Bakken - James Peterson

Neuh, ik ben geen bak-ster. Kneden, rollen, vormen, het is niet aan mij besteed. Ik ben er ook beslist te onhandig voor. Ik heb helemaal niets met fröbelen of willekeurig elke andere vorm van handvaardigheidsvermaak dan ook. Er moet iets definitief fout gegaan zijn tijdens mijn opvoeding.

Het gefriemel met deeglapjes, het opspuiten van decoratieve rozetjes of het keurig plaveien van glazuurlagen op wiebelige cakes, ik zou er acuut neurotisch van kunnen worden. Het zit in mijn hoofd, ik weet het. Veel vriendinnen en mede-foodbloggers vinden bakken de hoogste vorm van keukengenot. Sterker nog: zij menen er een zekere therapeutische werking in te ontdekken. Ik herken het niet. Hoewel ik mezelf een grote mate van geduld heb weten aan te meten, springen er veren in mijn hoofd als dingen onder mijn handen een weerbarstig eigen leven gaan leiden.

Onder het motto “je bent nooit te oud om te leren” en “wat je niet kunt, moet je in ieder geval één keer geprobeerd hebben” gaf ik mezelf het leerzame boek Bakken van James Peterson kado.
Het boek bevat meer dan 1.500 stap-voor-stap foto's. Zij zorgen voor het aanschouwelijke element van dit handboek dat een driehonderdvijftigtal recepten en technieken onderverdeelt in vijf hoofdstukken: cakes en taarten; open taarten en gebak; koekjes; broden, snelle broden en brooddesserts; en custard, soufflés, vruchtencurd en mousses. Vooraan elk hoofdstuk geeft een register een overzicht van de basisbereidingen, de vullingen en de recepten die aan bod komen, en een apart register focust op de methoden en technieken.

Met zo’n boek moet het mij lukken om ooit nog eens een cake te bakken die én mooi gerezen én niet gescheurd is of misschien zelfs wel, bij wijze van hoge uitzondering, een luchtige cheesecake te maken, die niets van doen heeft met zijn baksteenachtige voorgangers. En wat te denken van een 3-laags bruidstaart, inclusief het bruidspaar van suikergoed? Of zo’n feestelijke croquembouche?

Ik overdrijf, ben ik bang. Misschien kan zelfs dit boek mij niet verder helpen in mijn hopeloze gebrek aan kneed- en vormvaardigheden en blijft de verwachte inspiratie totaal uit. Misschien blijft mijn vertrouwde oventje hoopvol naar me staan gluren of ik toch toevallig niet van plan ben van zijn diensten gebruik te gaan maken. Misschien koop ik kilo’s ingrediënten die vervolgens onverbiddelijk hun THT-datum zien overschrijden.

Ik weet het niet. Wat ik in ieder geval zeker weet is dat dit boek mij ontelbare uurtjes kijk- en leesplezier gaat bezorgen  En och, zeg nou zelf: belangrijk is niet hoe De Mensch geniet, áls hij maar geniet.

Poulet

Aangezien mijn postuur van poppedijnachtige afmetingen is, moest ik vanmorgen aan de jongeman, getooid met proper hoofddekseltje en duidelijk bezig net het aanvullen van  de vleesvoorraad bij mijn favoriete supermarkt, vragen of dat bakje vlees op het aller- allerhoogste schap in de koelvitrine, wel poulet was en zo ja, of hij dat dan even aan wilde geven.
Waarop de jongeman uiterst beleefd antwoordde en zo te zien absoluut niet gehinderd door enige kennis van zaken: nee, mevrouw, dit is soepvlees.

Of hoe een zaterdag gevuld met een hectisch bezoek aan mijn Olifantenmarkt, met in het achterhoofd een Zieke Man thuis die momenteel beter babyvoeding kan gebruiken dan exotische, spicy maaltijden, toch nog een glimlach op mijn gezicht weet te toveren.

Ziekjes

Het had een heel normale dag moeten worden. Een drukke middag voor De Man en ik zou een oer-Hollandsche maaltijd maken. Slowgecookte sukadelapjes met bloemkool en aardappelen. Het liep anders.

Het toilet werd druk bezocht hedenmorgen in huize Eetplezier. En zoals altijd als mannen zich niet helemaal lekker voelen, werd dit gegeven diverse keren luidruchtig verkondigd. Goed, mijn medische kennis reikt niet verder dan dat een paracetamolletje soelaas kan bieden aan allerhande ongerief. Dit ongevraagd advies werd in de wind geslagen. Oké, dan niet ……

Tuurlijk ging hij gewoon zijn afspraak nakomen vanmiddag. Wat is dat nou? Een Echte Man staat voor zijn zaak. Dat wil zeggen: dat was de gedachte, tot hij vijf minuten voor vertrek, wel erg wit om de neus ging werd. Nee, dit was duidelijk een noodgeval. De afspraak werd gecancelled en alle plannen kwamen stil te liggen op de bank. Languit gevloerd.

Ik ben optimistisch van aard en had het idee dat ik toch maar gewoon aan mijn heel-langzaam-en-met-veel-aandacht-bereide sukadelapjes moest beginnen. Een paar uurtjes bankhangen doet vaak wonderen!
Dat bleek een misrekening. Zijn witte wangen werden alsmaar roder. En er moest een deken aan te pas komen. Tegen vieren informeerde ik voorzichtig of er enige kans op eetlust was. Hoe ik het kon bedenken? Ik spoedde mij terug naar mijn veilige plekje, alwaar ik geheel virusvrij, mij vermaakte met enig beeldschermwerk.

Om 6 uur werd er overgegaan op standje “zielig-ziek”. Het zag er helemaal niet naar uit dat er gegeten werd. De inmiddels schoongemaakte bloemkool en aardappelen belandden in de koelkast. Daar zag ik nog wat stengels bleekselderij , een paar worteltjes, flink wat snoeptomaatjes en een groot blok Old Amsterdam. Spaghetti gekookt, een sjalotje gebakken tezamen met de groentjes, kaas geraspt. Een kom gepakt en gesmikkeld van mijn niet-Hollandsche, supersnelle vegaschotel.

De Man lepelde voorzichtig een beetje biologische vla naar binnen. Hij blieft geen eten. Want hij is ziek. Echt ziek. Het is maar dat u het weet.

Verwarring pommes rissolées en pommes carré

Het is te gek voor woorden, maar zelfs 's nachts ben ik met eten bezig. Kennelijk was het denkwerk van gisteren met betrekking tot de term voor gebakken aardappelblokjes nog niet geheel uitgekristalliseerd. Het sudderde door in mijn hoofd.

In mijn droom was papa met koekenpan en aardappelen in de weer. Hij fluisterde: vierkant, vierkant!
Verbaasd werd ik wakker. Hoe dom kan een mens zijn! Gelukkig stond de juiste benaming voor gebakken aardappelblokjes dus wél opgeslagen in mijn culinaire onderbewustzijn: pommes carré.
Om daar gisteren niet op te kunnen komen ..... Beetje dom ....

Om definitief een eind te maken aan de verwarring rond de pommes, hieronder een kort stukje uit de Docentenhandleiding leerwijzer leermethode Praktijkonderwijs Horeca.
Auteur: R. van den Nieuwelaar, docent consumptieve technieken.

Pommes carré is een van de modellen die we in de keuken van aardappelen kunnen snijden. Het zijn aardappelen die in blokjes gesneden worden van 1,5 cm bij 1,5 cm en daarna in boter goudgeel gebakken worden.

Verder kennen we nog:

Pommes sauté (plakjes aardappel)

Pommes à la lyonnaise (plakjes aardappel met ui gebakken)

Pommes rissoles (gebakken krielaardappelen)
Pommes noisette (uitgeboorde bolletjes aardappelen)
Pommes chateau (aardappelen in de vorm van sinaasappelpartjes)

Herfstpannetje Bonne Femme

Dit gerecht hoort eigenlijk gecombineerd te worden met karbonades of kip. Dan heet het kip Bonne Femme of varkensvlees Bonne Femme. Met periodes ben ik echter een fanatiek vleesverlater. Zeker als ik weer eens met mijn neus op de beroerde leefomstandigheden van onze kippen, varkens en runderen ben gedrukt. Dierenwelzijn is in Nederland een item waar we liever niet aan denken.

Bonne Femme dus. Zonder grote brokken vlees. Gemakshalve noem ik het nu maar herfstpannetje. Klinkt best smakelijk, vind ik. En dat was het ook. Om het nog enigszins de schijn van vlees mee geven, is er een ons ontbijtspek in verwerkt. Ja, hyprocriet, ik weet ‘t, maar ik ben ook maar een Gewoon Mensch. Auw, niet slaan, alsjeblieft!
Als je het combineert met een frisse salade heb je een heerlijk gerecht om na een gezonde dosis buitenlucht, hongerige magen mee te vullen en daarna moe en voldaan op de bank te ploffen.

Ingrdiënten
1 ons (ongerookt) ontbijtspek in reepjes
1 ui, gesnipperd
1 teen knoflook
1 maiskolf gegaard
3 á 4 wortelen, in blokjes
2 stengels bleekselderij, in blokjes
250 gr. kastanjechampignons en vieren
4 à 5 grote aardappelen, in blokjes van 1 x 1 cm (pommes rissolées *)
fijngehakte peterselie

Bereidingewijze
Bak in een anti-aanbakpan het spek zonder toegevoegde boter knapperig en schep het daarna uit de pan.
Fruit ui en knoflook in het spekvet tot ze zacht zijn. Maak de pan opnieuw leeg.
Bak de champignons op hoog vuur en haal ook deze uit de pan.
Bak de wortelen en bleekselderij tot ze zacht zijn.
Veeg hierna de pan schoon en smelt een klont boter op halfhoog vuur.
Bak de (rauwe) aardappelblokjes eerst zachtjes tot ze een gedeelte van de boter hebben opgenomen, bak ze daarna langzaamaan wat harder. Je zult merken dat ze na een minuut of 10 gaan “zingen” en de boter bijna volledig is geabsorbeerd. Op dat moment zijn ze waarschijnlijk nog niet goudgeel. Zet het vuur lager en schep ze om tot ze de gewenste kleur hebben.
Voeg dan alle overige ingrediënten toe, inclusief de maiskorrels, en schep alles nog eens flink om. Niet te lang blijven husselen, want dan verliezen de aardappeltjes hun krokante korstje.
Bestrooi met fijngehakte peterselie.

* De term pommes rissolées leverde nog behoorlijk wat denk- en speurwerk op. Zoals ik al in een eerder artikel vermeldde, ben ik groot gebracht met voor die tijd een beetje bijzondere gerechten. Nooit werden er  thuis “gewone” gebakken aardappeltjes gegeten, d.w.z. voorgekookte aardappelen in schijfjes; altijd waren het de rauw gebakken dobbelsteentje. Dat de officiële term er voor niet in mijn culinaire onderbewustzijn is blijven hangen, daar kwam ik pas achter toen ik dit recept wilde opschrijven.
Het verbaast me wel als mensen om me heen zeggen dat op deze manier de aardappelen niet goed gaar zouden worden. Ik heb er nooit moeite mee gehad. De blokjes worden altijd heerlijk goudgeel met een knapperig korstje. Maar zoals alles in het leven: zonder erin te investeren wordt het niets.

Herfstwandeling

Foto: Willem Mieras

Ogenschijnlijk heeft onze natuur weinig raakvlakken met dit foodblog. Tot je er iets langer over nadenkt. Want zeg nou zelf: bestaat er een fijner gevoel dan met rode  wangen thuiskomen na een tintelende herfstwandeling en je handen te warmen aan een robuuste maaltijdsoep of een grote mok huisgemaakte chocolademelk met een flinke toef slagroom?

Bij mij om de hoek ligt een prachtig stuk ongerept natuurgebied, de Zwaakse Weel. Ik zou er wel elke dag willen vertoeven, zeker op zonnige dagen als vandaag. Ooit was dit een getijdenkreek, nu is het een rustig watertje. Rondom de kreek natte graslanden, rietkragen en bloemrijke hooilanden, waarin de kleine karekiet, rietzanger, steenuil en bruine kiekendief zich prima thuis voelen. In het brakke, vochtige grasland groeien zeebies en zeegroene zegge.

Natuurmonumenten heeft de laatste jaren hard gewerkt aan natuurherstel en herinrichting van genoemd gebied. Rondom de Zwaakse Weel zijn diverse fiets- en wandelpaden aangelegd. Werd voorheen één van deze paden onderbroken door een steile trap nabij het spoorlijntje van de Stoomtrein Goes-Borssele, daar is sinds kort een einde aan gekomen. De trap is er nog, maar een nieuw aangelegd pad  (talud) biedt nu toegang aan rolstoelgebruikers en kinderwagens om bovenop de dijk te komen. Op deze manier kan ook deze groep nu van het gehele pad genieten. Hulde aan initiatiefnemer Jaap van Dort, René Wink en Lindoana Todicescu van Natuurmonumenten die dit initiatief daadwerkelijk ten uitvoer brachten.
Vertrekpunt: werkschuur Natuurmonumenten, Zwaaksedijk 5 te Kwadendamme.

Zittend op een bankje, uitkijkend over een feeëriek stukje Zwaakse Weel, mijmerend over een leven vol onthaasting, kwam ik ooit tot het volgende gedicht

Locus Amoenus

Wij dragen lucht, happen golven in de dag,
fluiten lichte liedjes, vlechten schaduwen
en kijken toe hoe de parels zullen rollen

naar een plek in de melkweg. We stralen
of ons leven aan klatergoud hangt, smelten
dagen van graniet om tot ongerepte lichtheid.

Daar baden we in groene koelte, vlijen
de tijd dicht tegen ons aan en wachten
tot de zon in ons zal ondergaan.

Zalmkedgeree

Tradities zijn er om in stand te houden. Zo ook met dit recept. In de loop der jaren heb ik misschien wel tientallen recepten voor kedgeree voorbij zien komen, maar ik houd angstvallig vast aan mijn beduimelde oude schriftje, waarin ik  30 jaar lang allerlei authentieke recepten verzameld heb. De meeste zijn afkomstig van mensen om me heen, al dan niet van buitenlandse afkomst. De werkelijke oorsprong ken ik vaak niet meer; wel dat deze gerechten veelvuldig gemaakt zijn en altijd meer dan goed bevonden werden. Deze kedgeree heeft een onvervalst Indiaas tintje door alle specerijen.

Wel moet ik erbij opmerken dat dit een vrij droge variant van kedgeree is. Wanneer je  de rijst bij de zalm gedaan hebt, zul je zien dat er weinig vocht meer over is. Zelf doe ik er dan, telkens wanneer het nodig is, een klein scheutje water is. Pas op, want het is ook weer niet de bedoeling dat dit een soort van waterzooi wordt!

Zalmkedgeree (2 pers.)

Ingrediënten
350 gr. zalmfilet
2 kruidnagels
½ kaneelstokje
2 gekneusde kardemompeulen
½ theel. chilivlokken
½ theel. garam masala
stukje verse gember geraspt
125 gr. rijst
½ ui
1 teen knoflook
10 gr. fijngehakte amandelen
sap ½ citroen
12 gr. rozijnen (of zoveel je lekker vindt)
peterselie
zout

Bereidingswijze
Snijd de zalm in blokjes.
Roerbak kruidnagels, kaneel en kardemom.
Voeg de rijst toe en blijf 1 minuut roeren.
Voeg water toe en laat de rijst op de laagste stand gaarkoken.
Fruit in een andere pan de ui, knoflook en gember.
Voeg de garam masala, chilipeper en amandelen toe en smoor nog 1 minuut.
Doe de zalm erbij. Voeg zout toe en het citroensap.
Stoof dit 5 minuten.
Haal daarna de kruiden uit de rijst en meng het door de zalm met de rozijnen.
Stoof dit in zijn geheel tot de zalm gaar is (circa 10 -15 minuutjes op laag vuur).
Garneren met (optioneel) hardgekookt geprakt ei en peterselie.

Mieschotel

Deze dag hing aan elkaar van sellotape en prikkeldraad. Kleverig. Stekelig. Ik ga jullie er verder niet mee vermoeien. In de loop der jaren heb ik geleerd om de uitgestippelde route van die dag te verlaten en op mijn gevoel en intuïtie verder te varen.

Ook op eetgebied heeft een ander zo zijn consequenties. Lagen er nog volop gebraden gehaktballetjes en dito groenten in de koelkast, nee, mevrouw Eetplezier had dringend behoefte aan, laten we zeggen, tegendraadse pittigheid.  Vuur wilde ze voelen. Volle vaart vooruit. Alle zeilen bij. Roeien met de riemen die je hebt. Dat soort geneuzel.

Dat alles resulteerde in de volgende mieschotel voor 2 personen.
5 cm ragfijn gesneden serehstengel
1 ragfijn gesneden rode lombok
2 ragfijn gesneden knoflooktenen
bosje stengelui, in stukjes
3 á 4 wortelen, in stukjes
1 kleine courgette, in stukjes
vlees naar smaak (in mijn geval een kapotgesneden gehaktballetje)

Begin met de peper, knoflook en sereh aan te bakken in flink wat olie. Oppassen dat er niets verbrandt! Voeg daarna de courgette en wortelen toe en als laatste de stengelui. Deze mag best nog zijn bite houden. Flink wat japanse sojasaus erbij en door elkaar mengen met de gewelde en/of gekookte mie.

Zo simpel! Zo achttien tien tweeduizend elf.

Mosselen in Barre Tijden

Het zijn barre tijden. Ik placht het te zeggen als er afspraken nagekomen dienen te worden, die niet voldoen aan het predikaat op eigener verzoek ofwel Gezellig en Leuk.

Eénmaal per jaar wil de optometrist de oogboldruk van de Mama controleren. Mama háát de witheid van ziekenhuizen en de dito personen die erin rondrennen.
Zelf kan ik er ook weinig vrolijke elementen in ontdekken, dus zitten wij lijdzaam onze tijd uit te zitten, af en toe onderbroken door wat luchtig gekeuvel. Wachten in een ziekenhuis lijkt  vele malen langer te duren dan wachten op je beurt bij de bakker. Waar het tenminste nog heerlijk ruikt en je jezelf kunt verlustigen aan de uitgestalde pepernoten en banketstaven.
Hoe dan ook: op barre-tijden-dagen verwennen we onszelf aan het eind van zo’n dag met een grote pan Troostvoedsel. Vanzelfsprekend staat een kind haar moeder in nood bij. Barre tijden zijn barre tijden en die deel je, evenals de gelukkige momenten.

Op het onmogelijke tijdstip van 09.30 dienden wij gisteren aan te treden bij de Mama inclusief de nodige mondvoorraad waar zij met haar 81 jaar liever niet meer zelf mee sjouwt (aardappelen, kool, appels) én het ultieme Troostvoedel voor die dag.
Daarvoor moesten we onze heenreis plannen via Yerseke. Het is slechts een kleine onderbreking en verser als hier kun je ze nergensnie vinden. Vier kilo mosselen reizen mee naar Brabant.

Als we na twee uur wachten, kamertje in, kamertje uit, met wazig zicht en prikogen
de barre tijden uiteindelijk achter ons kunnen laten, is het inmiddels middag. Waarna we direct overgaan tot de leukere dingen des levens. Vooral niet meer denken nu aan de voorgestelde operatie. Het is nog niet zover.
Aan het eind van de middag worden de mosselen, na de nodige hartversterkertjes, door de Man professioneel  gekookt. Naturel, met slechts wat ui, wortel en selderij.
Geen sausjes, geen frieten. Alleen stokbrood met zelfgemaakte kruidenroomboter.  

Wij zetten ons aan tafel, waar de grote pan zeevruchten staat te dampen. We slurpen en smakken en kijken elkaar genietend aan. Wat zijn ze groot en lekker dit jaar! Mossel na mossel verdwijnt in onze hongerige magen. Tot we na een klein uur moeten vaststellen dat er geen mossel meer bij kan. Er is nog net plaats voor een dikke plak bosbessenijs, maar daarna is het dan toch echt uitbuiken geblazen.
Mama zit in haar roomwitte fauteuiltje louter tevredenheid uit te stralen. De koffie pruttelt, de televisie tovert haar favoriete programma op het scherm, haar buikje voelt heerlijk rond. De eerstkomende weken geen vervelende afspraken. Kind en schoonzoon in de nabijheid. Hoezo, barre tijden?

8e Plaats Top 50 Nederlandse Foodblogs

De belangrijkste mail van vandaag bevatte het volgende:

Beste Nell,
Graag wil ik je mededelen dat je de nummer 8 bent geworden bij de top 50 beste Foodbloggers lijst van Just Eat. Wij hebben je blog uitvoerig verlekkerd bekeken, gelezen en geproefd en zijn tot de conclusie gekomen dat je een welverdiende 8e plek verdient. Ik hoop dat je dit leuk vindt! Hierbij is je persoonlijke schrijfstijl in combinatie met je duidelijke, warme passie voor eten en koken de doorslaggevende reden geweest voor ons.

Oeps! Wow! Huh? Hmm. Wacht 'ns even. Tja...   Mixed feelings bij deze ongetwijfeld aardig bedoelde woorden. Een 8e plaats bereiken op de  ranglijst van 50 beste Nederlandse voetballers, of van mooiste tuinen, of xdesnoods van best geklede vrouw, klinkt echt heul errug indrukwekkend. Of dat ook voor deze overwinning geldt, ik weet het niet. Ik heb me nimmer ergens voor ingeschreven of aangemeld en dan opeens komt er out of the blue deze 8e plaats uitrollen.

De raderen gaan dan draaien. Althans, bij mij. Wie heeft deze ranking samengesteld? Kan een blog ook stijgen of dalen? En op welke wijze kan dit beïnvloed worden? Op de site van Just Eat wordt er met geen woord over de Foodblog Top 50 gerept. Deze is alleen te vinden op hun weblog (aan te klikken via het icoontje helemaal onderaan). Ook hun Hyves- en Facebookpagina's laten niet al te veel los over hun doelstellingen. Je kunt ze liken of je kunt lid van ze worden. Echte Vrienden kun je niet met ze worden. Dat klinkt verdacht. Of niet? Verdienen zij aan het on-line bestellen van eten? Vragen. Veel vragen.  

Ik neig er naar het een actie te noemen die vooral Just Eat zelf meer publiciteit zal brengen. Niettemin is het aardig dat ik (wij) op hun vleugels mee mogen vliegen.

En dat kritische gezeur van mij, ach, het is de Overgang, mensen, de overgang. Trekt u er zich vooral niet teveel van aan. Wees blij en gelukkig. Eet lekker en verwen uzelf met een heerlijk glaasje op zijn tijd. En blijf mij vooral lezen, anders val ik misschien net zo snel van de lijst als dat ik er op gekomen ben ;-))

Wortelsoep met kokos en curry

Ik ben een heus Soepmens. Zeg het woord soep en ik word wakker. Het smaakt me altijd, bloedheet of stervenskoud, dikke maaltijdversies of waterige consommés, met ballen of compleet vegetarisch, gemaakt van tomaten, broccoli, waterkers of erwten, het maakt me allemaal niet uit. Zolang er maar geen Honig, Maggi of Knorr aan te pas is gekomen. Goeie soep maak je zelf. Punt.
Een paar maanden geleden zag ik Jeroen Meus in zijn tv-programma Dagelijkse kost deze wortelsoep maken. Het recept heb ik direct van de website afgehaald en in mijn virtueel kookarchief opgeborgen. Gisteren (want ja, zondag is dé perfecte Soepdag) eindelijk gemaakt. En lekker dat het was, deze voor mij tot nog toe onbekende soep!

Ingrediënten
2 l kippenbouillon (minstens)
10 dikke wortels
1⁄2 bleke selder
2 uien
1 teentje look
2 dl kokosmelk
1 eetlepel (verse) gele currypasta
2 takjes tijm
2 blaadjes laurier
verse koriander
1 klontje boter
peper
zout
150 g stukjes kippen uit de kippenbouillon of gerookte kip (optie)

Bereiding
Pel de uien en snij ze grof.
Zet een ruime stoofpot op een matig vuur. Smelt er een klontje boter in en stoof er de stukjes ui in aan. Let erop dat de uien niet al te zeer bakken en daardoor gaan kleuren.
Pel en kneus de look, en laat het hele teentje ook meestoven met de uien.
Was de selderstengels grondig en snij ze in grove stukken.
Schil de wortels en snij er het ‘kontje’ en de tip af. Snij de groente vervolgens in schijfjes.
Doe de stukjes selder en wortel ook in de pot en laat de groenten enkele minuten meestoven. Roer alles regelmatig even om.
Maak of verwarm de kippenbouillon. Zeef de bouillon, alvorens je deze gebruikt in de wortelsoep.
Tip: Als je verse kippenbouillon gebruikt, dan kan je het vlees van de kip gebruiken als extra garnituur voor de soep. Snij of scheur hiervoor het kippenvlees in fijne stukjes. Je kan ook stukjes gerookte kip gebruiken als garnituur.
Schep de (gezeefde) kippenbouillon bij de gestoofde groenten.
Bind de tijm en de laurier samen tot een bouquet garni en leg het in de soep.
Zet het deksel op de pot en laat de soep minstens 30 minuten sudderen op een zacht vuur.
Verwijder het bouquet garni en mix de soep zeer fijn. (Voeg indien nodig wat extra (gezeefde) kippenbouillon toe, tot de soep de gewenste dikte heeft.)
Schep wat van de currypasta in de soep, en voeg ook de kokosmelk toe. Dat geeft de soep een exotisch tintje. Roer alles om of zet de mixer nog even in de soep.
ruid de soep naar smaak met peper van de molen en wat zout en strooi er fijngehakte koriander over.

Mas des bressades

In het verleden stond deze wijn op de kaart bij De Librije, het sterrenrestaurant van Jonnie en Thérèse Boer.  Thérèse is vinoloog en tevens sommelier in haar eigen restaurant. Zij heeft verstand van wijn, zal ik maar zeggen. Dus áls deze Leading Lady haar gasten een bepaalde fles  aanbiedt, zou ik haar blindelings durven volgen.

Helaas verkeer ik niet in de riante positie dat Thérèse mij regelmatig mag adviseren. Dus is de verrassing extra groot als ik op een mooie dag, snuffelend tussen flesjes van allerhande soort, op het bijbehorende krijtbord bij deze costiéres de Nimes de aanlokkelijke tekst lees: wordt geschonken bij De Librije!

Kijk, dan gaat elk mens met maar een beetje aangeboren nieuwsgierigheid, voor De Bijl. Kopen dus. Nee, niet meteen een heel dozijn, gewoon één flesje. Om te proberen. Want naast een nieuwsgierige blijf ik ook liefst een heel kritische koper. Geen (grote) impulsaankopen, veel wikken en wegen, onderwijl almaar vragen stellend aan mezelf. Wil ik dit? Kan ik dit? Word ik er gelukkiger van? Geeft het gemak of juist ongemak?

Enfin, da’s een fundamenteel andere discussie. Ik had het over deze Mas des bressades 2010. Costières de Nîmes is één van de warmste plaatsen van Frankrijk.  De mistral heeft er vrij spel en droogte kan een probleem zijn voor de rijping van de druiven. De bodem verschilt van zanderig tot rode klei en dichte kalk en is bedekt met kiezelstenen. Wijnmaker Henri Marès maakt deze rode wijn van 55% grenache en45% syrah druiven. In zijn wijnen is de koele frisheid bewaard gebleven terwijl het fruit prachtig rijp is. Dit komt doordat diep in de grond voldoende vocht zit, zodat de wijnstok ondanks langdurige hitte zijn rijpingsproces niet blokkeert

Gisteren heb ik deze Mas des Bressades geopend en geproefd. Een wijn met een donkerrode kleur. Smaken van donkere chocolade en geconcentreerd bessensap. Omdat De Man en ik de laatste tijd overwegend Nieuwe Wereld dronken, moesten we misschien weer even wennen aan het duidelijk Franse karakter. Complex met duidelijke tannines, hoewel niet erg overheersend.  Nog een jaartje of twee laten liggen, had geen kwaad gekund. Maar het was die beroemde nieuwsgierigheid die kwam, zag en overwon. Naarmate de bodem van onze glaasjes in zicht kwam, kregen we meer en meer waardering voor dit kostelijke vocht. Hapsap op zijn best!

Pure Taste - Zutphen

Soms wil een mens er plotseling een paar dagen tussenuit. Dan boek je een leuk hotel, laat de keuken de keuken en vertrekt op één van de allerfraaiste oktoberdagen van de afgelopen eeuwen. Je ontbijt als een vorst, luncht als een bedelaar en dineert met teveel overgave en teveel wijn. Waarna je het  moede lijf te rusten mag leggen tussen de koele, satijnen lakens  van een kingsize bed.

Je kijkt eens hier, je loert eens daar en dan opeens ben je midden in het centrum van Zutphen aangeland. Daar zie ik het schattige winkeltje van Anne Boerkoel en Eric Willemsen: Pure Taste. Aan de rechterkant wijn. Héél véél lekkere en bijzondere wijn.
In de koelvitrine achterin een groot assortiment buitenlandse kazen, patés, huisgemaakte desserts en maaltijden. Alles ziet er even smakelijk uit. Helaas kan ik niets van al dit lekkers meenemen, met nog een paar dagen hotelverblijf in het verschiet.

Verder in de winkel kookgerei van Creuset, Demeyere en Staub. Messen van Wusthof. Glaswerk van Zwiesel. Of je nu hobbykok bent of slechts een verzamelaar van mooie keukenspullen, bij Pure Taste is er voor elck wat wils.

Jammer genoeg bedraagt de afstand van mijn woonplaats tot Zutphen 220 km. Het is dus niet erg waarschijnlijk dat ik er nog vaak zal komen. Maar voor al diegenen die dichterbij wonen, loop er eens binnen, neem een overdaad aan lekkere dingen mee en denk dan aan mij. Dank je wel.