Zo’n dag als vandaag zou je over moeten kunnen doen. Het begon allemaal gisterenavond laat toen De Buurvrouw paniekerig kwam vertellen dat zowel haar televisie als haar telefoon het niet meer deden. Aangezien haar alarm op de telefoon aangesloten is en zij intussen de gezegende leeftijd van 93 heeft bereikt, is het bijna onverantwoord zonder enige vorm van communicatie de nacht in te gaan. De helpdeskmedewerker bleek niet erg onder de indruk van dit argument. Dus heeft Buurvrouw geslapen met mijn mobiel onder haar kussen.Vanmorgen zette zich dit debacle meteen voort. Hoewel de Man en ik de methode van de kapotte grammofoonplaat toepasten, duurde het nog minstens twee uur alvorens ten minste één persoon wilde begrijpen dat er daadwerkelijk actie moest ondernomen.
Daarna volgde wat eigen afspraken buitenshuis. Het was fris buiten, het was rommelig, we ontmoetten nog meer onwillige mensen, kortom, de dag was om vóór ik nog maar aan de inhoud van de avondmaaltijd had kunnen denken. Gelukkig stond er nog een beetje courgettesoep van eergisteren in de koelkast. Gevolgd door een salade met vers gebakken stokbrood en een glaasje Gruner Veltliner konden we deze dag alsnog redelijk gekalmeerd afsluiten.
Temeer omdat even later Buurvrouw tevreden belde dat alles weer naar behoren werkte. Dat zij volkomen gerustgesteld lekker had kunnen eten en vanavond haar favoriete televisieprogramma niet hoefde te missen. Kijk, dan krijgt zo’n dag opeens weer meer glans.
