Inspired by Caroline

Er zijn veel mensen die mij weten te inspireren als het op Eetplezier aankomt. Om te beginnen mijn eigen vader, die als kok/banketbakker opgeleid was en mij de liefde voor alles wat eetbaar is, bijbracht. Dan is er de Goede Fee in de familie. Altijd in voor een etentje, gecombineerd met een traditionele, culinaire babbel. Niet te vergeten zijn daar de topchefs: Sergio, Jonnie, Jannis. Bij twee van hen heb ik aan tafel mogen zitten; ervaringen die voor altijd blijven nazoemen in mijn smaakpapillen.

Toen ik met foodbloggen begon, viel mijn oog al vrij snel op de weblog van Caroline.
Haar recepten zien er altijd onberispelijk uit en de bijbehorende foto’s zijn van een kwaliteit om van te watertanden. Met haar net-een-tikkie-anders-gerechten, vind ik haar een bijzonder originele blogger.
Caroline is voor mij de Nederlandse Mary Berry. Als er ooit een Great Dutch Bake Off komt, wordt zij gevraagd om in de jury plaats te nemen, ik weet het zeker!

Een paar dagen geleden publiceerde zij deze cake van  zoete aardappel en pecannoten. En omdat zoete aardappelen bij mij in de meeste gevallen liggen te verschrompelen, besloot ik vandaag de daad bij het woord te voegen en dit recept na te maken. Domweg een herhaling van zetten dus. Niks nieuws, niks van mijzelf, niks verrassing.

Maar zoals met alles: er kan er maar één de beste zijn. En zo is het. Dank je, Caroline, voor zoveel lekkers dat je wilt delen met ons! De cake was heerlijk zoet en smeuïg.

Raapstelen

Sinds mijn abonnement  op de Biologische Groentetas, heb ik al verschillende keren kennis mogen maken met groenten die voorheen zelden in huize Eetplezier te vinden waren. Ik denk aan winterpostelein, aardperen en pastinaken. Het is niets voor niets dat ze “vergeten groenten” worden genoemd. Ze doen hun naam duidelijk eer aan.

Sinds deze week is er opnieuw een soort uit de duistere vergetelheid naar boven getrokken: de raapstelen.

Als ik aan de Mama vraag of ze dit groene gewas kent, antwoordt ze met een vet Brabants accent: denkte gij nie da da utzelfde is as da ons Pa vroeger op d’n tuin kwikte? Keeltjes éétte ze ier. Ge maokt er stààmpot van.

Aldus geschiedde. Ik kookte de aardappelen, waste de raapstelen, ontdeed ze van hun worteltjes met bijbehorend zand, bakte een beetje spek uit en mengde het hele zaakje door elkaar. Lekker. Maar niet zodanig dat het de krant haalt. Als je het rauw eet, heeft het een ietwat peperige nasmaak, zoals rucola.

Ik prefereer voor een stamppotje genoemde winterpostelein. Of gewoon andijvie.

Voor wie nog nooit van raapstelen heeft gehoord: het zijn de jong geoogste bladeren van de meiknol. De groente zit barstensvol ijzer en vitamine B en C, iets dat je tussen de voorspelde griepgolf en de naweeën van een paar winterse weken goed kunt gebruiken. Wees er snel bij, want Op = Op.

Wortelcake van een Geheime Bron

Dit recept kent een “geheime oorsprong”. Omdat het geheim is, kan ik er dus ook niet veel over vertellen. Hoe dan ook: van deze wortelcake hebben al heel wat mensen gesnoept. Waar? Dat mag ik niet zeggen. Beginletter? Nee, ook niet. Wie? Van een chef die zo aardig was mij het recept te geven. Wat er in zit? Dat mogen jullie weten en zal ik hieronder verklappen.
De hoeveelheden lijken een beetje eigenaardig, maar dat komt omdat ik het recept in drieën heb moeten delen. Tenslotte is het hier geen weeshuis!

Ingrediënten:
165 gr boter
165 gr lichte basterdsuiker
3 à 4 eieren
135 gr bloem
5 gr bakpoeder
35 gr amandelbloem
35 ml karnemelk
66 gr walnoten
100 gr geraspte wortel
theelepel nootmuskaat, geraspt
snuf zout
rasp van halve sinaasappel

Bereidingswijze:
Verwarm de oven voor op 160°.
Beboter een cakeblik of tulbandvorm.
Mix de boter met de suiker en het zout tot een luchtige, witte massa.
Voeg dan één voor één de eieren toe. Voeg pas een nieuw ei toe, als het voorgaande volledig is opgenomen.
De bloem en de overige ingrediënten kun je op een lagere snelheid erdoor mengen, maar je kunt het er ook doorheen spatelen.
Vul het blik of de tulbandvorm met het beslag.
Bak 40 á 50 minuten in de oven, totdat een satéprikker er droog en schoon uitkomt.

Man en ik vonden hem zo al verrukkelijk. Niet te droog en bomvol smaak. Maar als je een heuse zoetekauw bent kun je er natuurlijk een mooie glazuurlaag over doen.

Shopping Time in Wijnegem

Gisteren was ik op visite bij mijn aardige zuiderburen. Shopping Time! Ditmaal in het overdekte winkelcentrum van Wijnegem. De Man houdt erg van winkelen. Oké, het is slechts een vermoeden. Ik koester dit vermoeden behoedzaam,, zodat ik met een onbezwaard gemoed op koopjesjacht kan. Ik ga het niet vragen, nee, omdat ik het antwoord al denk te weten. Enfin, in Wijnegem heeft hij zo zijn eigen adresjes. Ter plekke verpoost hij  een deel van de tijd bij Fnac, Switch en Sony Center, terwijl ik mij wentel in de geuren en kleuren bij Ici Paris, de Bodyshop en Rituals. De spulletjes die er verkocht worden, worden in huize Eetplezier aangeduid met de term mooimakers. Ik heb er intussen lades vol van en wacht nog steeds op het beloofde resultaat.

Na het broodnodige onderdeel herstel en onderhoud van de buitenkant, rep ik mij naar de winkeltjes met inwendige verwennerij. Bij Corné Port Royal scoor ik een grote doos heerlijke bonbons. In gedachten verkneukel ik me al bij de gedachte dat ik mij zondagmiddag, terwijl half Nederland zich vermaakt met het laatste schaatsrondje van dit jaar, tegoed ga doen aan deze tongstrelende chocolade.

Geurige, spicy orange tea haal ik bij Simon Lévelt.Uit het kleine, ronde blikje ontspringt een explosie aan kruidigheid. Deze zwarte thee is dan ook gearomatiseerd met kaneel, gember, kardemom, kruidnagel, zwarte peper, sinaasappelschil en kruidnagel. Zondagmiddag, zondagmiddag  ……

De vriendelijke mevrouw bij Oil & Vinegar laat mij de vijgen-balsamazijn proeven. Hmmm, heerlijk! In mijn mond ontstaat er spontaan een fantasiedansje met geitenkaas en sinaasappel. O ja, van de tomatenazijn die ik altijd gebruik over de mozzarella, meteen ook een flesje laten vullen.

Bij de Carrousel d’Anvers eten Man en ik een Croque Monsieur. Een tosti heet dat in Nederland. Ik kan alle Nederlanders verzekeren dat een tosti in Nederland heul anders smaakt als een Croque Monsieur in Vlaanderen. Bij “ons” smaakt het brood naar oud papier en de kaas naar kauwgomballen, terwijl ik hier in superkrokante laagjes brood bijt en even later een warm-smeltende substantie ervaar. Kaas. Onmiskenbaar kaas

En De bibliotheek is steevast ons adres om later op de middag neer te strijken. Het is er altijd gezellig, rommelig druk. De hoge boekenkasten geven een quasi-huiselijke sfeer en de wijnen die ze er per glas schenken zijn meer dan voortreffelijk. Proeven van de sfeer kun je hier http://www.eetcafedebibliotheek.be/eetcafe.html

Dáág, lieve buurtjes, tot een volgende keer maar weer. Komen jullie ook een keer gezellig winkelen bij ons? Wij zijn echt niet allemaal zo luidruchtig en gierig als dat er over ons gezegd wordt. Jullie zijn slim genoeg om dat te snappen ;-)

Griekse winterkost: Stifado

Stevige winterse kost met een zonnig Grieks tintje. Om warm van te worden!

Ingrediënten:
1 dl olijfolie
750 gr rundvlees, in dobbelstenen
zout + grof gehakte peper
750 gr verse pareluitjes
2 tenen knoflook, fijngehakt
500 gr rijpe tomaten of tomatenstukjes uit een pak
½ spaanse peper
2 laurierblaadjes
6 kruidnagels
½ theel piment
1 kaneelstokje
2 eetl rode wijnazijn
1/8 l rode  wijn
1 theel suiker

Bereidingswijze:
Verhit de olie in een zware braadpan.
Bak het vlees, in gedeelten, rondom bruin.
Strooi er zout en peper over.
Bak de uitjes enkele minuten mee tot ze licht kleuren.
Haal ze daarna tezamen met het vlees uit de pan.
Bak de knoflook kort mee en voeg de tomaten + specerijen toe.
Doe de azijn, wijn, suiker en 1 ½ dl water in de pan en breng aan de kook.
Stoof het gerecht met deksel op de pan in circa 2 uur gaar.
Controleer af en toe of er nog water bij moet.
Voeg na 1 ¼ uur de uitjes toe.
Als het gerecht klaar is moet er voldoende lichtgebonden saus zijn.

Bron: De Griekse keuken

Koek en Zopie

Januari 1956. Achttien graden onder nul. Bloemen op de ramen. IJspegels aan de vensterbanken. Bevroren leidingen. Kruiken in bed.  De kolenkachel die roodgloeiend staat te snorren. Want het was Koud!  Alles en iedereen ijs- en ijskoud!
In die 12e januarinacht moest ik zo nodig uit mijn ei tevoorschijn komen. Het leven zou mooi zijn, hadden ze me daar binnen beloofd, maar het voelde bepaald niet als een warm bad waar ik in terecht kwam.

Februari 2012. De geschiedenis herhaalt zich. IJs, sneeuw, extreme koude. Kinderen rollebollen met glanzende ogen en rode wangen door het witte vloerkleed. Oubollige sleetjes worden tevoorschijn gehaald. Op het talud in het park naast mijn huis, snerpen ze met hun sleetjes oerendhard naar beneden. Ik zie volwassenen jongens en meisjes zich kilometerslang door de bijtende koude heen worstelen. Alleen maar om te kunnen zegevieren bij de finish.
Thermo-ondergoed, wollen wanten, oorwarmers en Uggs. Wat hebben we een lol! IJspret heet dat. Het is prachtig. De begrijpende lezer snapt het al: ik vind het prachtig, maar dan alleen om te zien  Voor mij geen sierlijke rondjes draaien op het ijs, geen sneeuwballen gooien en al helemaal geen creatief gefröbel met sneeuw dat alleen maar resulteert in zielige misvormde poppen. Ammehoela, blauwe tenen en een bevroren druipneus, dat krijg je ervan.

Jawel, u heeft helemaal gelijk, ik moet mijn knorrigheid zien te beheersen. Het is mij intussen ook duidelijk aan het worden: de weersvoorspellingen maken van mij beslist een ander mens dan ik gewoonlijk placht te zijn. Samen met het kwik zakt ook mijn humeur tot ver onder het vriespunt.

Ik wil zomer. Zon. En warmte, héél véél warmte. Helaas heb ik het niet in de hand en moet ik lijdzaam ondergaan wat Piet Paulusma mij brengt. Om de verschrikkingen van vandaag te kunnen ontberen graaf  ik mij in en laaf ik mij gestaag aan het aloude Koek en Zopie. Gemberthee, glühwein, warme chocomel, erwtensoep, that kind of stuff. Zolang de provisiekast nog geen lege planken vertoont, houd ik me flink. Voorzichtigheidshalve heb ik wel nageplozen of Appie’s bezorgservice ook bij mij in de straat komt. Niet! Mochten jullie dus langere tijd geen berichten meer ontvangen uit Huize Eetplezier, willen jullie dan de volgende mensen…….

Sorry, sorry. Ik kan het ook niet helpen. Het ligt aan het weer.

Decembermiddag

Vier uur. De wereld trekt wit weg.
Roerloos leggen rimpels de doorgroefde aarde
bloot. Schemering schrijft roze strepen in de lucht.

Verdwaalde ganzen snateren door ijle stilte
heen. Ik zucht en voel de nacht die aan komt
snellen. Het is koud, zo ademwolkjes koud opeens.

© Nell Nijssen (12-02-2008)

Het Raadsel van Ras el Hanout

Ras el Hanout is een traditioneel Marokkaans specerijenmengsel. Het wordt gebruikt bij lam, vlees of kip, maar ook in couscous-, rijst- en tajinegerechten.

Nigella Lawson maakt er veelvuldig gebruik van in haar recepten en het was dan ook uit haar mond dat ik voor het eerst uitleg kreeg over dit specerijenmengsel.

Niet lang daarna kocht ik het goedje op de exotische markt in Antwerpen. De marktmeneer schepte het uit een grote, katoenen zak en vulde er een klein plastic zakje mee. Ik vergat te vragen wat er precies allemaal in verwerkt zat.

Dus ging ik ’s avonds ijverig aan de slag om op internet informatie op te halen. Grote schrik, wat las ik daar: in de inferieure mengsels kan Spaanse Vlieg verwerkt zijn.
Spaanse Vlieg is een afrodisiacum (ha, in één keer goed gespeld) ofwel een lustopwekkend middel.  U leest het goed, lust opwekken. Laat dat nu precies hetzelfde zijn waaraan ik denk als ik door mijn kookboeken blader. Ik heb er alleen een geheel andere interpretatie bij ;-)
Bovendien blijkt Spaanse Vlieg erg gevaarlijk te zijn; het kan hartritmestoornissen veroorzaken. Oók nog eens! Tjeuh, waar een Mensch vandaag de dag allemaal niet op moet letten. Mijn hartje is, door vervelend ongerief in het verleden, al erg gevoelig, dus wil ik elk risico vermijden. Het op de markt gekochte zakje met Ras el Hanout verdwijnt dan ook fluks in de prullenbak.

Gelukkig brengt de Olifantensupermarkt de oplossing. In het schap met exotisch spul vind ik, naast de  couscous en de coconut cream, een paarskleurig doosje van het merk Al’fez, met daarin twee afzonderlijke zakjes Ras el Hanout. Asjemenou, zelfs met een duidelijke ingrediëntenlijst op de zijkant. Ik lees daarop: groentebouillon, koriander, kaneel. gember, lavendelbloemen, rozenbladeren, zwarte peper, cayennepeper,  cassia, galangal, piment, foelie, nootmuskaat, kardemom en kruidnagel.

Geruststellende woorden. Nergens een spoor van Spaanse Vlieg. Overmorgen kan ik zonder zorgen het lust-opwekkende recept van een Marokkaanse salade gaan bereiden. Maar eerst nog een paar nachtjes rustig slapen. Zo zonder Spaanse Vlieg is dat meteen letterlijk en figuurlijk ;-))