Leftover cooking

Wat doet een mens als de groentelade van je koelkast vol ligt met allerhande restjes? Dan snijd ik dat allemaal in blokjes, bak ze en stop ze daarna in een kruidige kerriesaus. Altijd goed, veel gezondheid en een smaakvolle saus die het goed doet bij witte rijst.

Vandaag gebruikte ik: 3 wortels, 3 stengels bleekselderij, 1 paprika,  1 courgette en 2 tomaten. Maar de samenstelling kent vele variaties. Vorige keer zat er prei, broccoli, wortel en venkel in. The sky is the limit, of zo iets.

Een kerriesaus is ook o, zo simpel. Fruit in 25 gr boter (da’s veel, ja, maar komt goed, komt goed) een uitje en een knofje. Voeg op het laatst een eetlepel garam masala toe. Oppassen nu, geen te hoog vuur gebruiken. Roer er 25 gr bloem door. Laat de bloem even garen en voeg dan ½ liter kippenbouillon toe. Blijven roeren tot een gladde saus ontstaat. De (gebakken) groenten erin en nog even laten doorpruttelen. Proeven nu. Misschien nog wat peper, zout, ketjap, gembersiroop, currypasta?
Als de saus te dik is, kun je er nog wat melk aan toe voegen. Makkelijk zat allemaal. Nu alleen de naam nog ……

Boeuf Bourguignon

Het voorgerecht tijdens mijn stressvrije etentje van afgelopen weekend bestond uit een – o, wat een gemak - anti-pastischotel. Daarop huisgemaakte guacamole, goede kwaliteit chorizo, parmaham, in de oven gedroogde trostomaatjes, in rozemarijn en citroenolie gemarineerde buffelmozzarella, kalamata olijven en baba ganoush.

Voor het hoofdgerecht had ik de dag ervoor alle tijd genomen. Speciaal voor dit gerecht komt hiervoor mijn alleroudste kookboek uit de kast, t.w. De regionale keuken van Frankrijk, een boek van authentieke Franse recepten. Er zit zo’n rood-satijnen lintje in dit schitterende boek en dat bevind zich standaard bij deze veelvuldig gemaakte Boeuf Bourguignon. Het lijkt een ingewikkeld recept, maar als je de tijd ervoor om het goed door te lezen, valt het alles mee. Jammer dat het me helaas niet helemaal duidelijk is waarom er een jonge bourgogne in wordt geadviseerd. Ik kies er altijd een oudere bourgogne of een Côtes du Rhône voor, omdat het de smaak verdiept.

Er zijn maar weinig gerechten zo bekend en tegelijk vaak zo slecht gemaakt als boeuf bourguignon. Er is rundvlees van een ouder beest voor nodig (Bourgondiërs prefereren Charolais), met veel bindweefsel dat gedurende de bereiding oplost en zorgt voor een volle saus. Aan te bevelen zijn doorregen runderlappen of sukadelappen. Een pittige rode wijn, zoals beaujolais of een jonge bourgogne geeft het gerecht pit. Boeuf bourguignon moet beslist langzaam bereid worden, altijd op een laag pitje, zo nodig 3 à 4 uur. Het vlees moet gaar zijn, maar niet uit elkaar vallen. Vroeger werd het vlees vaak aan één stuk bereid en niet, zoals nu, in stukken gesneden. Vaak worden de croûtes weggelaten (doe ik ook) en wordt het vlees opgediend met gekookte aardappelen (bij mij een aardappelgratin). De smaken van dit gerecht komen nog meer tot hun recht als het ten minste een dag van tevoren (leve het stressvrije leven) wordt gemaakt.

Voor 4 personen
750 – 1 kg rundvlees, in grote dobbelstenen (ik gebruikte riblappen)
0,6 dl olie
1,25 dl rode wijn, bij voorkeur bourgogne
25 gr bloem
2,5 dl bouillon
zout en peper
mespuntje suiker (niet noodzakelijk)
4 croûtes, gebakken in een olie-botermengsel (ook niet noodzakelijk)
1 eetl gehakte peterselie

voor de marinade:
7,5 dl rode wijn, bij voorkeur bourgogne
1 ui, in ringen gesneden
1. wortel, in schijfjes gesneden
bouquet garno
1 teentje knoflook, fijngehakte
6 zwarte peperkorrels
2 kruidnagels
mespuntje zout
2 eet olie

voor het garnituur:
250 gr ontbijtspek, in reepjes gesneden
16 à 20 kleine uitjes (ik gebruikte sjalotjes)
250 gr champignons

Bereidingswijze
Het is niet noodzakelijk het vlees te marineren, maar toch hebt u de ingrediënten voor de marinade nodig.
Doe het vlees, als u het wel wilt marineren, in een schaal (niet van aluminium), giet de wijn erover en voeg de marinade-ingrediënten toe, waarbij u de olie als laatste over het vlees giet.
Laat het geheel een dag op kamertemperatuur staan, waarbij u het 3 of 4 keer omroert en zet het 2 dagen in de koelkast.
Laat het vlees uitlekken en bewaar de marinade; bewaar de ui en wortel apart.
Maak  de stukken vlees zorgvuldig droog met keukenpapier.
Blancheer het ontbijtspek als het erg zout is.
Verhit in een koekenpan met dikke bodem de helft van de olie en laat de stukken vlees aan alle kanten bruin worden.
Leg ze terzijde en doe hetzelfde met het garnituur: doe de spekjes in de koekenpan en bak ze op een tamelijk hoog vuur bruin, maar niet knapperig.
Neem het ontbijtspek eruit, doe de uitjes erin en laat deze ook bruin worden.
Haal dan de uitjes uit de pan, doe de champignons erin en bak lichtbruin.
Leg de ingrediënten voor het garnituur terzijde.
Giet het overtollige vet uit de pan en voeg de wijn toe.
Breng deze aan de kook en roer de aanbaksels in de pan los zodat ze in de wijn oplossen.

Verhit de rest van de olie in een braadpan met dikke bodem, doe de apart gelegde ui en wortel uit de marinade erin en bak ze onder af en toe roeren langzaam gaar maar niet bruin.
Voeg de bloem toe en bak dit mengsel al roerend mooi bruin, maar pas op dat het niet verbrandt!
Roer de rest van de marinade-ingrediënten, de wijn uit de koekenpan, de bouillon en peper en zout erdoor.
Doe het vlees terug in de pan en breng alles aan de kook.
Leg een goed sluitend deksel op de pan en laat het geheel op het fornuis of in een matig-hete oven (150°) 3 à 4 uur zachtjes sudderen. Roer af en toe.

Leg het vlees, als het gaar is, in een andere braadpan, zeef de saus en giet hem over het vlees.
Roer het garnituur van ontbijtspek, ui en champignons erdoor en laat alles nog zachtjes 15 minuten sudderen, totdat de uitjes gaar zijn en de smaken zich goed vermengd hebben.
Proef de saus en breng hem op smaak; voeg eventueel een mespuntje suiker toe, als tegenwicht voor het zuur van de wijn.
Serveer het gerecht in een ondiepe schaal met eventueel de croûtes langs de  rand.
Bestrooi het vlees met de gehakte peterselie.

Bron: De Regionale keuken van Frankrijk – Anne Willan

Deli Day

♫         Ik ben vandaag zo vrolijk, zo vrolijk, zo vrolijk …….♫

Pakketjes ontvangen blijft, ook al heb je intussen alle kinderlijke fantasieën ver achter
je gelaten, ontzettend leuk. Vooral het uitpakken.
Oooooh, de naarstig gezochte le Puy linzen  *zoen*.  Waar Caroline me met haar laatste linzenrecepten lekker mee maakte en waarvan ze me het merk doormailde, zodat ik op zoek kon naar een webshop die ze verkocht. Appelkappertjes *grijns*. Authentieke Engelse frambozen-vanille jam  *hello scones* en Zaabar bittere chocolade met citroengras *yammie*.

Waar zouden we zijn zonder de digitale voedseltrein. Zie http://www.dailydelisshop.nl/

Zo vrolijk was ik nooit …….. ♫♫

De Bekentenis

Na ruim 9 maanden bloggen wordt het de hoogste tijd voor een bekentenis. Ha, daar zul je ’t hebben, zullen er nu stellig een aantal onder jullie denken. Jawel. Fasten your seatbelts, please. Komt-ie ….

Ik ben een nogal moeilijk mens. Kritisch vooral. Volgens mijn vader zit er een eigenwijzerigheid in mij die hij er niet ingebakken heeft. Volgens mijn oma (mijn karakter in het kwadraat, maar dan in een compactere vorm gegoten, vanwege een overdaad  aan Bossche Bollen in combinatie met Witte Kruispoeders) is eigengereidheid best een prijzenswaardige eigenschap. Zij vond  dat een mens niet over zich heen moest laten lopen. Daarom plette zij vervelende katten tussen de voordeur, liet krantenjongens die om geld vroegen, rustig tien minuten voor de deur staan wachten bij temperaturen van min 20 en een straffe zuidwester en blafte tegen de meteropnemer dat zijn genoteerde kubieke meters niet konden kloppen. Of hij misschien dacht dat zij een putje in de tuin had waar zij het geld ……. etc. etc.
U begrijpt het al: het zit in mijn genen.

Goed, vanwege die kritische moeilijkdoenerij wordt er in huize Eetplezier met grote regelmaat diep gezucht als er boodschappen gedaan moeten worden. Voor de Man maakt het allemaal niet zoveel uit wát we eten en waar we het vandaan halen. Het ligt aan mij. Moe word ik ervan. Van mezelf. Vallen de ene keer de sinaasappels van de markt in de smaak, een andere keer is het 3 x niks. Vorige keer een zoete, sappige mango van Appie, ditmaal een waardeloze, draderige terpentijnbom. Ik weet er geen weg mee; kan het geen plek geven; wil me er niet bij neerleggen.

Op die manier shopt een mens nogal wat af. En blijft het afwachten. Om te beginnen: eieren dienen van onbesproken, biologische komaf te zijn. Néé, niet zomaar biologisch uit de supermarkt, maar liefst van een adres wat we kennen. Van bij ons in de buurt, zeg-maar. Ja, want we willen ons eten dan ook nog eens een beetje duurzaam enzo, van lokale boertjes, ondernemers die niet aan megastallen doen en niet in buitenproportionele, in vaste contracten vastgelegde leveringen denken. Voor mij betekent dit eieren van huis Ter Mee.

Dan vis. Waren we vroeger tevreden met een vers visje van de markt, na die ene keer dat Man als een snuffelende speurhond ermee thuiskwam, geen enkel risico nam en kordaat de hele handel bij de Keuringsdienst van Waren op het bureau deponeerde (waarna de heren bevestigden dat we na het consumeren van bedoelde visjes waarschijnlijk nog wel te redden waren, maar dat de aanduiding “vers”  niet meer van toepassing was), lopen we met een grote boog om de viskraam heen. Op naar Yerseke dan maar, alwaar de verse vis ons om de oren spartelt. Uurtje heen en terug. Och, hoezo tijdverspilling?

Vlees, toch al spaarzaam gegeten in huize Eetplezier, vormt een nog groter probleem. In betere tijden konden we een beroep doen op hoofd slagerij bij onze plaatselijke Olifant (hallo!), nu is hij overgeplaatst naar een locatie waar de slagersafdeling zonodig opgekrikt moet worden. Werd er vroeger met alle plezier een keurig bloemstukje (rund, ja, zoek maar op) voor me afgesneden of een fijn stukje dunne lende, nu zie ik er slechts van die onherkenbare lapjes liggen. Ossenstaarten en kalfswangen zijn uit de gratie bij de moderne Slager. En laat dat nu net de soorten zijn die ik verkies boven al die vreemdsoortige, in marinadejasjes gestoken, vleesjes.

De kip geeft mij gelijk. Die vráágt om een kritische consument. Dat is mooi meegenomen. Als je zorgeloos plofkip koopt, ben je een stakker vandaag de dag. Dat doet niemand meer. Zelfs bij Unilever is die morele verplichting doorgedrongen. Sinds de uitbraak van vogelgriep in 2004 heeft er hier slechts één keer kip op het menu gestaan. Een peperdure biologische Bresse–kip, gekocht bij het toenmalige ISPC.  Ik blief geen kip meer die een leven met weinig daglicht en bewegingsruimte, maar volop fokvoer en antibiotica, achter de rug heeft. Liefst had ik mijn eigen kippenhok. De ruimte laat het niet toe; mijn volledige gebrek aan onverschrokken moordlust  trouwens ook niet. Ik bedoel: wie gaat zo’n lief, rondscharrelend kippetje de nek omdraaien?

Kruiden. Ah, kijk aan, een lichtpuntje. Dille, peterselie, rozemarijn en bieslook zijn planten. Levende wezens dus. Die  horen niet in kleine plastic doosjes. Gelukkig weet de Turkse ondernemer dat ook en verkoopt hij fikse bossen voor een klein prijsje. Wekelijks verdient hij aan me, al heb ik telkens de neiging om méér te kopen dan strikt noodzakelijk. De kassa laat steeds zo’n belachelijk laag bedrag zien en de oogopslag van meneer Bagla ziet er zo vermoeid uit.

Over brood heb ik al genoeg gezeurd. Zie hier en daar.

Gelukkig is er ten minste één zekerheid in het leven: de Biologische Groentetas van ’t Hof Welgelegen. Nooit meer zoeken naar, altijd supervers, veel vitamientjes en op de koop toe ook nog ‘ns producten die in de vergetelheid zijn geraakt. Pastinaak, peterseliewortel, winterpostelein, een Hemelse groentetuin opende zich.

Laat ik vooral de medisch verantwoorde versnapering niet vergeten te vermelden: het dagelijkse glaasje wijn. Nog zo’n onontbeerlijk product waar flink over gediscussieerd, c.q. kritisch gedaan, kan worden. Want o, lieve hemel, waarom kan ik jou, goddelijke Vermentino en donkerpaarse Pauillac, nooit gewoon bij mijn plaatselijke slijter vinden? En waarom is die fles, waarvan ik zorgvuldig de naam, de druivensoort én het jaartal heb genoteerd, altijd weer verdwenen uit het assortiment? Het klinkt ongelooflijk blasé en decadent, maar na zo'n zalig flesje van superieure kwaliteit, kun je nooit meer terug naar het eenvoudige supermarktslobberspul. Deemoedig buig ik mijn hoofd.

Wat zegt u? Stop maar? Oh, ik had anders nog een lang lijstje om af te werken. Zuivel, noten, patisserie, le Puy linzen (inmiddels opgelost door de fantastische webwinkeltip van Caroline, dank Caroline) en wat te denken van gedroogde kruiden/specerijen, thee, koffie?

Zo, dat is eruit. Na 9 maanden is mijn ei dan eindelijk gelegd. U weet nu zo’n beetje wie mevrouw Eetplezier. is. Een volbloed assertief, kritisch, doelbewust, hardnekkig, onbuigbaar, onhandelbaar, onvermurwbaar, onverzettelijk, star, strak, streng, stug, moeilijk wicht. Ik heb er mijn handen vol aan.

De Gecroonde Liefde - Vlissingen

Zeeland liet zich vandaag (lees: gisteren) van haar beste kant zien. Precies zoals zij in de ANWB-gidsen wordt aangeprezen: strakblauwe lucht, overdaad aan zon en een fijn, straf windje voor de watersportliefhebber. Een ideale provincie met voor Elck wat Wils.

Na een kort fietstochtje in onze omgeving, rijden Man en ik (met de auto) naar de kust, richting Vlissingen. Deze plaats heeft een rijk maritiem verleden, wat terug te vinden is in de vele gevelstenen. Op de boulevard prijkt een standbeeld van ’s lands meest onverschrokken admiraal Michiel de Ruijter. Het is dus niet zo vreemd dat het maritiem opleidingsinstituut, eveneens gelegen aan de boulevard, zijn naam draagt.

Hoewel Man en ik dol zijn op een lange wandeling over deze boulevard met zijn vele terrassen, is ons eerste doel een bezoek te brengen aan de vandaag geopende winkel van ’t Hof Welgelegen. Deze winkel vol biologische groenten, fruit, kruiden en andere spullen, is gelegen aan de Walstraat 43. Alles ligt er keurig uitgestald, het brood van Menno is ook hier verkrijgbaar en er zijn een aantal tafeltjes neergezet om rustig koffie of thee te kunnen drinken. Kortom, de doelstelling zoals Esther en Ard van de Kreeke zich gesteld hebben, nl, ’t Hof Welgelegen uit te laten groeien tot de moestuin van Middelburg e.o., is met deze winkel opnieuw een stapje dichterbij gekomen.

We bezichtigen het Dokje van Perry; een voormalig droogdok van de Koninklijke Schelde, dat nu uitgegraven en geheel gerestaureerd het middelpunt is van een compleet nieuwe woonwijk, het Scheldekwartier. Na een uurtje geslenterd te hebben door smalle straatjes, komen we aan bij het Muzeeum, met daaraan gekoppeld brasserie De Gecroonde Liefde. Het kleine terras biedt uitzicht op de jachthaven en op het Arsenaal. We besluiten er halt te houden om onze kelen te smeren.

Van binnen ziet het er lekker fris uit. Witte wanden en een witte stenen vloer. Donkerbruine houten tafels met stijlvolle bloemenvaasjes erop. Makkelijke leren stoelen erbij. Aan de wanden hangen schitterende zwart-wit foto’s met strand- en zeegezichten, helemaal passend bij deze plek. De keuken is open, zodat je de witte brigade aan het werk kunt zien; iets wat ik zelf altijd als bijzonder prettig ervaar (bij smoezelige doekjes, onduidelijke verpakkingen of  meisjes/jongens die er weliswaar drukdoend uitzien, maar geen idee hebben waar ze mee bezig zijn, kun je altijd nog kiezen voor de vluchtweg). Dat is bij de Gecroonde Liefde gelukkig niet aan de orde. In de keuken is men bezig met het maken van een proper deegje en de bediening is, hoewel niet erg spraakzaam, op de juiste plaatsen aanwezig.

Ze zijn hier duidelijk op de duurzame toer met organic thee van mr. Jones en Earth koffie (Mocca d’Or). Of dat aspect ook in het eten is terug te vinden, laat zich raden. In ieder geval geeft de menukaart hier geen antwoord op. Jammer eigenlijk, want ik ben als “toevallig passerende gast” altijd erg nieuwsgierig naar de filosofie achter een onderneming.  Juist op basis van de indruk die dat op mij achterlaat, laat ik mij in de toekomst leiden tot wel/geen vervolgbezoek. Enfin, Man en ik hadden in ieder geval een prettige verpozing hier en wierpen daarna nog een snelle blik in het (deze dag gratis te bezichtigen)  Muzeeum met een overdaad aan maritieme bezienswaardigheden.  

Gevraagd: stressvrije menu-suggesties

Volgend weekend komen er vrienden eten, waar ik niet eerder voor gekookt heb. Op schaal- en schelpdieren na, lusten zij nagenoeg alles. Lekker makkelijk, zou je zeggen.

Probleem is echter dat ik in de loop der jaren zoveel verschillende gerechten gemaakt heb, dat ik soms door de bomen het bos niet meer zie en ook vaak blijf “hangen” in die gerechten die erg geslaagd waren. Misschien zegt dit veel over mijn creatieve vermogens, hoewel een zekere mate van luihuid mij ook niet bepaald vreemd is. Niet te lang na willen denken, zaken tot het allerlaatste moment voor me uit schuiven,  kwalijke zaken weglachen. Het is het kind in mij. Vermoed ik. Hoop ik.

Voor alle duidelijkheid: ik vind koken heerlijk, maar stel wel een aantal criteria aan etentjes. Op het moment dat er daadwerkelijk gegeten moet gaan worden, wil ik relaxt met mijn gasten blijven doorbabbelen, zonder in de stressmodus te schieten.
Eten met elkaar dient een ontspannen, plezierige bezigheid te zijn. En ik, in mijn toestand met die telkens wisselende overvloed en/of tekorten aan vrouwelijke hormonen, moet te allen tijde op mijn hoede zijn voor een totale knock-out  Het kan me, zeker na het nuttigen van een alcoholische versnapering, zomaar overvallen. Nou, zie dan nog maar eens in opperste concentratie een moeilijk gerecht in elkaar te draaien. Dat wordt helegaar niks, dus: weinig culinair geëxperimenteer, veel mise en place-tijd en vooral veel gemak.

Tot nu toe heb ik in gedachten:
a) een fris, licht (koud) voorgerecht om mee te beginnen. Liefst iets met vis, wat
ik op het laatste moment kan opmaken op de borden. Zalm? Venkel? Avocado?
b) een klein (schuim)soepje. Broccoli? Paddenstoelen?.
c) het hoofdgerecht wil ik of ruim van tevoren kunnen bereiden of in de oven kunnen schuiven. Aangezien mijn oven niet al te ruim bemeten is, kan ik nooit én vlees én bijv. een aardappelgratin bereiden. Als het hoofdgerecht op het vuur kan, is mijn oven beschikbaar voor groenten of andere bijgerechten. Lamsbout? Ossobucco?
d) iets spannends met fruit (of toch die Eton Mess, die zóóó gemakkelijk, maar tegelijkertijd ook zóóó calorierijk is).

Spannend, spannend, wat jullie aan suggesties voor me in petto hebben. Laat maar komen …..But keep it simple, please.

Cocooning

het zou een sneeuwvlok kunnen zijn

of een keurig bejamde boterham
vers gezette thee in lavendelblauwe
porseleinen kopjes

de stukgepoetste suikertang
chocoladekoekjes gedoopt
in handenvol tevredenheid

een straaltje zon dat zich
dromerig op het tafelkleed drapeert

maar vandaag legt jouw knusse
knipoog alles op zijn plek

De Thuisbakkerij

Er zijn weken achtereen dat ik boterhammetjes eet, gebakken door de Warme Bakker. De voorkeur gaat in dat geval uit naar een streekproduct: de Zeeuwse Vlegel. Dit brood is vrij van allerhande kunstmatige verzinsels en heeft de goudeerlijke smaak van tarwe. Volkoren. Dus met volop vezels, die weer goed zijn voor het betere vermaalwerk in ons spijsverteringstraject. Stiekemweg houd ik niet van brood van de bakker. Het is te vers, te mals, te zacht, te klef. Alles wat een brood niet moet zijn. Een stevige snee boerenbruin is knapperig van korst en ook stevig van binnen. Er moet op gekauwd worden. En dat is nu precies wat ik lekker vind aan ons Dagelijks Brood. Brood bakken is een tijdrovend werkje. Inclusief twee maal rijzen, een narijs en bakken ben je zomaar 3 uur verder. Niet elke dag is daar geschikt voor.

Want behalve die boterham, heb ik ook nog graag wat lekkers om erop te doen. Daar zijn weer eurootjes voor nodig, die verdiend moeten worden door te werken, waar vervolgens weer heel wat uren in gaan zitten. En zo is de cirkel mooi rond.

Er zijn gelukkig ook weken dat de Thuisbakkerij op volle toeren draait. Met de Man aan het roer. Hij is verantwoordelijk voor het betere kneed- en bakwerk. Misschien is het ook wel echt mannenwerk, in ieder geval vind ik dat een troostrijke gedachte. Op die manier kan ik me onbezwaard overgeven aan andere (vrouwelijker?) bezigheden, terwijl hij rustig de keuken aan het bebloemen is. Hij vindt het leuk werk. En een man die iets leuk vindt, mag je nooit tegenhouden. Daar komen echtscheidingen van. (Andersom trouwens ook: als een vrouw iets leuk vindt … etc. etc)

Enkele maanden terug kwam ik op de site van Levine rijsmandjes tegen (links van het brood). Aangezien ik wist van het bestaan, maar ze nog nooit was tegengekomen, heb ik ze rap besteld. Volgens de Thuisbakker werkt het perfect! Vloerbroden hebben tijdens het rijzen snel de neiging uit te zakken en dat wordt met zo’n mandje voorkomen. Ideaal dus voor de amateurbakker. Waarvan akte.

Chocoladekoekjes met amandelspijs

Voor circa 36 stuks

Ingrediënten:
200 gr zachte boter
200 gr lichte basterdsuiker
1 ei, geklopt
300 gr bloem
4 eetl cacao
200 gr amandelspijs

Bereidingswijze:
Verwarm de oven voor op 190°.
Vet twee grote bakplaten licht in.
Klop met een mixer de boter en suiker licht en luchtig.
Klop het ei er goed door.
Zeef de bloem en cacao boven het mengsel.

Roer het met een pollepel tot alle bloem is opgenomen in het mengsel en kneed het met schonen handen tot een vrij zacht deeg.
Rol met een deegroller voorzichtig de helft van het deeg uit op een met bloem bestoven werkvlak tot een dikte van ca. 5 mm.
Steek met een gladde of gekartelde uitsteekvorm 36 rondjes uit.
Rol het deeg zo nodig opnieuw uit.

Snijd de amandelspijs in 36 gelijke stukken.
Rol deze tot balletjes, druk ze enigszins plat en leg ze op elk deegrondje.

Rol het resterende deeg uit, snijd nogmaals 36 rondjes uit en leg deze op de amandelspijs. Druk de randen goed aan.

Bak de koekjes 10-12 minuten, tot ze gerezen zijn en van boven beginnen te scheuren. Laat ze afkoelen op de bakplaat en leg ze daarna op een rooster.
Eventueel te garneren met streepjes witte chocolade.

Opm: mijn deegje was iets te zacht en hoewel ik er nog wat bloem doorheen gespateld heb, liepen ze een beetje uit op de bakplaat. is te zien aan de iets te bruine randjes. Naar het midden toe werden ze steeds lekkerderderderder.

bron: Chocolade lekkernijen - Christina France

Zondagoverpeinzing

09.00 Rozijnenbroodsneetje met thee.

10.00 Uitgebreid badderen met Crabtree & Evelyn’s La Source.

11.30 Telefonisch zondagmorgenpraatje met de Mama. Over de dopjes van het hoortoestel die niet vergoed worden. Dat de was niet wil drogen en het huis van de buurman nog steeds niet verkocht is.

13.00 Home made boterhammetje met – oeps, hoezo cholesterol – dikke laag paté.

13.30 On-line bankieren + mailtjes schrijven. Mevrouw Samsung met meneer HP gelijk maken. Op turbo-leessnelheid zoveel mogelijk  Etenbloggers lezen (Caroline, Es, PaulO, Gerry, Marsepein, Antoinette). Neuriën ♫ Al-les is Lief-de ♫.

14.30 Terugdenken aan de ontmoeting van gisteren met de vroegere eigenaar van de Islamitische winkel bij mij om de hoek. Zijn eeuwige glimlach had door het verlies van zijn zoon plaatsgemaakt voor een droeve blik. En een diepe rimpel boven zijn neus. Zo zielig.

14.40 Bouillon trekken voor soepje vanavond. In gedachten meteen ook maar groenten snijden. (ik leef met u mee, heer Bagla).

15.00 Hersens breken over het Paasmenu, als de Mama voor 4 dagen in huis is. (Geen ingewikkelde toestanden, maar wel een beetje verwennerij). Is dit wilde spinazie? Geloof ik niks van.

15.15 Thee met zelfgebakken cookies.

15.45 De zon breekt door. Wasje draaien. Basilicumplantje redden van verdrogingsdood.

17.00 Snuffelen in Comfort Food Janneke Vreugdenhil en andere boeken van de plank. Worstenbroodjes maken, is dat geen leuk idee om op Paaszondag te maken? Of gebraden kip uit de oven? Misschien witlofschotel met ham en kaas, daar is mama ook dol op. Man? Man, wat vind jij ervan? Man, waar ben je? *plukt Man vanachter laptops*

17.30 Tokara Shiraz wijntje (heette vroeger vele malen simpeler, nl ZonderNaam; vergat ik nooit als ik bij Gal&Gall stond) met home made guacamole.

17.45 Opgenomen programma’s Hairy Bikers (BBC) en Smaak (één) bekijken.

18.30 Soep slurpen.

19.06 *Slaat hand op voorhoofd*. Vergeten, helemaal vergeten: koopzondag. Jammer, juicht de Man. Ik krijg hem nog wel vandaag. Eens even vragen waarom die blauwe envelop nog steeds op het sleutelkastje ligt ;-))