Rarebits met peer en stilton - Yvette van Boven

Het laatste stukje sodabread van eergisteren lag enigszins zieligjes naar me te gluren. Moest-ie zonder pardon de kliko in? Asjeblieft, niet in die enge groene bak met al die beestjes?

Welnee, lief broodje, ook al ben je oud en kruimelig, je krijgt een mooie, laatste rustplaats van me. Fijn ondergedekt met lekkere kaasjes, room en ei bleek je een perfect lunchhapje te zijn. Niet bedroefd zijn nu je voorgoed weg bent bij ons, het wachten is gewoon op je wedergeboorte. En die zal niet lang op zich laten wachten, ik beloof het je!

Ingrediënten
100 gr blauwe kaas, bijv. blue stilton
150 gr Parmezaanse kaas, geraspt
2 eetl crème fraiche
2 eieren, losgeklopt
1 eetl grove mosterd
peper
ca 8 sneetjes zuurdesembrood (of genoemd sodabread)
2 peren, geschild en in plakjes

Bereidingswijze
Meng de kazen met de crème fraiche, eieren en de mosterd.
Maal er peper over.
Laat het dan 1 uurtje (of een hele nacht) in de koelkast staan.
Rooster de boterhammetjes lichtbruin.
Beleg de sneetjes brood eerst met schijfjes peer en lepel er vervolgens het kaasmengsel royaal over.
Leg de rarebits naast elkaar op een bakplaat.
Gril ze 3 tot 5 minuten of tot ze goudbruin zijn en bubbelen.

Bron: Home Made Winter - Yvette van Boven

Raapjes, wat moet ik er mee?

De Biologische Groentetas dwingt me al een tijdje behoorlijk creatief te zijn met het bedenken van anders-dan-anders-maaltijden. Dat lukt meestal aardig. Deze week zaten er echter raapjes in de Tas. En dat is nu bij uitstek een groente waar ik geen weg mee weet. In blokjes snijden en koken? Stoven in de boter? Pureren? En ook nog: wat eet ik erbij, dat vind ik nog het meest moeilijk.

Helpen jullie me alsjeblieft op weg. Liefst een gerecht zonder Oud-Hollandsche elementen, er mag best een flinke dosis fushion in verwerkt zitten. Als het maar wel een écht, origineel recept is, met de juiste doseringen etc. Ook niet van internet geplukt, want daar heb ik uiteraard al op rondgeneusd.

Opstellen in rijen van drie dan maar …… ;-))

Irish whiskey soda bread

Bread for the diehards. For the crazy ones. The misfits. The rebels. The troublemakers. The round pegs in the square holes. The ones who see things differently ;-))

Ingrediënten
150 gr rozijnen en krenten
1 koffielelepel karwijzaad
4 eetl Ierse whiskey
1 kg bloem
3 eetl suiker
1 eetl bakpoeder
½ theel baking soda (zuiveringszout)
snuf zout
50 gram boter op kamertemperatuur
2 eieren
circa. 400 ml karnemelk, of zoveel als nodig is om een samenhangend deeg te krijgen

Bereidingswijze
Verwarm de oven voor op 200°.
Vermeng de rozijnen en krenten met het karwijzaad en de whiskey en laat het even staan.
Meng de bloem, suiker, bakpoeder, baking soda, zout en de boter tot grove kruimels.
Schep dan het rozijnen-whiskeymengsel snel door het bloemmengsel.
Klop de eieren los, bewaar 2 eetl. van de eieren in een kommetje en giet de rest bij de karnemelk.
Giet dit vervolgens bij het bloemmengsel en kneed tot alles mooi bij elkaar blijft. Niet langer!
Vorm een mooie bol van het deeg, til het op een bakplaat en besmeer het met het achtergehouden ei.
Maak met een scherp mes een kruis in het midden. Bak het brood in 40 à 45 min. gaar. Het brood moet hol klinken als je erop klopt.

Bron: Home Made Winter - Yvette van Boven

Simpele noodlesoep

Ik houd wel van een beetje pit. Suf, saai en grijs kan altijd nog. Later, als de Man en ik met knokige handjes onze opgewarmde maaltijdservice-hap uit plastic bakjes zitten te lepelen, ondertussen kijkend naar Max’ Geheugentrainer. Nu is daar nog geen plaats voor. Het Leven moet volle kracht vóóruit, liefst variërend in kleur van zuurstokroze tot citroengeel en vooral “schwung” hebben. Er mag best af en toe een razende rollercoaster voorbij komen waar ik noodgedwongen in moet stappen, als ik daarna maar weer de tijd krijg om dromerig van mijn suikerspin te mogen happen. Snerpend vriezen of kwakkelig dooien, het mag van mij allemaal, als er maar iets gebeurt dat mijn hart warm houdt en mijn hoofd prikkelt. Dynamiek, durf, flair. Help, ik wil nog lang niet oud zijn.

Pit dus. Liefst ook een beetje in mijn voeding. Met dit gerecht kun je naar hartenlust spelen met vuur. Hoe kleiner de pepers, hoe heter. Opgepast dus met madame Jeanette, de rode of  gele lampionachtige pepers! Voor alle pepers geldt: door de puntjes en de zaadjes te verwijderen, verdwijnt al een groot deel van hun pit.

1 ltr kippenbouillon
1 knoflookteen fijngehakt
1 stengel sereh
rode peper (naar keuze dus)
6 bosuitjes
flinke bos wilde spinaziebladeren
4 worteltjes
noedels

Kerf de serehstengel over de gehele lengte in met schuine sneden. Dit om meer smaak af te geven.
Hak de pepers en knoflook ragfijn. Laat sereh, knoflook en peper(s) ten minste 1 uur trekken in de bouillon. Verwijder daarna de sereh.
Snipper de bosuitjes.
Snijd de wortel in kleine blokjes en de spinazie in dunne  reepjes.
Kook de groenten in 5 minuten gaar in de bouillon.
Laat er tot slot de noodles of eiermie in wellen.
Breng op smaak met naar keuze zoete of zoute sojasaus en/of vissaus en/of gembersaus.
Serveer met nog wat fijngehakte bosui erover.
Héét!!

Pepesan Ikan

Het nieuwe jaar is vandaag 22 dagen oud.  Al die tijd heb ik nog geen stukje vlees gegeten, in ieder geval niet bij de warme maaltijd. Er was wat kippenbouillon voor de soep, een half ons beenham op de boterham en een stevige snee ontbijtspek voor door de stamppot. Dat was het wel. En heb ik nu het gevoel iets gemist te hebben? Jawel. Het ronkende, blazende gevoel in mijn buik, die soms wel 2 uur op volle toeren draait om alle dierlijke eiwitten en vetten fijngemalen te krijgen. En dat alles met het uiteindelijke doel de uitgang te bereiken. Wat zegt u? Niet te veel plastische omschrijvingen in een kookblog? Oké, gaat u rustig door met het consumeren van opgefokte varkens en plofkippen. Er komt vast een moment waarop u nog eens terug denkt aan dit stukje.

Vis kan mij daarentegen niet genoeg op het menu staan. Vandaag verse makreeltjes in hete saus, ofwel pepesan ikan, een Indonesisch gerecht. Je kunt natuurlijk heel goed zelf de boemboe (kruidenmengsel) maken, zie bijvoorbeeld  voor een goed recept: http://kokkieblanda.nl/indonesian/ikan-laut-vis-en-schelpdieren/2206-pepesan-ikan-kembung-pepesan-van-makreel
Je kunt ook de gemakkelijke huisvrouw spelen en, net als ik, boemboe uit een potje (bijv. Koningsvogel of Indische Kraam) of zakje gebruiken. Qua smaak maakt het niet zo gek veel uit, aangezien de hitte van de lomboks je smaakpapillen toch al behoorlijk lam leggen. Bovendien valt het in die Indische boemboes reuze mee met de aanwezigheid van kunst- en hulpstoffen; er zijn dus weinig redenen te bedenken om ze niet te gebruiken. Als van nature koudbloedige Nederlander vermeng ik ze wel altijd met een aantal lepels tomatenketchup. Dat maakt de hitte net wat draaglijker. En om het gemak verder uit te breiden, gebruik ik ook geen bananenbladeren of stoommandjes, maar
doodsimpel de oven. Het is zóndag, mensen!

Op de foto ziet het eruit als …eh ….als ….ja, als wat eigenlijk? Langzamerhand begin ik te begrijpen dat het maken van “smakelijke” foto’s tot Kunst verheven mag worden. Smeltende smaken en goddelijke geuren, al zijn ze nog zo aanwezig in het gerecht, een foute foto brengt er niets van over. Ik begrijp het als jullie allang afgehaakt zijn! Ook deze foto krijgt opnieuw geen schoonheidsprijs. Maar ik kan jullie verzekeren, zodra je het pakketje openvouwt, trekt er een hele karavaan Gordel der Smaragd-geuren door je keuken. Gewoon een keer proberen.

Oven voorverwarmen op 180°. De gefileerde makrelen goed inwrijven met de boemboe en daarna in een met wat olie ingesmeerd stuk  alufolie wikkelen. Vouw de folie naar boven toe samen. Zorg dat het pakketje goed dicht zit! Leg de pakketjes op de bakplaat en schuif deze in de oven. Bak de vis in 15 à 20 minuten gaar, afhankelijk van de dikte. Serveer ze in de folie en maak de pakketjes aan tafel open. Geef er witte rijst bij en groene groenten, zoals broccoli of boontjes.

Kardemom & sinaasappelscones - Yvette van Boven

Ik heb het heel lang tegen kunnen houden. Mijn gevoel zegt geen kuddedier te willen zijn, geen naïeve volgeling van de trendwatchers of pioniers. Ik wil me niet zomaar aansluiten bij de mening van de massa. Nell zal zelf wel bepalen wat ze oké vindt en wat ze beter kan laten liggen. Ja-ha, jongens en meisjes, ik ben me er één. Zo eentje die je wel eens achter het behang wil plakken. Ik ben mezelf dan ook geregeld spuugzat.

Goed, het stukje zelfreflectie gehad hebbende, pakte ik het op en legde het weer weg. Keek ernaar en draaide me om. Las treuzelend en extra kritisch, waarna ik snel mijn toevlucht zocht in de nieuwe Mankell. Want een welopgevoed mens dient van alle markten geproefd te hebben. Of zoiets. Maar desondanks bleef het knagen. Zelfs in mijn dromen verschenen er Home Made gerechten. Warme, troostende borden met de smakelijkste lekkernijen.

Ik zag de spreekwoordelijke bijl al hangen en heb me niet langer weten te verzetten.
Home Made Winter van Yvette van Boven is boek nr. 89 in mijn collectie kookgeschriften. En ja, jullie hebben allemaal gelijk: wat is het een knus, gezellig, warm en sfeervol boek. Natuurlijk wil elke kookgek dit in huis hebben. In het vervolg zal ik beter (en sneller) naar jullie luisteren ;-)

Kardemom & sinaasappelscones

Ingrediënten (voor circa 12 scones)
500 gr zelfrijzend bakmeel
60 gr witte basterdsuiker
snuf zout
40 gr roomboter
250 ml melk
65 gr marmelade
1 theel. gemalen kardemomzaad

voor de glans: (heb ik achterwege gelaten, vanwege de onbedwingbare trek)
4 eetl. marmelade
1 theel. gemalen kardemomzaad
2 eetl. water
rasp van 1 sinaasappel

voor de room:
1 eetl. oranjebloesemwater (vervangen door cointreau)
1 eetl. honing
250 gr mascarpone

Bereidingswijze
Zeef het bakmeel met de suiker en het zout boven een kom.
Snijd de boter in blokjes en kneed alles tot een kruimelig deeg.
Voeg de melk toe, de marmelade en de kardemom.
Kneed vlug en licht tot een samenhangend deeg. Kneed niet te lang, dan worden de scones taai.
Rol het deeg uit tot een 2 cm dikke plak.
Steek er met een ring of sconessteker rondjes uit van zo’n 6 cm doorsnede.
Zet ze op een met bakpapier beklede bakplaat.
Laat ze 15 minuten staan voor het bakken, maar je kunt ze ook de avond van te voren maken en ze op een koele plaats bewaren.
Verwarm de oven voor op 240° ( ik heb hetelucht 220° gedaan).
Bak de scones in 12-15 minuten goudbruin en gaar.
Verwarm in een steelpan de marmelade met wat water voor de glans.
Roer de kardemom erdoor. Besmeer de scones hiermee en bestrooi ze met wat sinaasappelrasp.
Roer het oranjebloesemwater en de honing door de mascarpone en klop deze lekker luchtig.
Dien de scones nog een beetje warm op, tezamen met de mascarpone.

Sliptong met remoulade-achtige saus

Er zijn een heleboel zaken te bedenken die je simpel moet houden. Vooruitdenken bijvoorbeeld, is totaal zinloos. Het loopt toch altijd anders dan je vooraf bedenkt. Beter is dus alles eenvoudigweg tot je te laten komen.

Het onderhouden van vriendschappen is ook zo’n zaak die gediend is bij eenvoud. Weg met die condities en verwachtingen naar elkaar toe. Onvoorwaardelijk blij zijn de ander te zien. Daar hoeft geen kadootje, compliment of blijk van waardering aan te pas te komen. Gedachten uitwisselen, elkaar proberen te verstaan, oprecht interesse in elkaar hebben. Enfin, genoeg gez(w)everd.

Bij de bereiding van vis geldt hetzelfde. Teveel toeters en bellen bij een visgerecht maakt alles onnodig gecompliceerd. Als de kraakversheid optimaal is, zit daarin voor 98% de smaak. Kraakvers is wat mij betreft het nét niet meer zichtbaar spartelen van het beestje. En ik tref het bijzonder door in een provincie te wonen, waar de vissersschepen zo’n beetje langs mijn raam varen.
Vandaag sliptongetjes op het menu in huize Eetplezier. Om nog even een wijdverbreid misverstand uit de weg te ruimen: het is sliPtong en geen sliBtong. In sliptong zit het werkwoord slippen. Sliptongen zijn zo klein dat ze gemakkelijk door de zeef slippen waarmee de vis wordt gesorteerd. Er is dus geen verband met slib ('modder'). Waarvan akte.

Ik eet daar graag een frisse, groene saus bij. Noem het salsa verde of remoulade, whatever. Om de term “simpel” kracht bij te zetten, onthoud ik me liever van een naamgeving.
Doe een paar flinke eetlepels zure room in een schaaltje. Snijd een sjalotje ragfijn.
Hak diverse groene kruiden (bijv. salie, oregano, dille,  tijm, peterselie) die je voorhanden hebt. Schep door de zure room. Kappertjes, mosterd, peper, zout erbij en eventueel nog wat vers citroensap. Door de zure room te vervangen door mayonaise en er nog een fijngeprakt, hardgekookt ei aan toe te voegen met wat fijngehakte augurkjes, krijg je een echte remouladesaus. Misschien ook nog wel redelijk simpel te noemen, besef ik achteraf.

Serveer dit bij de in bruisende roomboter gebakken sliptongetjes.  En geniet van de eenvoud van een vers, zilt visje. Yam!

Spruitjessoep met spek en croutons

Er zijn vast veel kwalijker zaken te verzinnen in het leven dan grote spruiten (diameter: ten minste 35 mm) te moeten aanschouwen, maar toch vind ik dit zeker een potentiële kandidaat  voor een nr. 1 notering in de ranglijst der meest armoedige verschrikkingen van het bestaan.

Petroleumbollen noem ik ze. Geen idee waarom eigenlijk. Maar het doet denken aan vochtige portieken, kris-kras door de kamer gespannen waslijnen met gekreukte houthakkersoverhemden en stinkende, walmende kachels . Kortom: treurigheid ten top. Troosteloos als een uitgeput Duracell-konijntje.

Spruitjes als kanonskogels dus. Die ik, omdat ik zo nodig een Biologisch Groentepakket moest, óók nog eens van zijn steel (stengel? stam?) af moet rukken, weiger ik te eten naast mijn aardappelen. Hoe diep kan een mensch zakken? Sorry, mam. Ja, ik weet het, in de oorlog en in Afrika …..

Gelukkig bracht Jeroen Meus opnieuw uitkomst. In de vorm van een elegant ogende spruitjessoep. In tegenstelling tot zijn recept heb ik geen spruitenblaadjes apart gehouden voor de garnering. Die decadentie gunde ik ze niet ;-) Uiteraard was wel het spek en de croutons aanwezig. Desondanks kan ik jullie melden dat het niet mijn soep wordt. De smaak (en de geur) van lang gekookte spruiten blijft als een ondoordringbaar waas om deze soep hangen. Ik voel me even buitengewoon armoedig nu.

ingrediënten
voor de soep:
3  l kippenbouillon
1 kg verse spruitjes
1 grote aardappel
4 uien
1 teentje look (naar smaak)
enkele blaadjes laurier
enkele takjes tijm
steeltjes van peterselie
300 g gezouten spek (stuk of voorgesneden blokjes)
boter

voor het garnituur:
bicarbonaat
6 sneetjes wit  brood
boter

voor de afwerking:
peper
zout
nootmuskaat

Bereiding
de soep:
Neem het stuk spek, snij het zwoerd eraf en verwijder mogelijke stukjes kraakbeen.
Snij het gezouten spek in blokjes of reepjes. Uiteraard kan je ook voorgesneden spekblokjes gebruiken.
Neem een braadpan, zet ze op een stevig vuur en smelt er een klein klontje boter in.
Bak de spekblokjes krokant. Laat het braadvet niet verbranden.
Zeef de krokante stukjes spek uit het braadvet en giet dat vet in een ruime soepketel. Zet de spekjes even opzij.
Spoel de spruiten en maak ze schoon.
Verwijder de buitenste blaadjes (voor zover nodig) en snij het steelstukje bij. Snij vervolgens de spruitjes in grove stukken.
Verzamel ook een kleine portie individuele spruitblaadjes, want die gebruiken we later om de soep te garneren. Zet de blaadjes even opzij.
Pel de uien en snij ze grof. Snij de gepelde look in stukjes.
Verhit de soepketel met spekvet op een matig vuur en stoof er de stukken ui en look in.
Voeg na een paar minuten de versneden spruitjes toe en stoof ze mee. Roer de groenten regelmatig om.
Schil de aardappel en snij de knol in stukjes. Laat ook die enkele minuten meestoven.
Gebruik een eindje keukentouw om de tijm, de laurier en de peterseliestelen samen te binden tot een bouquet garni. Doe het kruidentuiltje in de soepketel.
Schenk de kippenbouillon bij de gestoofde groenten en laat de soep 30 minuten pruttelen op een zacht vuur.

het garnituur:
Intussen kan je de spruitblaadjes afwerken. Breng een potje met water aan de kook en doe er een snuif bicarbonaat in. Het bicarbonaat zal ervoor zorgen dat de blaadjes hun grasgroene kleur behouden.
Dompel de losse blaadjes van de spruiten 30 seconden onder in het kokende water.
Giet ze dan af door een zeef en spoel de blaadjes onmiddellijk onder koud water. Laat de blaadjes uitlekken en zet ze opzij.
Snij de korstjes van de sneetjes (toast)brood en snij het brood vervolgens in dobbelsteentjes.
Smelt een klontje boter in een braadpan en bak de stukjes brood goudbruin krokant op een matig vuur. Laat de croutons rustig kleuren en schud ze regelmatig even op.
Laat de croutons uitlekken op een vel keukenpapier.

afwerking:
Als de soep voldoende gekookt heeft, vis je het bouquet garni uit de pot.
Zet de staafmixer erin en mix de soep glad.
Proef en kruid de soep met peper, zout en (naar smaak) wat nootmuskaat.
Doe de spekjes in een soepterrine en schenk er de warme soep overheen. Voeg ook de geblancheerde spruitblaadjes toe en werk het gerecht af met de broodcroutons.

Appeltaart met zelfbeklag

Na het luidruchtige feestgedruis van de afgelopen weken vond ik het de hoogste tijd voor een dagje zelfbeklag. Alles voelde stroef en klam aan. Het dekbed was veel te dik, de matras te zacht, overal in huis stond de cv te loeien (voelde de Man dat dan niet???) en au, au, au, wat deed mijn oortje pijn.
Nu heb ik de overtuiging dat je pas naar een Dokter moet als je dood gaat. De Man denkt daar anders over, acht zichzelf ook niet empatisch genoeg om iets van al dat ongerief te kunnen verzachten en vindt een gang naar de Dokter in dergelijke gevallen de enige juiste. Die hebben er tenslotte voor doorgeleerd om geweeklaag om te zetten in een professionele vorm van medeleven.

Aldus geschiedde. Ter plekke maakte ik van deze unieke en eenmalige gelegenheid gebruik om alle  mankementen van de afgelopen vijf jaar op te sommen. Inclusief de global warming, waarvan ik sterk het idee dat het op mij meer invloed had dan op andere personen. Dokter knikte begrijpend. Echt waar!
Ik ging de deur uit met oordruppels, terwijl zijn woorden nagalmden in mijn oren. Goh, Nell, wat wil je? Je bent vijfenvijftig. Natuurlijk zit je er volop in. Hij sprak het uit alsof het een zeer bedenkelijke leeftijd is, hoewel ik toch ook iets geruststellends meende te bespeuren in zijn stem. Dat ik hem bijvoorbeeld al die tijd weinig tot nooit bij mij geroepen had, dat er tot nu toe geen kunstmatige hormonen aan te pas hoefden  te komen om mij door mijn ondergang, euh, overgang te loodsen, dat er vrouwen zijn die …etc. etc. Dat het in die zin dus nog reuze meeviel. Kalmerende woorden allemaal.

Op weg naar huis dacht ik bij mijn bank nog snel wat af te kunnen handelen. Dat werkt zo ook niet meer anno 2012. Voor een simpel vraagje aan een baliemedewerk(st)er kun je rustig een aantal uren uittrekken. Kleinere bankgebouwen, minder personeel, maar een even zo grote klantenkring als vroeger. Resultaat: wachten, wachten, wachten. De illusie dat ik, vanuit mijn luie stoel, met één druk op de knop al mijn geldzaken kan regelen, heb ik allang opgegeven. Inmiddels voelde ik de eerste transpiratiedruppels opkomen, ergens tussen mijn opstaande nekharen.

Toen ik uiteindelijk thuis kwam, stond de Man ongerust voor het raam te wachten. De theepot stond gevuld, met versgebakken appeltaart ernaast. Waarschijnlijk bedoeld om iets van het leed te verzachten. Hij vroeg bezorgd wat Dokter gezegd had, bestudeerde het flesje oordruppels, schonk thee in en sneed de taart aan. Kijk, daar knapt een mens enorm van op.

Hoe het nu met me gaat? Dank u, ik voel me door al die aandacht al een stuk beter. Het is ook opeens een stuk minder warm, vinden jullie ook niet?

Chocolaterie Ticho - Yerseke

Kennelijk zit Zeeland vol met geheime adresjes. Ik kreeg vorige week een doosje bonbons. Een mooi, vierkant doosje. Het goudkleurige stickertje leverde weinig herkenning op: Ticho Chocolade Yerseke. Nu kom ik vaak in deze vissersplaats, maar da’s dan meer voor de kraakverse mosselen en de sublieme vis. Ook niet te versmaden overigens.

Vanaf het eerste hoekje dat ik van één van de bonbons afbeet, werd me duidelijk dat de Yersenaren meer in hun mars hebben dan alleen vis vangen. Wow, wat een uitzonderlijk lekkere bonbons waren dit! Met name de Suprenant Zélande was een sensatie. Pure chocolade met een ganache vulling van zeezout en Zeeuwse Roomboter Babbelaars. Het is een bijzondere combinatie die zachtjes wegsmelt en een lichte tinteling veroorzaakt op je tong. Zalig!

Waar de ruige zeebonk omgesmolten wordt tot accurate vakman, met een liefdevol oog voor detail:
Chocolaterie Ticho
Vierstraat 10
4401 EA  Yerseke
(zie site voor de openingstijden)

Soms wordt dit stukje land, met al zijn heerlijkheden, nog te weinig bejubeld. Daarom maar weer eens een versje van eigen hand.

Saeftinghe
Wij duiken in je uitgestrektheid, in resterende land-
geheimen van deze pleisterplaats, wij vullen ons
met vergezichten uit een zanderig verleden.

Waar water schuurt, verloren loopt op schorren,
langs geulen die ontheemd een haven zoeken,
als babyhandjes graaiend naar een moederborst.

Nooit zal verdronken echt verdwenen zijn.
Kopje onder, lijkt het, maar tegelijk zo
glinsterend van ongerepte maagd’lijkheid.

We laven ons aan lepelblad, aan vogel-
rust en meer van dat soort moois. We zwijgen,
zien hoe het kerend tij zich in je armen vlijt
opdat het zilte nat jou vruchtbaar kust.

Bladerdeegtaartje met rode uiencompote, groenten en blauwe kaas

Druk, druk, druk, is een uitdrukking die wat mij betreft finaal geschrapt mag worden uit een ieders taalgebruik. Vroeger, ja toen, toen hadden de mensen het druk. Toen de akkers nog zaaiklaar gemaakt dienden te worden met de 6-tandige eg, de vuile overalls over het wasbord schoon geschrobd werden en het pas geslachte varken aan de ladder hing uit te bloeden, wachtend om te worden verdeeld in hammen, (bloed)worsten en zure zult.

Heden ten dage zijn wij weliswaar bezig, maar haast nooit meer er louter op gericht om te overleven. Wij maken ons meer druk, dan dat we het daadwerkelijk druk hebben. Af en toe zou ik tussen de oren een Ctrl-Alt-Delete-toets ingedrukt willen houden, zodat ik met een schoon geheugen opnieuw kan beginnen. Dat is een illusie, dus dwing ik mezelf af en toe terug te denken aan een eeuw geleden. In tegenstelling tot vroeger zijn wij met z’n allen weldoorvoed, kunnen meer dan drie uur per dag besteden aan ontspanning en hebben de vele machines de plaats ingenomen van het zware fysieke werk.

Dus ja, áls er dan eens een dagje tussen zit dat ik even zoveel aan mijn hoofd heb dat er voor de écht gezellige dingen des levens weinig tijd overblijft, dan wil ik niet mopperen. Ik moest mij schamen. Dat doe ik dan ook. Na mijn povere maaltje … dat niet eens zo pover is, als je het vergelijkt met het gezamenlijk pikken van aardappels uit een grote pan, ten tijde van Van Gogh.

Ter zake. Een volgeladen dag dus. Bovendien moesten de restjes feestgedruis hoognodig op. Wat maakt een mens dan? Bladerdeegtaartjes met rode uiencompote (huisgemaakt met oudjaar), restjes groenten (in kleine blokjes snijden en even bakken) en blauwe kaas. Met een witlofsalade voor de broodnodige vitamientjes.
Om er toch nog iets van een feestelijk tintje aan te geven, plooide ik de diepvries bladerdeegjes zoals hieronder aangegeven. Het ziet er uit als “druk, druk, druk” maar het spreekwoordelijke kind doet de was, echt waar. Op de foto wordt het een appelflapje, bij mij werd het dus de hartige variant. Ook lekker.

Vegetarische zuurkoolschotel

Eén van de goede voornemens van het nieuwe jaar is meer vegetarische maaltijden te maken. Zo gemakkelijk is dat niet, als er alleen nog een pakje zuurkool in je koelkast ligt. Gelukkig biedt heden ten dage Google uitkomst. Na wat googlen en recepten vergelijken kwam ik tot de volgende samenstelling voor een vegetarische zuurkoolschotel.

Ingrediënten:
1 kg aardappelen
1 ui
25 gram boter
500 gram naturel zuurkool
200 ml witte wijn (mag best een klein zoetje hebben)
creme fraiche
200 gram blokjes belegen kaas (ik gebruikte Old Amsterdam)
4 bananen
50 gram geraspte kaas
versgemalen zwarte peper

Bereiding
Verwarm de oven voor op 200°.
Kook de aardappelen met zout in weinig water gaar.
Verhit de boter in een braadpan en bak hierin de ui aan. Voeg de zuurkool toe en laat die even meebakken. Afblussen met de wijn en laat het met de deksel op de pan 50 minuten stoven.
Voeg de crème fraiche bij de zuurkool en laat het een paar minuutjes zacht meekoken. Voeg indien nodig naar smaak versgemalen peper toe.
Knijp de aardappelen door een pureeknijper en meng met wat melk en boter.
Leg in de ingevette ovenschaal 1 laag puree, het zuurkoolmengsel (vermengd met de 200 gr blokjes belegen kaas) , daarover plakjes banaan, nog een laag puree en weer een laag banaan met de geraspte kaas.
Laat de schaal in circa 45 minuten warm en bruin worden.

Vond ik het lekker? Njah …. het was voor mij de allereerste keer dat ik zuurkool met kaas en banaan at. Ik miste het  knapperige vet van een stukje spek. Of van die sappige rookworst. Maar wie het dierenleed wil verminderen, moet zelf een beetje pijn lijden.  Goed bezig, zeg ik dapper tegen mezelf.