Bobotie

Al sinds vele jaren een favoriet gerecht in huize Eetplezier: bobotie. Lang geleden gepubliceerd in de Tip Culinair en door mij zorgvuldig bewaard in mijn losse-recepten-archief. Dat archief is een bonte verzameling schriftjes en insteekhoesjes. Ongesorteerd, beduimeld, vaak slecht leesbaar en altijd onvindbaar op de momenten als ik op zoek ben naar dat ene gerecht. Deze recepten zijn me o zo dierbaar. Er kleeft magie aan. Het heeft te maken met lang vervlogen zaterdagavonden dat je je lief nog blij maakte met een geslaagd gerecht. Zijn verwachtingsvolle blik of het dit keer echt te hachelen viel. Het gesmikkel en gesmak, het (goedkope) flesje wijn, speciaal gereserveerd voor het weekend, dat leger en leger raakte, het intens voldane gevoel daarna. Loom op de bank, hond aan de voeten, met nóg een lange, vrije dag in het verschiet.

Ik heb de bobotie vele malen mooier uit de oven gehaald dan deze keer. Het gehakt niet glad genoeg gestreken, denk ik. De foto krijgt ook geen 10 met een griffel. Maar zoals alles in het leven: het gaat om de inhoud. En die is goed, dat kan ik jullie verzekeren!

Ingrediënten (6 personen)
2 plakjes witbrood
2 ½ dl melk
1 kg gemengd gehakt
1 grote ui, fijngesneden
2 teentjes knoflook, gehakt
2 eetl. garam massala
1 tl. kurkuma
1 tl. korianderpoeder
½ tl. gemalen komijn
1 mespunt kruidnagelpoeder
1 groene peper, fijngesneden
½ theel. gedroogde munt
½ theel. gedroogde oregano
1 tl. zout
½ tl. peper
2-3 eetl. citroensap
75 gr. rozijnen
50 gehakte amandelen
1 eetl. mango- of abrikozenchutney
3 eieren
5 citroenblaadjes (daun djeroek poeroet)

Werkwijze
Oven voorverwarmen op 180°.
Brood in ½ dl. melk weken, brood uitknijpen en verkruimelen.
Gehakt mengen met brood, ui, knoflook en alle overige ingrediënten, behalve de eieren.
Gehakt in een ovenschaal doen, goed aandrukken de bovenkant glad strijken.
Eieren loskloppen met 2 dl melk en mengsel over gehakt schenken.
Citroenblaadjes in de bovenlaag drukken (bij gebrek hieraan gebruikte ik zelf ultradunne plakjes citroen).
Bobotie in midden van  de oven in circa 45 minuten gaar en lichtbruin bakken..

Genoegens van het Vlaanderland

Ze kennen er geen keurig geplaveide wegen. Geen Koninginnedag. Geen Bossche bollen of Limburgse vlaai. En nee, zelfs geen regering, hoewel daar op dit moment hard aan wordt gewerkt.
Ik heb het over ‘t Vlaanderland, over onze goedlachse zuiderburen.
Zij hebben zóóóveel lekkernijen die wij hier node moeten missen. Ik noem de voortreffelijke kazen (o, die heerlijke Brugse Blomme), de hammen (de 12 maanden gerijpte Ganda) en niet te vergeten hun grote collectie bieren (Chimay, Westmalle, Leffe). En wat te denken van het prima brood, dat er niet alleen rustiek uit ziet maar ook nog eens echt smaakt naar gemalen graan. Heel wat anders als onze kleffe, deegsneetjes die van papier lijken te zijn gemaakt en die, tijdens een flinke tochtvlaag, zomaar van je bord af kunnen waaien.

Ten minste een paar maal per jaar reizen de Man en ik af naar Antwerpen om ons aldaar te laven aan de Bourgondische sfeer. Afgelopen vrijdag was het weer zover.
In Vlaanderen blijft het Genieten in het kwadraat, waardoor ons lijstje met voornemens niet of slechts gedeeltelijk wordt afgewerkt. Zoals gewoonlijk treuzelden we veel te lang bij Habitat en Inno, vergaapten wij ons watertandend aan de uitgestalde waren in de etalages van de talloze patissiers, traiteurs en charcuteries, om tenslotte te blijven steken op de Groenplaats, alwaar we ons te goed deden aan een heerlijk glas wijn en fijne garnalenkroketjes. Intussen was de schemer ingetreden.

Gelukkig was er daarna nog wel tijd voor een supersnel (ondergronds) bezoek aan de Carrefour. Maar kookwinkel Soly bleef op ons lijstje staan, evenals The Chocolat Line, de chocolatier die de meest waanzinnige combinaties weet te bedenken. Ook nog steeds niet bezocht: kaasmeester Michel van Tricht, even buiten Antwerpen, in Berghem.

Het is niet erg. Zo houd ik deur op een kier, om een volgende keer een excuus te hebben voor een nieuw uitstapje. Want ik heb ze voor altijd in mijn hart gesloten, die buurtjes van ons. En niet alleen vanwege hun rijke, culinaire cultuur. Ook vanwege de woorden die zij als pareltjes uit hun mond laten rollen. Melodieus, taalzuiver en altijd voorzien van die schattige verkleinwoordjes.

Als je dan ook nog eens in één van de smalle straatjes dit gedicht op een gevel ziet prijken, dan gaat mijn poëtische hart echt sneller kloppen. Lieve buren, jullie bezitten de on-Nederlandse eigenschap om het niet-tastbare fijnzinnig tot uitdrukking te kunnen brengen. I love you all ….

Dagelijks brood

Over het algemeen vind ik brood een tamelijk kleffe aangelegenheid. Naarmate de jaren vorderen wordt dat alleen maar erger. Alle bakkers al bezocht, alle soorten al brood geprobeerd, van casinowit tot waldkorn, en eigenlijk kan er niet één mij echt bekoren.

Ik ben geen broodeter. Nooit geweest. Van huis uit ben ik verwend met heerlijke warme happen. Een vader met kokspapieren staat garant voor zelfgemaakte bitterballen, overvloedige rijsttafels en de meest fijne hors d’ouvres. Er viel altijd wel iets te smikkelen. Brood viel daar niet onder. Brood was bedoeld om je maag mee te vullen, rond half één. Met rosbief, kroketjes of gerookte paling ging het allemaal nog wel, maar zo’n kleffe meelhap met gewóón kaas…. brrr.

Tot de Man (lees: de Thuisbakker) en ik het échte, eerlijke brood ontdekten. Eigenhandig en met veel liefde gekneed, zonder toevoegingen gebakken. Ver-weg  familielid Piet  - bakker van beroep – wist ons enthousiast te maken voor het ambacht van het brood bakken. Dezelfde bakker Piet vertelde ons bovendien dat er in het authentieke bakkersland slechts twee soorten brood zijn: wit en bruin. Oké, bruin met vezels is er ook nog, dat heet dan volkoren. De rest is allemaal opgesierde flauwekul, bedoeld om de hongerige consument te vermaken.

Bovendien leerde hij  ons dat het moderne, dagelijkse brood volgestopt wordt met allerhande ongerief, zoals broodverbetermiddel, gebrande mout en enzymen om het rijzingsproces te versnellen. Met name de gebrande mout geeft donker volkoren en waldkorn hun typische donkerbruine kleur. Opnieuw doemt de vraag op: hoe dom kan de consument worden gehouden? Men draait een gekleurd goedje door (goedkoop) witte bloem en je verkoopt het voor duur luxe brood. Geen haan die ernaar kraait.

Ter zake. Hieronder een broodrecept voor naturel (volkoren)meel, zonder toevoegingen. Wanneer je zelf met pure meelproducten aan de slag wilt, is het van belang de verhoudingen goed te weten. Daarom hier een basisrecept, waarop je eindeloos kunt variëren wanneer je eenmaal de juiste verhoudingen te pakken heeft. De percentages worden uitgedrukt in de hoeveelheid meel. Nauwkeurig afwegen van de grondstoffen is van belang. Bedenk echter dat dit recept geen 100% garantie geeft op een goed brood. De luchtvochtigheid, de temperatuur, het soort meel, het zijn allemaal factoren die het proces kunnen verstoren. Brood is een natuurproduct en echte natuur laat zich niet dwingen.

Ingrediënten
800 gram (volkoren)meel
480 ml water           (= 60% van de hoeveelheid meel)
16 gram zout            (= 2% van de hoeveelheid meel)
16 gram verse gist (= 2% van de hoeveelheid meel)
16 gram boter         (= 2% van de hoeveelheid meel)
16 gram suiker        (= 2% van de hoeveelheid meel)

Bereidingswijze
Oven voorverwarmen op 30°. Het gist in wat lauw water tot een papje roeren. Zout langs de rand van het meel strooien, een kuiltje in het midden maken en daarin de suiker en het gistmengsel leggen, water toevoegen en even licht kneden. De boter pas toevoegen als het vocht verdwenen is. Dan verder kneden, reken ten minste op 10 tot 15 volle minuten kneden!!

Met doek erover 35 minuten laten rijzen in de voorverwarmde oven.
Daarna platslaan (dit heet trimmen) en een bol (of punt) van vormen. Niet meer kneden.
Nu nog 15 à 20 minuten met een doek erover laten rijzen in de oven.

Oven overschakelen naar 60°.
Opnieuw platslaan om koolzuurgas eruit te slaan en vormen (opbollen) met de sluiting naar beneden. Nu eventueel in een broodblik doen.

Het brood in de oven circa 40 minuten na laten rijzen, met een schaaltje water. (Let op: oven kan uit).
Brood afbakken is afhankelijk van je oven. In onze oven (hetelucht) lukt dit het beste als volgt:
Oven voorverwarmen tot 250°.
Vloerbrood erin leggen of de blikken erin schuiven.
10 – 15 minuten bakken op 220°
Terugschakelen naar 200° en nog 25 minuten bakken.

Over mispels en pinova's

De mispel is een oude vrucht, die je nog maar zelden tegenkomt. Ik zag een mandvol van dit fruit bij mijn lokale groente- en fruitboerinnetje. De stevige, Zeeuwse dame zag mij belangstellend kijken en vroeg – bijna streng – of ik wel wist wat het was. Nu is ondergetekende ook al meer dan vijf decennia op deze aardbol, dus er zijn echt wel feiten blijven hangen in het hoofd. Zeker wanneer het gaat om zaken van culinaire aard.
Bovendien is bij mij al enkele jaren een dromerige hang naar nostalgische zaken aan de gang. Een kwestie van over de helft zijn, spreek ik mezelf sussend toe. Vroeger was alles beter, lekkerder, minder haastig, vrolijker. Of zoiets dan toch.

Mispels dus. Bij het aanschouwen ervan kreeg ik niet onmiddellijk de behoefte er een pond van te kopen. Maar het op leeftijd zijnde Zeeuwse meisje, stopte er vliegensvlug (alsof ze schrok van haar eigen gulheid) twee in mijn handen. En natuurlijk wilde ik de smaak van deze vruchten graag zelf ervaren. Dus vriendelijk dank, Zeeuws meisje!

Mispels groeien aan kleine, struikachtige bomen en worden in de herfst geplukt als ze nog hard en oneetbaar zijn. De bomen zelf vertonen prachtige herfstkleuren. Voordat de mispels kunnen worden gegeten, moeten ze rijpen. Daartoe worden ze op een koele, donkere plaats gelegd. Het vruchtvlees wordt dan bruin, zacht en zoet. De mispel kan nu zo uit de hand gegeten worden, door hem open te breken en het vruchtvlees eruit te zuigen. Oppassen voor hoge tandartskosten, er zitten namelijk gemeen harde pitjes in!
Dan het allerbelangrijkste: hoe smaken ze? Tja, ik heb de 2 gratis exemplaren opgepeuzeld en moet er direct bij zeggen dat ik veel andere vruchten ken, die ik vele malen smakelijker vind. Het vruchtvlees is erg melig. Het suikergehalte was bij deze ook niet erg hoog. Qua smaak lag het tussen een (gedroogde) vijg en dadel in, hoewel minder zoet. Bovendien zorgen de pitten ervoor dat je er ook niet intensief op  durft te kauwen. Uitermate geschikt ouwe-mannetjes-voer: sabbelen en spugen, sabbelen en spugen.

Nee, de mand zal niet leeg raken door mijn aankopen. Mij zie je morgen gewoon weer in een sappige, kruidige Pinova bijten. Dat is …. een nieuwe appelsoort. Geen enkele supermarkt heeft ze in hun assortiment. Driewerf Hoera voor alle groente- en fruitboerinnetjes die zich durven te onderscheiden van hun grootgrutter-collega’s! Leve alle Zeeuwse meisjes!

De Ultieme Uiensoep

Misverstanden zijn er om de wereld uit te worden geholpen. Wie denkt dat je een smakelijke uiensoep maakt door even snel wat van die knollen aan te bakken, om er daarna een hoeveelheid bouillon op te gieten, heeft het helemaal bij het verkeerde end.

Uien voor uiensoep dien je lang, belachelijk lang, aan te fruiten. Waardoor ze zacht worden en zoet. Gekarameliseerd bijna. Dan komt de Grote Truc: als ze de gewenste baktijd doorstaan hebben, giet je er eerst een flinke scheut droge witte wijn op, laat die snel verdampen en pas daarna komt de bouillon aan bod.

Ja, ja, ik had ’t ook niet van mezelf, mensen, ik heb het van Jamie Oliver, de kok met het hoge kwajongensgehalte. Nadat ik de eerste keer dit recept uitgeprobeerd had, proefde ik voor het eerst een uiensoep zoals ik die lang geleden, tot op het bot verkleumd op een stervenskoude winterdag, at in een oubollig, maar knus en warm restaurant in Middelburg. Mét het beroemde stokbrood-en-kaas-rondje erin. Natuurlijk is het anno 2011 not done en het is ook absoluut een jaren '70-sfeer, maar het is zó vreselijk lekker in je soepje, het smeltende brood en het zoutige van de kaas.

Als op een dag als vandaag de nevel zich behaagziek tegen je ramen aanvlijt, terwijl je je binnen warm en veilig waant en tevreden nog een bladzijde van je boek omslaat in de wetenschap dat er over een paar uurtjes zo’n heerlijke pan soep op je wacht, dan heb je toch lak aan al die weermannetjes met de door hen voorspelde horrorwinter?

Ingrediënten
1 kg uien in ringen
6 tenen knoflook, fijngehakt
eetl verse tijmblaadjes
1 laurierblad
1,3 ltr. bouillon
1 dl witte droge wijn (optioneel)
olie + boter
brood
geraspte gruyere of andere kaas

Werkwijze
Bak de uienringen met de tijm, knoflook en laurierblad in een flinke scheut olijfolie en een klont boter.
Leg een deksel op de pan en fruit ze (belachelijk) langzaam op laag vuur tot ze zacht en glazig zijn maar nog niet bruin.
Haal daarna het deksel eraf, zet het vuur hoog en bak de uien tot ze lichtbruin zijn. 
Nu kun je desgewenst de witte wijn toevoegen en laten verdampen.
Giet de bouillon erbij en laat dit 20 minuten zacht doorkoken.
Breng op smaak met peper en zout.
Schep de soep in vuurvaste kommen, leg er het brood in met de geraspte kaas.
Zet daarna in een matig warme oven tot je een mooi gegratineerd laagje hebt.

Salade van blauwschimmelkaas, groene tomaten en olijven

Sommige mensen eten het om snel een paar pondjes kwijt te raken. Anderen omdat ze uitsluitend van lichte, gezonde maaltijden houden. En in huize Eetplezier wordt een salade gegeten als er een dringende behoefte bestaat aan iets anders als aardappelen, rijst of pasta. Samen met een huisgebakken broodje vormt dit de welkome afwisseling.

Vandaag was de keus voor de ingrediënten niet erg moeilijk. In de groentetas van deze week zat een mooie, botermalse krop sla. En groene tomaten (jawel, zoekt u gewoon even verder op het plaatje). De ingekochte blauwschimmelkaas was bedoeld als verwennerij voor het bezoek van gisteren. Deze hoefde ik geen kaas en ook geen gemarineerde olijven. Ook goed.
Zo ontstaat dan vanzelf deze salade met blauwschimmelkaas, groene tomaten, gemarineerde olijven en pijnboompitjes. Erbij een dressing van zuivere Valderrama olijfolie met citroen, mosterd en honing.

Pie van rundvlees met zoete aardappelen

In het magazine Proef+ (een uitgave van Gall & Gall) stond dit recept voor runderpie.

Nu heb ik normaliter bepaald geen hoge hoed op van Allerhande blaadjes die volgekalkt worden met recepten. Want ja, wie weet, zit er een of andere eindredacteur een beetje te googlen op ingrediënten, husselt de woordenbrij nog eens fiks door elkaar, zet er naar eigen inzicht hoeveelheden bij en voila: een kakelvers recept is geboren. Ik kan er niets aan doen, mensen, op een kwade dag werd ik wakker om daarna de rest van mijn leven te moeten slijten met een kritisch wantrouwen ten aanzien van alles waar een enigszins commercieel luchtje aan zit.

Maar goed, vandaag onderwerp ik mezelf aan psychologische zelfreflectie en kom tot de ontdekking dat alledaagse honger het van de twijfel moet winnen. De overlevingsmodus, noem ik het gemakshalve. Opdat een mens af en toe ook gewoon kind moet durven zijn.
Bovendien stonden er sukadelapjes te glimschateren in de koelkast en lag er nog een viertal zoete aardappelen rimpelig te worden. Zoete aardappelen, wat moet een mens ermee, verzucht ik telkens als ik ze zie opduiken in mijn biologische Groentetas. Zie hier het antwoord. 

Ingrediënten (4 pers.)
1 kg sukadelapjes, in blokjes
zout & peper
5 eetl. olie
2 uien, gesnipperd
3 tenen knoflook, gehakt
1 tl komijn
½ tl kaneel
1 blik tomatenblokjes
2 ½ dl. runderbouillon
½ dl rode port
50 gr. rozijnen
1 gedroogde chilipeper verkruimeld
4 laurierblaadjes
300 gr. zoete aardappelen, in blokjes
50 gr. amandelen, in stukjes

Voor het korstdeeg:
250 gr. bloem
snufje zout
125 gr. koude boter
1 ei, losgeklopt
1 eetl. ijskoud water

Werkwijze
Bestrooi het vlees met zout en peper.
Verhit 3 eetl. olie in een braadpan en bak het vlees rondom goudbruin, voeg tussendoor nog tweemaal 1 eetl. olie toe.
Schep het vlees uit de pan.
Bak in het bakvet de uien, de knoflook en de komijn.
Schep het vlees weer in de pan en voeg de tomatenblokjes met sap, runderbouillon, port, rozijnen, chilipeper en laurier toe.
Laat sudderen tot het vlees goed gaar is.
Roer de zoete aardappel erdoor en breng het stoofpotje opnieuw aan de kook. Laat de aardappel 20 minuten gaarstoven.
Schep het vleesmengsel (zonder vocht) in een ovenschaal.
Strooi er de amandelen over.

Verwarm de oven voor op 200° en maak het korstdeeg.
Kneed de bloem, zout, boter, de helft van het losgeklopte ei en het water tot een soepel deeg.
Laat het deeg 30 minuten rusten in huishoudfolie.
Rol het deeg uit en dek hiermee het vleesmengsel af.
Bestrijk het deegdeksel met de rest van het ei.
Maak in het midden een gaatje voor de stoom.
Bak de pastei in circa 40 minuten goudbruin.

SpecialBite Restaurantgids 2012

Ik ben allergisch voor mensen met een dubbele moraal. Een beetje integer mens is óf voor ‘t-een óf voor ‘t-ander. Heldere visies, ondubbelzinnige principes, daar houd ik van.

En nu ben ik zelf, hoe zal ik het zeggen, afgedaald tot de diepste krochten der hypocrisie. Was ik eerder een bevlogen fan van het jaarlijkse Lekker, deze week kocht ik het concullegablad SpecialBite.

Nu vraagt u zich natuurlijk af wat mij overstag deed gaan. Welnu, langzamerhand bekroop mij het gevoel dat de Lekker-recensenten wel erg veel restaurants bovengemiddeld goed vonden. Dat kan natuurlijk niet. Uit eigen ervaring weet ik dat er veel gelegenheden nog steeds een potje van maken. Een slecht potje welteverstaan. Ik zag veel te weinig kritische noten.

Denk nu ook niet meteen dat SpecialBite uitpuilt van bedenkelijke opmerkingen bij de door hen beoordeelde restaurants, maar het blad als geheel oogt naar mijn idee frisser en eigentijdser. Misschien een beetje tegendraads om vooral niet de indruk te willen wekken dat zij hun Lekker-collega’s blindelings volgen.
SpecialBite beoordeelt restaurants via zgn.spotters. Dat zijn eetfanaten die verslaafd zijn aan uit eten gaan. Deze spotters bezoeken restaurants anoniem en geven na hun bezoek een oordeel. Tezamen met de stemmen die je on-line kunt uitbrengen op de site van SpecialeBite vormt dit de ranking voor hun Top 501.

Hun Top 10

1) Ivy – Rotterdam
2) Oud Sluis – Sluis
3) Le Restaurant – Amsterdam
4) Beluga – Maastricht
5) De Librije – Zwolle
6) Bolenius – Amsterdam
7) Marius – Amsterdam
8) Ron Blaauw -  Amsterdam
9) Solo – Gorinchem
10) Da Vinci – Maastricht

Het meest opmerkelijke verschil met de Lekker Top 10 is dat er liefst vijf andere restaurants een plaats bezetten. De Zwethheul in Schipluiden doet niet mee bij SpecialBite, evenals Inter Scaldis in Kruiningen, De Leest in Vaassen, La Rive in Amsterdam en de Bokkedoorns in Overveen.
Dat is toch op zijn minst erg verwonderlijk. Hebben (SpecialBite)-spotters andere smaakpapillen dan (Lekker)-recensenten? Worden er wellicht onder de tafels door toch steekpenningen geruild? Of maakt dit blad gewoon superslim gebruik van hun strategische statement: Lekker Anders. Wie het weet, mag het zeggen.

Vadouvan

In mijn familie houdt zich een Keukenfee schuil. Ze wil er niet van weten, dus sshhhttt, mondje dicht. Ze kan toveren met eieren, bloem en boter, maar evenzo goed met eendenpootjes en ganzenvet. Of met duif en bospaddenstoelen. Met al die heerlijkheden weet zij de wereld een beetje mooier te kleuren. En o zo vaak laat zij anderen meegenieten van haar sprookjes. Zo iemand dus. Een echte Goede Fee.

Dit weekend tikte zij met haar stokje haar goed gevulde kruidenkastje open en liet een voor mij totaal onbekend kruidenmengsel zien: Vadouvan. Ik had er echt nog nooit van gehoord, laat staan gebruikt in mijn eenvoudige keuken. Toen ze het potje opende, kwam er een zonnige, warme geur vrij. Ik rook kerrie, kaneel, fenegriek en mosterd, maar tegelijkertijd nog veel meer. Het had een beetje rokerig, zoet aroma. Voor mijn geestesoog galoppeerden sultans in goudbrokaten gewaden op witte paarden voorbij. Een drukke Oosterse markt waarop gesluierde vrouwen met aandacht en precisie hun voedsel uitzoeken. Zinderende sahara’s. Fata Morgana’s. Koele oases. Dat soort dromen. En op datzelfde moment wist ik dat ik dit wilde gaan gebruiken in diverse gerechten. Ik kreeg een puntzakje proef-vadouvan kado.

Over vadouvan is niet zo heel veel informatie  bekend. Het zou een ontdekking zijn van Franse kolonisten in India. Om die reden wordt het ook wel Franse curry genoemd. Het is een Indiaas gefermenteerd kruidenmengsel  en zoals veel kruidenmengsels varieert de samenstelling per regio. De werkelijke smaak is dus afhankelijk van waar je het koopt.

Het maakt me allemaal niet zo gek veel hoe de exacte samenstelling is. Als het maar lekker wordt en ik me voor even kan wanen in een sprookje uit Duizend-en-één-Nacht. Want geluk zit nooit in het product zelf, maar in de droom erachter.

Biologische Groentetas

Vorige winter 13 weken op proef genomen, vanaf vandaag opnieuw drie maanden een abonnement op de Biologische Groentetas van Hof Welgelegen.

Verrassing, verrassing, wat er elke week in de tas zit. Elke donderdag weer. En voor wie gruwelijke taferelen bij biologische groenten voor zich ziet, zoals kluiten klei, wriemelende beesjes en meer van dat soort ongemakken, die kan ik geruststellen. Alles ziet er keurig verzorgd uit. Als je een koele plaats (zoals een kelder) hebt, kun je de tas inclusief inhoud daar wegzetten. Jammer genoeg is mijn nieuwbouwstulpje niet voorzien van een dergelijke inloopfrigo. Dus verpak ik alle groenten, stuk voor stuk, in een hersluitbare vershoudzak en bewaar alles in de koelkast. Op die manier houd ik alles ten minste 4 á 5 dagen heerlijk vers.

Het leuke van zo’n Groentetas is dat je ook eens groenten eet, die je normaal gesproken niet snel zou kopen. Paksoi bijvoorbeeld of pastinaak, Of winterpostelein. Dit soort groenten dwingt je om er een gerecht bij te verzinnen en dat lukt in de meeste gevallen vanzelf.
En waarom ik ervoor gekozen heb? Tja, omdat de worteltjes uit de supermarkt een onverdunde terpentijnsmaak hebben en de geur van gekookte supermarktkool overduidelijk doet denken aan Mest met de K van Kunst(mest).

Kortom: smaak, dat is de belangrijkste reden waarom ik biologische groenten koop.
Het zou bovendien ook nog eens heul erg gezond zijn voor onze lijfjes. En dat is, bovenop de pure smaak, toch mooi meegenomen. Biologisch. Eigenlijk heel logisch.