Op jullie gezondheid!

Het was rustig op dit blog afgelopen week. Dat zegt helemaal niets over het eet- en drinkgedrag in huize Eetplezier. Dat gaat in alle gevallen – tenzij er ernstig veel droef is – gewoon door.
Maar met de Mama voor een weekje in huis, blijft er weinig tijd over om rustig te bloggen. Want zij moet een nieuwe tas. Bij haar nieuwe jas. En een nieuwe portemonnee, niet te groot, niet te klein en lekker zacht. Zonder knip. Met anti-diefstal opbergruimte voor alle pasjes. Een chocoladebruin shirt, goed wasbaar, met korte mouwen, geen te lage hals. Ze wil nieuwe hemdjes, andere dagcrème, naar de opticien, uitgelegd krijgen hoe dat telebankieren nu eigenlijk werkt, een broek korter gemaakt hebben, mahjonggen op de computer en elke middag om half vijf een Westmalle trappist. Bovendien dient er licht en luchtig gekeuveld te worden. Over de verhoging van de huur en de wankele gezondheid van de buurvrouw. Hoe het allemaal verder moet met die toestanden rondom Cruijff  en of die Airmiles nog wel zin hebben.  Aan quality-time voor haar dus geen gebrek, als ik het zo mag zeggen. Geen probleem, een kind zorgt voor haar moeder, zoals een moeder zorgt voor haar kind.

Gelukkig zorgt De Man in die tussentijd voor het overgrote deel van de maaltijden. Gevulde aubergines met rijst, rode kool met appeltjes, stamppot sla met spekjes en sappige rollade met garnituur  uit de römertopf (zie foto). O ja, en frietjes. Want frietjes eet je eigenlijk nooit meer als je alleen bent. Terwijl dat toch echt op nr. 1 van de ranglijst der meest favoriete bordjes staat.

Morgen wordt de dag van het bereiden van de huisgemaakte hummus; peppadew, tonijn puttanesca, courgettetaart en nog wat meer lekkernijen. Allemaal bedoeld om het oude jaar zonder hongergevoel uit te kunnen luiden.  Kortom: genoeg omhanden op culinair gebied. Vrije week noemen ze dat ;-).

Voordat de klok alle minuten in dit oude jaar heeft weggetikt, wil ik jullie bedanken voor alle spontane reacties en opmerkingen. Zonder jullie opbeurende woorden zou dit blog snel ter ziele zijn gegaan. Het doet me goed om in mijn statistieken nog steeds een stijgende lijn te zien en ik hoop jullie volgend jaar weer te mogen begroeten. Als lezer, als volger of gewoon als “lurker”. Proost! Op jullie aller gezondheid! Dat het een gelukkig en vooral smakelijk jaar mag worden.

Feestelijke dagen

Ik wens jullie allemaal fijne, gezellige kerstdagen toe en een giga-gezond 2012, tezamen met allen die je lief zijn. En laten we die liefde in het nieuwe jaar wat vaker bezingen.

Liefdeskoorts

… en sinaasappels, ik maak
een cirkel op het raam

de boodschappentas in felle kleuren
vloekt bij je waterdichte zwarte jas

waarom – in hemelsnaam – zeg me waarom
kunnen we voor deze ene keer
niet gewoon soep uit een pakje eten

met achtendertig en een halve
graad voel ik me lekker licht en
warm; ik had zo graag vandaag

mijn dansje voor je willen doen
in de keuken, terwijl jouw favoriete
amandelhartjes in de oven
lief naar je zouden lonken

ik kijk je na
het is vreselijk buiten
en je rug is zo smal

Pre x-mas cooking

Vandaag was het pre-cooking X-masday in huize Eetplezier. De Italiaanse kerstcake (Certosino) op het blog van Caroline maakte zo’n indruk op me, dat ik het deze Kerstmis in ieder geval wilde presenteren als nagerecht. Hij is nu nog niet-geglaceerd en ook niet gedecoreerd, maar hij is wel gelukt!! Voor een baksel-beet als ik, begonnen de problemen al tijdens het mengen van alle ingrediënten. Zo droog, was dat wel goed? Zou Caroline geen eieren vergeten zijn in het gepubliceerde recept? Want cake, tja, daar horen toch eigenlijk eieren in? Kennelijk was ik weer veel te “druzig”, want enkele minuten later viel mijn oog op het schaaltje geraspte appels. Toen dat er eenmaal doorheen gespateld was, kwam alles goed. Dit leek me de goeie consistentie voor een kerstcake. Daarna kwam nog even het probleem van het rooster op welke richel te plaatsen, het instellen van een tijd en het regelmatig checken. Uiteindelijk ben ik dik tevreden met het resultaat.

Dan wil ik met paddenstoelen van mijn groentejuwelier (zie voorgaand artikel) een romige soep maken. Als basis heb je daarvoor een goed gereduceerde bouillon nodig. Het is nog wel wat vroeg, maar bouillon kan altijd in de vriezer. Dit keer kocht ik een halve ossenstaart, zette die flink aan in de pan, sneed een aantal uien, wortelen en  bleekselderij in stukken, maakte een bouquet garni, vulde de pan met drie liter water en wachtte geduldig, zo’n  uurtje of 5. In de tussentijd zag ik André Kuiper en consorten de lucht ingaan, liep het begrotingstekort verder op en zorgde een zelfgemaakte vuurwerkbom - tot ontploffing gebracht in een nabijgelegen tunneltje -  ervoor dat alle buurthonden zich nu in een permanente staat van paranoia bevinden.

Als volbloed control-freak streep ik tevreden weer een aantal zaken af van mijn lijstje. Er valt nog wel het één en ander weg te werken, voor het zaterdagavond is. Slager, groentejuwelier, stoofpeertjes koken, mama ophalen, bed verschonen, stofzuigen. Gedurende die tijd fungeer ik als toverbal. Van wit naar roze om vervolgens van rood naar donkerrood te kleuren. En weer terug naar witter dan wit. Ik kan lijstjes maken zoveel ik wil, voorbereidingen treffen, alles zo precies mogelijk in de gaten houden, rondvliegende hormonen houd ik niet in bedwang. Onverwachts en vooral ongevraagd bestormen ze mijn lijf. Stampen op mijn hoofd. Kloppen achter mijn borstbeen. Wringen aan mijn spieren. Gooien liters vocht in mijn nek.

En dat terwijl de klok rustig verder tikt en ik nog zoveel wil doen. Ik háát ze, vervloek ze, die kleine mormels met hun onstuimige rondedansjes in mijn lijf.
Ik wens ze dan ook beslist geen voorspoedig nieuw jaar toe. Hopelijk zijn ze er Kerstmis 2012 niet meer bij. Dat zou fijn zijn, want stiekem denk ik dat zij nog de meeste energie vragen.

Frankenthaler druiven

Volgens de Man ontdek ik de wereld elke dag opnieuw. Ik kan namelijk verbaasd roepen dat er opeens een lantaarnpaal tegenover ons huis is geplaatst. Terwijl die daar al enkele jaren geleden is gezet. Of ik verdwaal wederom in mijn favoriete wandelbos, in paniek zoekend naar de uitgang. En moest ik lang geleden, toen ik nog maar kort in mijn huidige woonplaats woonde, van de zuid- naar de noordkant, dan begaf ik mij aarzelend van herkenningspunt naar herkenningspunt. Kennelijk zit er een kink in de kabel die loopt tussen mijn ogen, waar dus helemaal niks mis mee is, en mijn harde schijf. Nou ja, er valt goed mee te leven. Kwestie van af en toe resetten.

Ge gleuft het nie, opeens (nou ja, zo opeens was het dus niet) heb ik een heuse groentejuwelier ontdekt. Zomaar, bij mij om de hoek! Waarschijnlijk ben ik er de afgelopen maanden al minstens 50 x langsgekomen. Het half-open winkeltje, ingeklemd tussen de kledinggigant die het &-teken uitgevonden heeft en een zaakje waar ze allerhande bling-bling verkopen om jezelf mee te versieren. Not my kind of stuff. Tot ik vorige week alle groenten uit mijn Biologische Groentetas al opgebruikt had en er naar alle waarschijnlijkheid die avond gewoon weer met opengesperde bekjes gewacht werd op voedsel.

Zo’n groente-speciaalzaak is normaliter voorbehouden aan locaties als de PC Hooft of de Brink in Laren, waar in Armani kleding gestoken, hooggehakte dames om vijf voor zes hun stronkje witlof kopen. Bij deze groentejuwelier zag ik een verzameling paddenstoelen zoals ik die alleen kende van mijn sporadische bezoekjes aan ISPC. Girolles, pied blue, enoki, het was alles goud wat er blonk! Blozende granaatappels, fluwelige vijgen, witgouden venkels, glanzende honingtomaatjes ….. een kind in een snoepwinkel kon zich niet verrukter voelen als ik. In mijn eigen suffige woonplaats, waar tot voor kort de culinaire hoogtepunten bestonden uit échte Zeeuwse babbelaars en bruingesuikerde bolussen, is nu een culinaire hemel gevestigd. Een gezónde hemel welteverstaan.
Eindelijk gerechtigheid! Eindelijk hoef ik niet meer om kwart voor zeven op de markt te staan om nog iets van bijzondere aard te kunnen kopen.

Ik gun deze enthousiaste ondernemers een uiterst voorspoedig en winstgevend bestaan. Als voorproefje kocht ik er alvast een tros Westlandse Frankenthaler blauwe druiven. Druiven zoals die vroeger een fruitmand sierden, met de authentieke fris-zoete smaak. De smaak van vroeger ….

Kaaskoekjes

Oven aanzetten. Je hand omdraaien. Oké, misschien twee keer ….  Bakken. Glaasje vullen. De bank bezetten. Irene en Carlo aan. Nippen. Kijken. Knabbelen.

Ingrediënten:
100 g bloem
100 g boter
100 g belegen Gouda (bv. Reypenaer, ik gebruikte Old Amsterdam)
1 ei


Bereiding:
Haal de boter op voorhand uit de koelkast, zodat ze wat malser wordt.
Weeg de ingrediënten voor de kaaskoekjes zorgvuldig. Je gebruikt best een keukenweegschaal.
Neem een mengschaal en doe er de bloem, de kaas en de (malse) boter bij.
Breek het ei en meng alleen het eigeel onder het koekjesdeeg.
Spoel je handen proper en kneed alles tot een egaal koekjesdeeg.
Rol het deeg tot een worst van 4 tot 5 centimeter diameter.
Verpak het rolletje deeg in een vel vershoudfolie.
Leg het deeg in de koelkast en laat het 30 tot 40 minuten, afkoelen.
Verwarm de oven voor op 200°C. Hou de ovenschaal bij de hand.
Neem de opgesteven rol koekjesdeeg en snij het met een scherp mes in schijfjes van zo’n halve centimeter breed.
Leg een vel bakpapier of een siliconenmatje op de ovenschaal.
Schik de schijfjes deeg op de ovenschaal.
Alternatief: Je kunt ook balletjes van het deeg rollen en ze platdrukken tot koekjes.
Bak de kaaskoekjes in 10 tot 12 minuten goudbruin in de hete oven van 200°C.
Laat ze nadien afkoelen en bewaar ze in een doos met deksel.

Bron: Jeroen Meus - Dagelijkse Kost

Plattekaasmousse met fruitsalade

Het is in huize Eetplezier een vraag die nooit opgelost komt. Wat is nu precies het verschil tussen (Vlaamse) plattekaas en kwark zoals wij die in Nederland kennen?

Volgens alle informatie die je op kunt zoeken, zijn het identieke producten. In samenstellingen als vol, halfvol of  mager. Hoe kan het dan toch dat Man en ik duidelijk meer in onze nopjes zijn, als wij van de plattekaas (voor de taalpuristen onder ons: jawel, het woord dient aaneen geschreven te worden) snoepen die wij bij onze zuiderburen kopen?

Het blijft voor mij een onopgelost raadsel. De consistentie is anders, minder korrelig, maar het is bovenal de smaak die toch echt anders is. Plattekaas is bovendien minder stroef in de mond. Het zal ongetwijfeld te maken met het vetgehalte of wellicht een andere manier van stremmen. Als er Vlamingen onder mijn lezers zijn, die het antwoord voorradig hebben: reageren alsjeblieft!!
Ik was dit keer niet in de gelegenheid voor een snelle boodschappentrip naar Vlaanderen, dus moest ik het doen met de meest volle kwark die ik hier kon vinden.
Het resultaat was niet slecht, hoewel ik blijf geloven dat het met plattekaas lekkerder was geweest ;-)

ingrediënten (4 pers)
voor de plattekaasmousse:
500 g plattekaas
3 dl slagroom
6 eetlepels bloemsuiker
3 gelatineblaadjes
1 vanillestokje
1 citroen

voor de fruitsalade (of samenstelling zoals jij wilt):
1 peer
1 appel
1 kiwi
20 druiven
1 banaan
2 sinaasappelen

Werkwijze
voor de plattekaasmousse:
Vul een schaaltje met koud water en leg daarin de gelatineblaadjes te week.
(Ik gebruik gelatineblaadjes die ong. 3,5 g per stuk wegen.)
Neem een ruime mengschaal en doe er de plattekaas in.
Snij de vanillestok overlangs in twee en schraap er met een mespunt de zaadjes uit. Voeg ze toe aan de plattekaas.
Roer de bloemsuiker door de plattekaas. Gebruik meer of minder suiker naar persoonlijke smaak.
Rasp wat gele zeste van de citroen voor extra aroma en roer alles.
Verwarm een klein deeltje van de room in een pannetje. Daarin kan je vervolgens de uitgeknepen blaadjes gelatine oplossen. Neem de pan meteen van het vuur. Laat de room zeker niet koken.
Neem een tweede mengschaal en klop intussen de rest van de room met een grote garde half-stijf. (Vergelijkbaar met de dikte van yoghurt.)
Schenk de room met gelatine bij de opgeklopte room en spatel alles samen.
Dek de schaal af met een vel vershoudfolie en zet ze in de koelkast. Laat het mengsel geduldig opstijven. (reken 1 tot 2 uur)

voor de fruitsalade:
Voor de fruitsla schil je de peer, de appel, de kiwi en de sinaasappels.
Halveer de druifjes en snij de rest van het fruit is schijfjes of stukjes.
TIP: De sinaasappels kan je best ‘a vif’ versnijden, zodat je mooie partjes fruit bekomt, zonder vervelende vliesjes.
Meng de fruitsla met de nodige voorzichtigheid.

voor de afwerking:
Schep een portie fruitsla in een diep bord of een decoratief schaaltje.
Vul een beker met warm water en zet er een eetlepel of de ijsschepper in.
Rol een mooie bol plattekaasmousse en leg die bovenop het fruit.

Creuset braadpan

“Precies wat ik zoek”, roep ik opgewonden als ik het emaillen Creuset braadpannetje zie staan. “We hebben toch al meer dan genoeg van dat spul”,  reageert de Man met lichte vertwijfeling in zijn stem. Hij is een heuse digiman, zo één die alles snapt van enen en nullen, van ongrijpbare waarheden, maar niets van tastbare elementen die exact passen binnen het vrouwelijk gevoelsleven. Ik kraai lustig verder en wijs hem op het kaartje met 30% korting.
“Ik neem hem”, zeg ik op besliste toon.
“Hij past niet meer in de kast”, probeert de Man nog. Zonder resultaat. Ik heb hem al in mijn handen. “Zie je, precies een mooie middelmaat, lekker zware bodem en een licht deksel. Perfect.” Ik denk de Man bevestigend te zien knikken. Er is alleen een diagonaal vouwtje naast zijn linkerwenkbrauw. Het is hetzelfde vouwtje dat ook altijd aanwezig is als hij midden in een moeilijk op te lossen enen-en-nullenpuzzel zit. Hmm, vreemd. Maar mijn hogere wiskunde reikt op dat moment niet verder dan het tevoorschijn halen van mijn pinpas.

Het is nog net geen huppelen wat ik doe als ik met het keurig ingepakte pakketje de winkel verlaat. Lief pannetje wordt ontdaan van alle stickers, krijgt een mild wasbeurtje (nee, nee, nooit schurende middelen gebruiken)  om daarna een veilig slaapplekje voor hem te gaan zoeken. Ik open alle deurtjes van de kasten in mijn keuken. Her en der schuif ik wat opzij. Echt veel ruimte creëer ik er niet mee. De pannen worden opnieuw gerangschikt: de zware Staub naast de anti-aanbak vispan, het biefstukpannetje in de wok, mijn vertrouwde Scanpan naast het  eierpannetje ….nu de grote Sillit braadpan nog ….en die ovenvaste met glazen deksel daar ……even kijken ……de casserole kan daar ….. ovenschalen hier …..oeps, nog geen plek over!

Allekanaries-op-een-stokkie, het is niet anders, ik zal echt iets weg moeten doen. Maar zoals een het een meisje betaamt, dien ik vooraf een logische redenering te verzinnen, zonder afbreuk te moeten doen aan mijn eigen reputatie. Hiervoor neem ik mijn toevlucht tot verbleekte schooltheorieën:  1² = 1.
Waarmee ik ter plekke de essentie van ware wiskunde creëer: zolang je in het kwadraat blijft denken is ruimte oneindig. Hoezo, vrouwen denken niet vaak genoeg oplossingsgericht?

Proefdag

Lang geleden verdeed ik mijn tijd grotendeels in een betonnen blok.  Alwaar ik gigantische hoeveelheden papier produceerde, die vervolgens werden opgestuurd naar mensen buiten het betonnen blok. Vaak waren ze blij met hun papiertje. Ze konden aan de slag met het verlagen van hun oprit, eindelijk de dakkapel bestellen of simpelweg hun rijbewijs ophalen. Soms was de pret ook iets minder. Als het beunhazen betrof die vergeten waren dat ze een uitkering hadden. Of als er tijdens de sociale controle teveel tandenborstels in de badkamer werden aangetroffen.

Goed, toen dus, dagdroomde ik onder het helle licht van het tl-plafond vaak over de dagen dat ik he-le-maal niets te doen zou hebben en ik mij alle uren van de dag kon wijden aan mijn potjes en pannetjes. En zo gebeurde het dat ik op een slechte dag het betonnen blok vaarwel moest zeggen. Het grote wachten op de blanco dagen kon beginnen. Er was altijd wel iets. Pubers met rammelende scooters, moeders met gebroken ledematen, plavuizen die onwillig reageerden op strenge vorst, deuren die niet wilden sluiten, driedubbel gescheurde menisci. Tot zover de rampspoed. Er waren ook hele fraaie dagen. Met veel zonneschijn en koele briesjes. Die waren dan echter weer zó onweerstaanbaar dat zelfs de heerlijkste maaltijd daar niet tegenop kon.

Maar gisteren zag het er naar uit dat de Dag der Dagen aangebroken was. Vroeg uit de veren, geen fysieke strubbelingen en totaal geen plannen. Blanco! Blanco? Ja, echt waar!

Mijn digitale agenda knipperde al een tiental dagen de dringende boodschap “voorgerechtjes uitproberen”. Makkelijk voor Kerstmis en tevens voor de twee etentjes in januari. Goed bezig, dacht ik nog, toen ik het intikte. En bij Eetsnob zag ik al enkele dagen een leuk, kleurig amuseglaasje van linzen en zongedroogde tomaatjes voorbijtrekken op mijn scherm. Het proberen waard. Kortom: actie!

Met boodschappenlijst óp naar de winkel.  Een effciënte huisvrouw denkt nog snel even aan de aanbieding en kiest voor winkel A, terwijl normaliter J haar huissupermarkt is. Aldaar doemden de eerste hindernissen op. Op=op, sprak de meneer gedecideerd, toen ik hem vroeg waar ik de wasmiddel tegen actieprijs kon vinden. Linzen in blik en semi-zongedroogde tomaatjes waren totaal onbekende artikelen in deze supermarkt. Volle kwark ook. De gelantineblaadjes waren door een grootverbruiker opgekocht. Worden pas vrijdag aangevuld, zei het meisje met de roze kauwgom slissend. Rotwinkel. Er begon iets te koken in me. Geen paniek, het was nog vroeg, ik ging vanmiddag een ander rondje winkels doen.

Op weg naar huis begonnen de wolken een zeurende huilbui over me uit te storten. Snel mijn biologische groentetas opgepikt. O jee, weer sla erin. Ik ben er niet blij mee, sla in de winter. In een ingeving had ik wel spek gekocht, dus werd het stamppot sla vanavond. Thuis gekomen redde ik haastig vier verlepte stoofpeertjes die ik in mijn koelkast vond,van een voortijdige kliko-dood. Ik schilde ze, zette ze met weinig water, suiker, kaneel en een ietsepietsie frambozenazijn op een laag vuur.  Doel was stroperige, net niet gekarameliseerde peertjes voor over de vla te verkrijgen.

Inmiddels was de zeurende huilbui buiten een flinke jankpartij geworden. Ik zag mijn voorgerecht-probeer-dag in rook opgaan en begon de achterstallige administratie weg te werken. En de krant te lezen. En te strijken. Tot de Man als een wild snuivend paard het huis binnenvalt. Hellup! Brand!

Ik snel naar de keuken. Te laat. Mijn schattige, rode stoofpeertjes zijn dan al zwart geblakerd. 

De sla-met-spekjes-stamppot maakte ’s avonds nog veel goed. Maar de glans was er af, van deze zo mooi begonnen dag. Soms was het zo slecht nog niet in het betonnen blok, bedenk ik melancholiek. Het papier was daar tenminste nooit op. Het was er altijd droog en veel te warm. En behalve een handvol gestreste collega’s die zich continu boven het kookpunt bevonden, brandde er bijzonder weinig aan …..

Waarvan akte.

 

Quiche van witlof met ham en kaas

Jeroen Meus is zonder twijfel mijn meest favoriete chef van dit moment. Dat komt enerzijds door zijn plezante, makkelijk te bereiden comfort-food en anderzijds door zijn semi-filosofische opmerkingen in zijn programma Dagelijkse Kost. In zijn woorden klinkt een overduidelijke hang naar warme familiebanden, naar gezellig samenzijn terwijl er grote, dampende schalen op tafel staan. En zeg nou zelf: is dat niet waar elk mens af en toe hevig naar verlangt?

Onderstaand recept is overgenomen uit zijn programma. Als je bekend bent met het maken van een deegje voor hartige taarten, is dit een fluitje van een cent. Anders gebruik je gewoon een vel kruimeldeeg uit de supermarkt.
Deze taart was heerlijk van smaak en weer eens wat anders dan de traditionele quiche lorraine of vegetarische groentetaart zoals ik die zelf graag maak.

Quiche van witlof met ham en kaas (4 pers.)

ingrediënten

1 vel kruimeldeeg of voor de diehards: een zelfbereid deegje

2 hele eieren
2 dooiers
2 dl room
100 g cheddar (blok)
6 stronkjes witloof
200 g ham (in dikke plakken)
nootmuskaat
peper
zout
1 klontje boter

bereiding

Begin met het voorbakken van de quichebodem.

Verwarm de oven alvast voor op 180°C.
Je kan voorverpakt kruimeldeeg gebruiken, maar waarom zou je zelf geen deeg maken?
Rol het deeg uit en bedek er de taartbodem mee. Leg een vel bakpapier onder het deeg, zodat je de quiche straks zonder problemen uit de vorm kan halen.
Druk het deeg goed aan in de randen van de bakvorm en verwijder overhangende stukjes deeg.
Laat de quichebodem 15 minuten voorbakken in de voorverwarmde oven. Hou de oven nadien op temperatuur.
Verhit een klontje boter in een pan op een matig vuur.
Snipper het witlof in fijne stukjes. Dat gaat gemakkelijker als je de stronkjes eerst overlangs doorsnijdt. De harde onderkant en de kern van het witloof gebruik je best niet.
Zodra de boter lichtbruin is, bak je de stukjes witlof in de pan. Roer regelmatig om. Het witlof zal een heel stuk volume verliezen. Kruid de groente met wat nootmuskaat, een snuifje zout en wat peper van de molen.
Let op: Het is erg belangrijk dat de witlof lang genoeg gebakken is. De groente mag niet vochtig meer zijn (maar ook niet taai). Als je witlof nog te nat is, zal de quichebodem wak worden bij het garen.
Verwijder het vetrandje van de ham en snij het vlees vervolgens in kleine blokjes.
Neem een mengkom en klop er de hele eieren én de extra eidooiers in los, samen met de room. Kruid het mengsel met een snuifje zout en wat peper.
Neem er de voorgebakken quichebodem bij. Schep er eerst het gebakken witlof in. Verdeel dit egaal over het hele oppervlak.
Strooi de blokjes ham over het witloof en rasp er de cheddar over.
Giet ten slotte het mengsel van ei en room erbij. Verdeel dit mooi over het hele oppervlak van de quiche.
Plaats de quiche in de warme oven en bak ze 30 minuten lang op 180°C.
Serveer de ham-witloofquiche warm of koud.

Elzasser zuurkool

Vanzelfsprekend hoort er in een echte Elzasser zuurkoolschotel veel vlees. Knieschijven, spek en rookworst, hoe vetter, hoe beter, vinden ze in Duitsland.
Ik houd het bij een bescheiden Hema-rookworstje naast mijn zuurkoolpotje. Niet de magere soort, dat is dan meteen ook weer zo armoedig.

Zelfs een foto van het gerecht ontbreekt. Dat heeft niets te maken met een onmogelijke opgave, maar alles met vergeetachtigheid.

Ingrediënten
500 gr zuurkool, naturel
2 uien
2 zure appels
20 gr boter
6 jeneverbessen
10 peperkorrels
½ theelepel komijn
1 teen knoflook
2,5 dl riesling
1 winterwortel

Werkwijze
Uien in stukjes snijden, evenals de appels.
Boter verhitten en de ui en appels goudbruin bakken.
Zuurkool toevoegen en even mee laten bakken.
Jeneverbessen, peper, komijn en knoflook in een vijzel fijnstampen en door de kool mengen.
Overgiet daarna de kool met de riesling.
Leg de in vieren gesneden wortel op de kool en dek de pan goed af.
Laat de zuurkool ten minste 1 ½ uur op een zacht vuur koken.
Verwijder daarna de wortel.

Tip: Neem een goede riesling en vervang deze ook niet klakkeloos door een andere witte wijn. Geloof me, het wordt beslist een ander gerecht!

Give Away - Topkoks voor Thuiskoks

Topkoks voor Thuiskoks is een boek met 52 wereldgerechten. De recepten zijn afkomstig van beroemde chefs zoals: Sergio Herman, Jonnie Boer, Herman den Blijker, Jamie Oliver, Nigella Lawson, Mario Uva etc.

Enige kennis van kookkunst is zeker vereist! In dit boek vind je geen snelle 12-minuten-maaltijden, bovendien staan er vaak lange ingrediëntenlijsten bij de recepten. Kortom: een must voor de ware kookliefhebber!

Een greep uit de recepten:

- Schotse zalmbouillon met rode wijn

- Granité van wasabi met makreel en boekweitnoedels

- Stoofpotje van lamsvlees met ras el hanout.

De oplettende lezer weet dat ik erg van poëzie houd. Degene die zijn/haar liefde voor koken in een paar regels zo poëtisch mogelijk weet te omschrijven, maakt kans om dit schitterende kookboek toegestuurd te krijgen. Ik verwacht echt geen literaire hoogstandjes, omschrijf alleen waarom de wereld een beetje mooier kleurt als je in de keuken staat of met je gezin/vrienden aan tafel zit. Reageren kan onderaan deze post tot zaterdag 10 december 24.00 uur. Op zondag 11 december zal ik alle reacties lezen en de winnaar bekend maken.

Tot slot een poëtisch proeverijtje.

Boer-en-Genot

alleen je hand
wou je terug
bij binnenkomst

daarna
was alles voor mij

je liet me genieten
mijn ogen sluiten
luidruchtig zuchten bij je lolly

van gekonfijte eend
’t kopje cappuccino van rode kool
de ijsjes van piccalilly met bruine bonen

ik viel zowat in zwijm bij je
kabeljauwwangetjes
met groen aspergeschuim

bij de vlierbloesemkwark
met lavendelsiroop

jouw zelfgevormde engeltjes
toonden me alle hoeken
van de hemel

laat die hand maar
lekker zitten

Notenkoek

En vanzelfsprekend wilde ik iets maken van mijn pas gekochte walnoten. Van Nicolas, een heuse Franse monsieur, kreeg ik zo’n 20 jaar geleden het hierna volgende recept voor notenkoek. Man en ik waren destijds bij hem in huis en wij keken toe hoe hij de koek maakte en vervolgens bakte in zijn oven. So far so good, zou je denken. Ware het niet dat monsieur Nicolas het spreekwoord “met de Franse slag” wel erg veel eer aandeed. Zijn keukentje leek verdacht veel op die van Malle Pietje en ondanks de vele schoonmaakapparaten die hij in huis had (sommige nog in de verpakking) behoorde poetsen en opruimen niet tot zijn favoriete bezigheid. Dat zagen Man en ik aan de vloertegeltjes in de gastenbadkamer, die eerst dofgrijs leken, maar bij elke voetstap die wij erin achterlieten, sprankelender van kleur werden. Sterker nog, na een vluchtige veeg met de badspons kwamen er prachtige flamingoroze en turkooise kleurtjes tevoorschijn.

Derhalve begonnen wij met frisse tegenzin aan de koek, je weet immers maar nooit wat je er in tegen kon komen. Nicolas was echter vol trots over zijn kookkunsten. Bovendien zijn Man en ik opgevoed met het, op zekere momenten, tentoon spreiden van gepaste beleefdheden. Zo hoort dat in het Grote Toneelspel des Levens.

En het moet gezegd: de koek smaakte ons prima. Een beetje wonderlijk recept, dat wel. Vanwege de grote hoeveelheid notenolie kunnen de eieren niet souffleren. De kleine hoeveelheid bloem zorgt voor wat binding, maar zal nooit een luchtig resultaat kunnen geven. Wat je krijgt is dus een vrij vaste koek, waarvan de noten het hoofdbestanddeel zijn. Het ideale recept voor mijn pure, verse walnoten.

Ingrediënten
bakvorm van 22 Ø
2 x 75 gr. basterdsuiker
100 gr. gewelde boter
125 gr. gebroken walnoten
40 gr. bloem
3 eieren
1 theel. zout
eetlepel rum

Werkwijze
Bekleed de bakvorm met bakpapier of vet de vorm in en bebloem hem daarna licht.
Vermeng de gehakte noten met 75 gr. suiker.
Vermeng de andere 75 gr. suiker met de boter en meng alles goed door elkaar.
Als het mengsel homogeen is, één voor één, de eieren erdoor mixen.
Voeg dan de bloem toe, het zout en de rum en mix goed door.
30 – 35 minuten bakken op 180°.

Walnoten

Laat ik het maar eerlijk toegeven: als oorspronkelijke Brabantse kan ik me bij tijd en wijle storen aan de ongemakken van het Zeeuwse land. Om maar eens een voorbeeld te noemen, de eeuwige zuidwestenwind om je oren; de zompige klei die bij oogsttijd de wegen spekglad maakt, het gebeier van de zondagsklokken, het gemis aan culturele hoogtepunten. Hectiek, flair, pionierszin, allemaal zaken die ik af en toe met karrenvrachten binnen zou willen rijden hier. Mocht ik iemand op zijn tenen staan: sorry, sorry! Als meisje van achter de Mariabeeldjes, ben ik kennelijk nog steeds zoekende naar een vlekkeloze ziel. Sla maar, dan keer ik je mijn wang toe ;-).

Maar op één van die fraaie zomerdagen, als de wind zich gedraagt als een verkoelend briesje, voel ik me als een Godin in Zeeland en ben ik zo blij als een kind hier te mogen wonen. Datzelfde gevoel komt in me boven als ik weer één van die zeldzaam Zeeuwse adresjes ontdek, waar de tijd heeft stilgestaan en alles draait om authenticiteit.

Op kwekerij Westhof te ’s-Abtskerke kweekt men notenbomen. Niet zomaar een paar boompjes, nee, Piet van ’t Westeinde en zonen zijn houder van de collectie nationale botanische soorten in Nederland. In de noten-vakliteratuur staan 27 soorten beschreven, maar op de kwekerij staan er 30. Hiermee zijn zij vermoedelijk de grootste ter wereld op dit gebied.
De geschiedenis van kwekerij Westhof  kent zijn oorsprong in 1870. Inmiddels staat de 5e generatie boomkwekers aan het roer. Ook vader Piet  (75) is nog uiterst actief. Het kweken van walnotenbomen is zijn passie. “Wat moet ik thuis doen?” zegt hij, “daar val ik tijdens het lezen van de krant al in slaap”. Waarmee zich de ware Zeeuw in al zijn eenvoud laat zien. Hardwerkende rotsen in de branding. Worstelend en altijd boven komend. Mijn bewondering voor dit soort Mensch is groot.

Terug naar de noten. Die worden aan huis verkocht, in papieren zakken van een kilo. Er zitten zo’n 10 verschillende soorten in, van klein tot supergroot. Ze smaken dus allemaal verschillend. En dat is eigenlijk meteen het leuke eraan, zoveel smaakjes voor één prijs, waar vind je dat nog?
Met mijn mandje volgeladen keer ik tevreden terug naar huis.

Kwekerij Westhof
Westhofsezandweg 3
’s-Heer Abtskerke