Emelisse - Kamperland

Bierbrouwerij Grand Café Emelisse is landelijk gelegen. Ingeklemd tussen het Veerse Meer, welke op deze zonnige dag bezaaid leek met zeilbootjes, en de stormvloedkering op het Zeeuwse Noord-Beveland. Tussen fietsknooppunt 19 en 18 om precies te zijn.

In het fraaie, monumentaal uitziende nieuwbouwpand, is een ambachtelijke bierbrouwerij gehuisvest. Onder leiding van de brouwmeester worden er in Emelisse wekelijks speciaalbieren gebrouwen. Uiteraard worden al deze bieren in het grand cafe geschonken, zowel van de tap als op fles. Tijdens ons bezoek zag ik diverse dienbladen voorbijkomen, volgeladen met grote flutes schuimend gerstenat.

Man en ik namen plaats aan het laatste lege tafeltje op het grote terras. Comfortabele nep-rieten stoeltjes. Jammer genoeg oogden de plastic tafeltjes alsof ze enkele jaren teveel regen te verwerken hadden gekregen. Aansluitend aan het terras bevindt zich een uitgestrekt grasveld, met her en der een aantal kindvriendelijke speeltoestellen.

Verderop zag ik bij vier heren kleine, bolle glaasjes geserveerd worden. Lichtgeel met een witte bovenlaag. Het moet bier geweest zijn. Ik bedwong mijn nieuwsgierigheid, maar liefst had ik direct op ze afgegaan om te vragen wat zij in hun glaasjes hadden.
Een vlotte, jongedame kwam onze bestelling opnemen. We besloten manhaftig geen bier te nemen, gezien de afstand die nog voor ons lag. De thee is hier van Harvey & Sons. Ik had er nog nooit van gehoord. Ik koos voor de Dragon Pearl Jasmin en zette de bijgeleverde zandloper ondersteboven. De groen-witte pareltje openden zich langzaam tijden het trekken van de thee, zodat het leek of er zich bloemetjes ontvouwden. Leuk! De espresso was van Roode Pelikaan, niet het meest geliefde merk van De Man. Maar het weer was top, wij zaten heerlijk, dus geen enkele reden om te zeuren.

De menukaart liet aardige gerechten zien. Hier kun je zelf kijken. Het lekkers was even niet aan ons besteed, wij hadden ons op deze zonnige dag ten doel gesteld knooppunt 10 te bereiken, dus vervolgden wij onze tocht door het Zeeuwse landschap. Waarbij ik, al mijjmerend, tot de volgende poëtische slotsom kwam.

Ode aan Zeeland

ik ben van Brabant
van achter de Mariabeeldjes

en alles wat iets verder lag
het was mij nauwelijks bekend

tot ik in ‘t zonnelicht van vorig jaar
jouw fraaie rondingen begluurde

wolkenwit kuste het zoute blauw
van kreken rond de Oosterschelde

ik zag voor ’t eerst de smient
de tureluur op weelderige schorren

mosselvocht kwam aangespoeld
ja, zelfs oesterschelpen braken

heilige Maria, wat was je mooi
te mooi om ooit nog te verlaten

Lemon Meringue Fool

Het prachtige nazomerweer van de laatste dagen doet verlangen naar zoete mondvermaakjes. Om je, na een lange tocht door het zonbeschenen Zeeuwse landschap, in een luie stoel te nestelen en met kleine kleuterhapjes te genieten van dit voedzame toetje. Niet geheel calorie-arm, nee, zeker niet. But who cares?

Deze Lemon Meringue Fool zag ik eerder op Caroline’s blog. Dank, Caroline!

Ingrediënten:
- 150 g lemoncurd
- 3 el limoncello
- 125 ml crème fraîche
- 250 g mascarpone
- een grote of twee kleine meringue(s)
- (biologische) citroenschilletjes om te decoreren

Bereidingswijze:
Meng in een schaaltje de crème fraîche met de mascarpone en klop goed door.
Doe in een ander schaaltje de lemoncurd met de limoncello en meng door elkaar.
Tot het moment van serveren heb ik beide schaaltjes in de koelkast bewaard.
Verdeel vlak voor het serveren, het lemoncurd-mengsel en de in stukjes gebroken meringue door het mascarponemengsel.
Verdeel het mengsel over vier mooie glaasjes en doe er nog wat lemoncurd op en strooi de citroenschilletjes erover.

Ik vond het lekker, maar de scherpe citroensmaak bleef achterwege wat mij betreft. Het had frisser gemogen. Misschien probeer ik volgende keer nog wat extra citroensap door de mascarpone te mengen. Bovendien waren mijn meringues (van de banketbakker) mierezoet, iets wat de fris-zure smaak ook beslist niet ten goede kwam. Misschien lag het ook aan mijn limoncello. Geen idee of deze authentiek van smaak is. Welk merk is de beste? Wie weet het? Wie?

Valderrama olie

In huize Eetplezier is men met enige regelmaat in de olie te vinden. Dat komt omdat er zoveel van in huis is. Op basis van amandelen, van walnoten, van truffels, van citroenen, van sesamzaden, van zonnebloempitten, maar bovenal toch van olijven. Olijfolie extra vergine, de Man en ik zijn ware innemers. Er wordt van gesmikkeld in de dressing, op de bruschetta, over de ratatouille gesprenkeld  of gewoon op een stukje eerlijk brood met wat grof zeezout.

Ik heb er al heel veel geprobeerd. Griekse.Italiaanse. Zuid-Afrikaanse. Her en der gekocht.  In de supermarkt. In delicatessenzaken. Bij Oil and Vinegar. Bij dit laatste concern koop ik veelal de Castello Zacro, een peperige, diepgroene olie afkomstig van Kreta. Verrukkelijk op zuurdesembrood!

De meest maagdelijke olie echter is die van Valderrama. In mijn directe omgeving is er erg moeilijk aan te komen, helaas.  Maar wie zoekt, zal vinden en uiteindelijk heb ik mijn goudgeel olijvensap dan toch  in huis!

Valderrama kent 5 variëteiten. De Hojiblanca, de Picudo, de Ocal, de Cornicabra en de Arbequina. De laatste spreekt mij qua smaakbeleving het meest aan. De Arbequina heeft de frisse smaak van groene appeltjes, met een “crispy” ondertoon.  Pas gemaaid gras. Voorjaar. Ontluikend verlangen. In deze soort geen enkel spoor van het beruchte bittertje, wat veel mensen niet kunnen waarderen in olijfolie.

Elke keer als ik nu de deur van mijn provisiekast opendoe, staat de Arbequina naar me te glimschateren: pak me, pak me! Drink me! Maar vandaag is het schitterend nazomerweer. De zon wacht op ons. De Man neemt vrij en we gaan zuurstof snuiven. In  de keuken blijft het vandaag stil en leeg.

Prei-paddenstoelenfrittata

Er zijn van die dagen dat ik echt niet weet te verzinnen waar ik zin in heb. Vlees? Een dagje vleesloos zal het lichaam goed doen. Vis? Even geen kraakverse ter beschikking. En op niet-superverse vis zou een boete moeten staan. Een salade? Te koud buiten. Maaltijdsoep? Pas gegeten. En zo passeert een hele supermarkt de revue.

Gelukkig blijft er dan altijd nog één ding over: het ei! Veelzijdig, altijd voorradig en – mits verstandig genuttigd – best gezond. Zelf koop ik louter en alleen eieren met het eko-keurmerk er op. Wij willen toch ook niet in een hokje, zonder frisse lucht of enig ander vertier, vetgemest worden? Gun de kippen een vrije uitloop, een ongekapte snavel en een leven lang scharrelplezier.

Goed, ei dus. Was ik vroeger bij het bereiden van een omelet in de weer met de traditionele koekenpan; tegenwoordig pak ik het veel slimmer aan. Ik noem de omelet frittata, ik neem een laag rechthoekig anti-aanbak blik (zo een van Patisse), bak de vulling, giet het ei erover en zet het in de oven.
Hieronder een favoriet recept (4 pers.)

Ingrediënten
- 10 gr. boter
- 1 eetl. olijfolie
- een prei in dunne ringen
- 400 gr. champignons of paddenstoelen
- 2 geperste knoflookteentjes
- 8 eieren
- 150 ml slagroom
- 40 gr. geraspte Parmezaanse kaas

Bereidingswijze
Verwarm de oven voor op 180° en vet de bakvorm in.
Smelt de boter met de olie in een grote koekenpan en bak de prei 5 minuten tot ze zacht is. Voeg de paddenstoelen toe en bak nog 5 minuten.
Klop intussen de eieren, room en kaas in een kom. Vul de vorm met het preimengsel en schenk het eimengsel er over. Bak dit 20-25 minuten in de oven tot de frittata lichtbruin en stevig is.
Lekker met chilisaus of zelfgemaakte tomatenchutney!

Geest in de fles

Alstublieft, een doosje water, zegt de postbode met een twinkel in zijn ogen. Ik zie hem nog net een vluchtige blik werpen op de afzender. Ik lach en antwoord: sterk water dan toch zeker. Waarmee de toon is gezet.

Ik begin vrolijk met het uitpakken van mijn zelf uitgezochte kadootje. Ook al weet ik wat er in de doos zit, het blijft een verrassing om alle flessen stuk voor stuk te bekijken.

Ik zocht een sappige, zwoele wijn met veel fruit en hout
en kocht de J. Bouchon - Carmenère/Syrah

Ik zocht een volle, kruidige wijn
en kocht de Banrock – Shiraz

Ik zocht een soepele wijn met body die bij veel gerecht past
en kocht de Bergkelder - Fleur du Cap, Shiraz

Ik zocht een fruitige doordrinker uit Frankrijk
en kocht de Laroche - Grenache Rouge

Ik zocht een klassieke Italiaanse rode wijn
en kocht de Cantine Lenotti - Bardolino Classico Superiore, Le Olle

Ik zocht een “gewone” bordeaux
en kocht de Borie-Manoux - Beau-Rivage Bordeaux Rouge

Ik zocht een pinot noir
en kocht de Hugel & Fils - Pinot Noir

Ik zocht de witte wijn die ik vorig jaar proefde in een restaurant en nooit meer vergeten zal vanwege zijn elegante kruidigheid
en kocht de Hugel & Fils – Gentil

Ik zocht een vlinderlichte, delicate riesling
en kocht de Selbach Oster - Riesling Trocken Dry Fish

Al deze wijnen zijn on-line te bestellen bij Wijnkoperij Van Eesteren te Sommelsdijk zie http://www.wijnkoperij-eesteren.nl/

Za'atar

Het zakje za’atar lag al geruime tijd naar me te lonken. Ja, ooit zou het zeker van pas komen. In verschillende van mijn kookboeken was ik dit kruid al tegengekomen in recepten. Altijd gemakkelijk om alvast in huis te hebben, moet ik gedacht hebben toen ik het kocht.

Za’atar is de naam van het nationale kruidenmengsel van Palestina, maar tevens van omringende landen. Za’atar is een soort wilde oregano die smaakt naar tijm en oregano tegelijk. De gedroogde za”atar wordt fijngemalen en vermengd met sumak (gedroogde zure besjes van de azijnboom) en geroosterd sesamzaad. Het heeft een intense smaak

Vandaag ontbrak de zin om lang in de keuken te staan. Het bed smeekte om verse lakens, de wasmand puilde uit, planten vroegen om water, er stonden zes onbeantwoorde mails in de wachtrij, de printerinkt was op en moest gerefilled, kortom, meer werkdag dan rustdag.
En zo werd het helemaal vanzelf 5 uur.. Op dat tijdstip opende ik een flesje sappige Rioja, goot extra vergine olijfolie op de za’atar, mengde dit en sneed een vers desembroodje aan. Waarna De Man en ik ons voor de televisie nestelden om maar liefst 8 afleveringen Dagelijkse Kost te bekijken. Nippend aan onze wijn en tussendoor telkens een stukje brood besmerend met de geurige za”atar.

Hoe een oer-Hollandsche gewone zondag met dito Hollandsche Wolkenluchten toch nog een exotisch tintje kreeg.

't Hof Welgelegen - Middelburg

Er is de behoefte om lekker en puur te eten. Er is de morele plicht om niet alleen goed voor onszelf te zorgen, maar tevens voor onze medemens. Er is maar één aarde en wij mensen, dienen verantwoord om te gaan met alles wat bloeit en groeit. Belangrijke sleutelwoorden zijn dan duurzaam, groen, biologisch. Ik wil niet als moraalprediker overkomen, dus stort ik mij, na dit gezegd te hebben, meteen weer in de culinaire en dus smakelijke details.

Op rustige nazomerdagen als gisteren komen bovengenoemde sleutelwoorden samen op een plek als http://www.thofwelgelegen.nl   t Hof Welgelegen is een monumentale boerderij uit 1622, waar sinds juni 2009 een groentewinkel gevestigd is. Op het omliggende land worden biologische  groenten geteeld. De jonge ondernemers Ard en Esther van de Kreeke timmeren hard aan de weg om ‘t Hof Welgelegen de moestuin van Middelburg e.o. te laten worden. Inmiddels nemen veel restaurants hun groenten en fruit bij deze onderneming af. Ook de keukenbrigade van brasserie de Drukkerij in Middelburg (http://www.de-drvkkery.nl/index.php/brasserie/lunchkaart), werkt inmiddels met de biologische groenten van Hof Welgelegen. Tezamen met de biologische zuivel van http://www.schellach.nl/, het rustieke brood van Menno (http://www.vanmenno.nl/vanmenno/welkom.html)  en de vele vleesloze gerechten, is de brasserie hiermee dé plaats voor iedereen die bewust en gezond wil eten.

Sinds eind 2010 is ’t Hof Welgelegen zorgboerderij geworden. Ze bieden hiermee leerwerk trajecten aan en dagbesteding voor mensen die problemen hebben om in een normale baan aan het werk te blijven.

In de zomer worden er diners georganiseerd, waarbij gerenommeerde chefkoks acte de presénce geven. Een groot succes, gezien de snelheid waarmee de reserveringen wegvliegen. Dan is er het befaamde GroenteTas abonnement. Aan ruim 300 klanten worden er door heel Walcheren en Zuid-Beveland groente geleverd. En het aantal abonnees groeit nog wekelijks.

Enfin, ik kan nog even doorgaan met dit lyrische geleuter, maar als het tot de mogelijkheden behoort, kun je er het beste zelf een kijkje gaan nemen. Op dinsdag, donderdag, en zaterdag is de tot winkel omgebouwde boerenschuur geopend. Je vindt er eerlijke, authentieke producten als winterpostelein, pastinaak, groene kool, snoeptomaatjes, bietjes in allerlei kleuren en nog veel meer. Bij het zien van zoveel heerlijkheden, vult mijn hoofd zich als vanzelf met maaltijdideeën. Met een tas vol supergezonde vitamienenbommetjes verliet ik dan ook gisteren intens-tevreden het erf. Komend weekend wordt er weer volop gesmikkeld in huize Eetplezier.

Vegetarische quiche

Omdat niemand in huize Eetplezier  op zondag trek heeft in een traditionele maaltijd, staat er op deze dag vaak Lekker en Toch Gemakkelijk op het menu.

Vandaag een groentetaart. Ofwel een vegetarische quiche. Meestal gebruik ik hiervoor een quichevorm van 30 Ø, maar omdat ik niet erg veel groenten in huis had en de Man en ik niet van de honger omkwamen, heb ik een springvorm van 23 Ø gebruikt. Hieronder heb ik ook de hoeveelheden voor het deeg hierop aangepast.

voor de liaison:

3 eieren
125 ml slagroom
fijngesneden peterselie
zout/peper

voor het deeg:

75 gr. bloem

35 gr. boter
1 ei
snufje zout

voor de vulling:

2 sjalotjes

1 paprika
1 prei
3 wortelen
3 stengels bleekselderij

Werkwijze
Kneed het deeg tot een bol en laat het daarna 2 uur in de koelkast rusten.
Snijd alle groenten in kleine blokjes en bak ze aan in een koekenpan. Klop de eieren met de slagroom los, doe er de peterselie door en kruid af met peper en zout.

Na 2 uur rol je het deeg uit tot een dunne lap. Leg deze in de springvorm. Als je een Echte Keukenprinses wilt zijn, kun je het aan de randen netjes afsnijden, maar je kunt het voor een rustiek uiterlijk ook een beetje over de rand laten hangen. Net zo gemakkelijk.
Het beste is dan om de bodem even 10 minuten blind te bakken in een oven op 180°. Je hoeft daar heus geen bakparels of bonen voor te gebruiken, een stukje aluminiumfolie erop leggen is al voldoende.

Spreid daarna de gebakken groenten over de bodem uit. Giet dan de liaison gelijkmatig over de groenten. Je mag best nog wat van de vulling zien. Het ei gaat nl. souffleren tijdens het bakken. Strooi er tot slot een beetje geraspte kaas over.

25-30 minuten bakken in de oven op 180°. Controleer of de liaison stevig is door er met een satéprikker in te steken.

Torres Mas Rabell

Zoals bekend ben ik een groot liefhebber van Torres’ wijnen. In de zomer is de Casta Rosado of de Santa Digna rosé mijn grote favoriet en in de winter ligt mijn wijnrekje vol met flesjes gegist rood druivensap. Hun assortiment wit bestaat veelal uit de chardonnay, dat mag allemaal mijn deur voorbij gaan, maar dat rood …….hmmmm, yammie. Atrium, Gran Coronas, Mas Borràs, Nerola, Santa Digna, ze zijn allemaal de revue gepasseerd in huize Eetplezier.

Vandaag een nieuwe telg verwelkomt en goed bevonden: de Mas Rabell Tinto. Wijn gemaakt van de druivensoorten cariñena en garnacha tinta.
De smaak doet denken aan bramen, bosbessen en in de verte een vleug zoethout .  Sappig en diep donkerrood. Na opening vind ik hem wel snel achteruit gaan, met name in de hout- en droptonen. Snel opdrinken dus maar ;-))
Misschien geen allemansvriend, maar wel een perfecte begeleider voor een divers aantal gerechten. Als aperitief trouwens ook niet te versmaden.

Al meer dan drie eeuwen lang is de familienaam Torres met wijn verbonden. De kennis en liefde voor wijn is van generatie op generatie overgebracht. Deze traditie heeft samen met de toekomstvisie van Torres ervoor gezorgd dat zij haar wijnen naar meer dan 120 landen exporteert.
Torres is een bedrijf dat wijngaarden heeft in Spanje (Penedés, Catalunya, Rioja) en in Chili (Central Valley).
Zelf bestel ik mijn Torres wijnen online bij http://www.wijnkoperij-eesteren.nl/ 
Met een beetje geluk vind je de goedkopere soorten ook wel bij Gall & Gall.

Gepocheerde kabeljauw met mosterdsaus

Af en toe wil elk mens gewoon weer even kind zijn. Ik tenminste wel. Dan wil ik in slaap gewiegd worden, warme woordjes toegefluisterd krijgen en zacht-smeltende lekkernijen mijn gehemelte voelen strelen.
Nigella Lawson is de onbetwiste Koningin van het troostvoedsel. Als Klaas Vaak haar in de steek laat plundert zij, met de warme ochtendjas losjes om haar volslanke schouders, midden in de nacht haar koelkast. Gretig op zoek naar de overblijfselen van haar immer calorierijke gerechten.
Ze schroomt niet om in het holst van de nacht snel een bread en butterpudding in elkaar te flansen en deze met hetzelfde tempo te verorberen. Waarna ze waarschijnlijk voldaan en met een bol buikje wél de slaap kan vatten. Enfin, het is televisie en dus allemaal bedoeld om de kijker te vermaken. Doet er ook niet toe. Nigella is een fijn mens. Zo iemand om je aan vast te houden in barre tijden. Het onwankelbare houvast ;-) Tezamen met warm of zoet voedsel.

Er zijn heus niet altijd ernstige voorvallen voor nodig zijn om gevoelens van onvrede boven te laten komen drijven. Een druilerige, stormachtige dag begin september kan al voldoende zijn. Zo’n dag als gisteren. Al vroeg in de morgen wist ik dat de Dagschotel zou bestaan uit mijn ultieme comfortfood. Zacht gegaarde kabeljauw met mosterdsaus, aardappelpuree en (voor de broodnodige vitamientjes) worteltjes. Superverse kabeljauwstaartjes bij http://www.vanaszeeland.nl/ gehaald en roomboter door de puree gedraaid. 

De babyhap bij uitstek! Dag vogels, dag bloemen, dag storm en regen. Mijn buikje is bol en rond. Met de groeten van Nigella. Da-da.

Twinings thee

Als De Man thee voor me heeft gezet terwijl ik mijn tijd aan het verdoen ben met noodzakelijke bezigheden binnenshuis, roept hij gewoontetrouw: kof-fie! En dat al bijna 30 jaar lang. Goed, we gaan nu niet ’s mans intelligente vermogens analyseren, ik wil het hebben over mijn basisdrank thee. Een dag zonder mijn talloze, vertrouwde kopjes gekookt water, is een dag niet geleefd. Voor mij geen koffie.

Thee dus. Ik heb in de loop der jaren alle soorten en smaken geproefd, alle merken tenminste één keer gekocht.
Van de van huis uit bekende Pickwick engelse en ceylon melange, gevolgd door een hele reeks fruitsmaakjes die op de markt verschenen. Van de seizoensmelanges tot de sterrenmixen; de traditionele Dilmah, de in schattige kadootjesverpakkingen gehulde Revolution, de kostelijke Betjeman en Barton en de tot Kunst verheven Thieme’s Thee. Dat laatste is absoluut waar. Dit is met recht de champagne onder de theeën. Ooit heb ik een high-tea mogen gebruiken bij Des Indes in Den Haag. Decadentie ten top, maar als theeliefhebber moet je dit een keer willen ervaren. Once in a lifetime of zo, want goedkoop is het niet.

Daarnaast heb ik allerlei losse theesoorten geprobeerd, de meeste daarvan gekocht bij Mijn Kruidenmannetje om de hoek. Als eerste woog hij de papieren puntzak om deze daarna te vullen met de door mij gewenste thee: rooibos, jasmijn, Kistje van de Keizer, Lapsang souchon, Assam, Darjeeling First Flush. Ttot op de gram nauwkeurig werd het verkocht. De kreet “waar voor je geld” is waarschijnlijk door hem uitgevonden. Later, toen zijn klantenkring dunner en dunner werd, gooide hij  zijn winkeltje vol met semi-reformspul. Het begon er te ruiken naar een merkwaardige mengeling van lavendelzeepjes en gefermenteerde sojabrokken. Zijn thee veranderde mee. Ik zocht mijn heil ergens anders. Mijn Kruidenmannetje gelukkig ook.

Na al die jaren zoeken en proberen ben ik uiteindelijk aangekomen bij dat ene merk wat me in zijn greep houdt en me waarschijnlijk ook niet meer zal verlaten. Mijn dagelijkse hoeveelheid theïne komt van het oude Britse merk Twinings. Losse thee in blikjes welteverstaan, want in de zakjes zit veelal fijngemalen gruis. Misschien is het even wennen aan het vullen van een theelepel of een thee-ei, het even laten trekken, maar daarna heb je een onwaarschijnlijk geurig kopje thee.
‘s  Morgens geniet ik het meest van English Breakfast, in de middag Lady Grey of Ceylon en ’s avonds neem ik graag mijn toevlucht tot Irish Breakfast, een sterke zwarte thee met een bijna rokerige smaak.

De Man vult liefdevol mijn glaasje met gekookt water, legt de gevulde theelepel ernaast en zoekt daarna met enige haast het piston van zijn espresso-machine. Want thee, tja, dat wil een mens toch nog niet in zijn klompen hebben? Mijn repliek is hem inmiddels bekend. Koffie? No, not my cup of tea.

Zondagse soep

Volgens de ayur-vedische denkbeelden ben ik een Vata-type. Nu ben ik nogal pragmatisch ingesteld en als zodanig het ik het niet zo begrepen op zweverige aannames, maar in dit geval klopt het als de beroemde bus. Vata-types zijn lang of klein met zichtbare gewrichten, hebben een zwakke spierontwikkeling en zijn vaak kouwelijk. Ze hebben behoefte aan warme, versterkende voeding. En zo is het. Ik kan weinig plezier beleven aan koude happen. Geef mij een loeihete ovenschotel of een kop dampende soep en je hebt geen kind aan mij.

Die soep is uiteraard altijd huisgemaakt. Niks pakjes of blikjes, die zijn in huize Eetplezier helegaar uit den boze. Het fabricaat dat hieruit voortkomt is altijd onvoorstelbaar zout, bevat veel te weinig vulling en wat er wel in zit smaakt bovendien meer naar een uitgefilterd droogbloemenbestand dan naar bouillon met verse kruiden en/of groenten.

Van huis uit is de Zondagse Soep mij het meest bekend. Hiervoor stond op zaterdag de bouillon te trekken van schenkel, mergpijpen en/of poulet. Op een laag vuur werd hiervoor zo’n 5 à 6 uur uitgetrokken. De dag erna wordt het vlees van bot ontdaan en wordt de bouillon aan de kook gebracht met versgesneden groenten, aangevuld met kruiden als selderij en peterselie. Bij ons thuis zette De Mama de grote dampende pan midden op tafel en werd er gegeten uit diepe soepborden. Glanzende vetoogjes lachten ons toe en hoewel altijd hetzelfde van smaak, werd er op zondagmiddag gesmuld van deze traditionele soep.

Hoewel ik deze versie nog vaak maak, heeft de Moderne Tijd zo zijn invloed gehad op mijn soepmakerij. De blender bijv. bewijst in hedendaagse soepjes goede diensten. Er wordt vaker gewerkt met ingrediënten als room of crème fraiche. Bovendien maak ik - als halfwas vleesverlater - met enige regelmaat een vegetarisch soepje. In mijn vriezer bewaar ik halve litertjes groentebouillon. De versie van Jeroen Meus bevalt mij het best. Zie hiervoor het volledige recept op http://www.een.be/programmas/dagelijkse-kost/recepten/groente-en-kippenbouillon.
Vandaag had ik in mijn koelkast nog een restje champignons, worteltjes, een halve courgette en wat verse kruiden liggen. Deze heb ik samen met een gesnipperd sjalotje gebakken. Bouillon erbij en aangevuld met een halve liter tomatensap. Fijngehakte peterselie  erover strooien. Daarna lekker slurpen. Hoe zelfs een Vata-type vanzelf warm wordt.