Griekse salade

Summertime! And the livin’ is easy.

Of: hoe gemakkelijk eten kan zijn. Men neme: sla, snoeptomaatjes, uitje, avocado, feta (uitsluitend die uit de Turkse winkel, al het andere witte-kaas-ongerief zou verboden moeten worden), olijven, pijnboompitjes en huisgemaakte dressing. En kijk zelf maar wat je er allemaal mee doet. Blokjes, schijfjes, scheuren, snijden, het maakt niet uit, vandaag mag alles.

Wijntje inschenken. Broodje afbakken of roosteren. Et voila, zou Cas zeggen. De gemoedelijkste kok aller tijden. Hij ruste in vrede.

Biertje?

Pfffff……  warm, nou ja, zeg maar gewoon heet. Hitte is een fenomeen waar wij Nederlanders niet zo goed mee om weten te gaan. Want wij werken gewoon door, wij sluiten geen ramen en deuren tussen 12 en 4. Wij zijn daar gek; er moet brood op de plank komen en onze reputatie van nijver volkje mag zeker geen schade lijden door een paar zonnestralen.

Om klokslag 6 zitten we gewoon aan de warme hap. Bevangen door de hitte of niet. Oke, er zit wat vaker een saladedag tussen, maar over het algemeen weten wij onze tradities aardig in stand te houden. Dat we intussen strontchagrijnig worden van het naar binnen werken van voedsel, terwijl onze enige wens is met de beentjes omhoog te zitten om te wachten op de enige Echte Grote Trek, goh, daar denken we niet over na.

Want het is warm. En vochtig. Heel anders warm dan in de tropische landen. Wij zijn het niet gewend. Wij raken ontregeld. Zweten veel te veel en drinken veel te weinig. Daar komt het allemaal door. Er moest maar eens een flinke onweersbui komen. Daar knapt alles zo lekker van op. We hebben het nu weer wel even gehad met die zon. Poeh hé!

En zo neuzelen wij verder tot de volgende storing over ons land trekt. Die dan meteen drie maanden duurt, zodat we ook direct weer stof genoeg voorhanden hebben om een tijdje door te zeuren. Fatsoenlijk nadenken wordt op die manier een behoorlijk ingewikkeld proces.

Zo, dat is eruit. Dan is het nu tijd voor een fijn, koel witbiertje. Ik heb er nog enkele in de koeling liggen. Van de enige brouwerij die Zeeland rijk is: Emelisse. Dit bier bevat slechts 5% alcohol en dat maakt het goed doordrinkbaar. Nee hoor, geen enkele commerciële binding met dit bedrijf.
In de voorraad kast ligt er nog veel meer lekkers van deze brouwerij. Dat moet wachten op de druilerige, kille dagen die wij zo goed gewend zijn in Nederland. Waardoor tijdens het drinken onze harten verwarmd worden en wij, geheel vanzelf, met weemoed terugdenken aan die mooie, zonnige dagen.

Emelisse D.I.P.A.
I.P.A. staat voor Indian Pale  Ale. Bier dat door zijn bitterheid bewaarbaar werd. Met extra hop dus. 7,5% alcohol.

Emelisse T.I.P.A.
De Amerikaanse versie van de I.P.A. wordt nog een tikje bitterder. Toch blijft dit bier mooi in balans door een karamellige afdronk. 7,9% alcohol.

Emelisse Imperial Russian stout
Een volmoutige donkere stout met tonen van pure chocolade. Een zwaar bier dat al mening maal prijswinnend bleek te zijn. 11% alcohol.

Emelisse Espresso stout
Door toevoeging van espressobonen krijgt dit bier een lichte espressosmaak. Het volmoutige chocolade-achtige karakter combineert uitermate goed met deze espresso toevoeging. 9,5% alcohol.

My cup of tea

Ergens, in the middle of nowhere, kreeg ik op een terras thee aangeboden van Harney & Sons. Hoewel ik een doorgewinterde theeleut ben, kende ik dit merk niet. In het deksel van de theedoos vond ik interessante informatie: dit merk bracht onder meer een organische én koosjere theelijn.

De hoogste tijd om dit theemerk aan een nader onderzoek te onderwerpen. Dit onderzoek leerde mij dat de organische (lees: biologische) thee gegarandeerd zonder pesticiden of artificiële meststoffen wordt gecultiveerd.

Het op de markt brengen van een gecertificeerd koosjer thee-assortiment is volgens mij vrijwel uniek in Nederland. Dit product wordt ontleend aan de Joodse bijbelse wetgeving dat betrekking heeft op het wel of niet toegestane voedsel. Ongetwijfeld zal een grote groep personen blij zijn een dergelijk product op de markt te vinden.

Sinds 1983 is Harney & Sons de leverancier van hoge kwaliteit thee. Zij reizen de wereld rond om de beste thee te vinden en daarvan alleen de bijzondere te selecteren. Door hun jarenlange ervaring delen zij met hun cliënten door het creëren van buitengewone smaken. Door nooit af te wijken van hun erfgoed, te weten hun liefde voor de theetraditie, kunnen zij zorgen voor een nieuw assortiment en nieuwe verpakkingen.

Wat mij persoonlijk erg aanspreekt is dat deze theeleverancier duurzaam denkt en voor eerlijke handel is. Door - zoals eerder gezegd - over de wereld te reizen om de beste thee te vinden en daarvan alleen de bijzondere te selecteren, hebben zij echter ook de verborgen kant van de theehandel ontdekt. De werkzaamheden op koffie- en theeplantages staan bekend om hun erbarmelijke arbeidsvoorwaarden Dientengevolge heeft Harney & Sons duidelijke afspraken met de planters gemaakt. Deze omvatten het volgende: - geen kinder- en dwangarbeid; - respect voor het milieu en behoud van de eigen cultiveringmethoden; - verbod op ontbossing; - de arbeiders krijgen een redelijk minimum loon; - respect voor hygiëne en de goede veiligheidsnormen. Ik besloot tot het bestellen van een proefpakketje van de zgn. wrapped sachets (in piramidevorm gevouwen zijden zakjes) en koos in eerste instantie voor de smaken Dragon Pearl Jasmine, Lemon Verbena (Verveine), Mint Verbena, Pomegranata Oolong en Paris, een zwarte thee met vanille en caramel en een hint van Bergamot. Mijn conclusie is dat al deze theetjes een bijzonder delicate afdronk hebben. Geen bittertje en geen nare nasmaakjes. Pure, (h)eerlijke thee dus, met respect voor de aarde en zijn bewoners.

Arbeidsvitaminen

Goedgevulde dagen … ik houd ervan. En echt niet alleen om zinloze hersenspinsels te verjagen, maar meer om lichaam en geest een goede conditie te garanderen. Toch moet ik constateren dat ik, hoewel er een overdaad is aan inspiratie, niet elke dag iets zinnigs op dit blog neerzet. Tijd blijkt eindig te zijn.

Laat op de avond toch nog een poging. Gisteren voor het eerst viskoekjes gebakken. Wat begon als een wankel experiment (had mezelf al helemaal ingesteld op een ramp van afmeting) resulteerde uiteindelijk in prima te verteren voedsel. Nee, geen foto, zo gaat dat tijdens veel-om-handen-zijnde-dagen. En kijk mama: met losse handjes. Geen recept, geen internetgeneuzel, slechts vrije fantasie.
Van de reusachtige rogvleugels had ik een restje over. Het visvlees heb ik zo fijn mogelijk gemaakt en gemengd met 1 ei, een paar eetlepels panko, fijngesneden dille en peper/zout. Ballen gedraaid en weer platgeslagen. Vishamburgers dus!
Daarna behoedzaam gebakken in wat boter. Geef het de tijd om kleur te krijgen.

Vandaag opnieuw een vrije val poging. Na een lange fietstocht langs zilte Zeeuwse wateren, niet veel energie en zin meer om te koken. Er lag een grote zak spinazie in de koeling en Philadelphia roomkaas. In de fruitmand een grote hoeveelheid mini biotomaatjes. Optelsom: uitje bakken in de wok, spinazie erbij, roeren, roeren, halve tomaatjes erbij en een halve verpakking roomkaas. Pasta erbij. Voedsaam ende gesond!

Gebakken rogvleugel

Op het menu van gisterenavond: gebakken rogvleugel. Vanwege hun reuze-formaat pasten ze bijna niet in de pan. Erg dik ook, wel 5 à 6 cm. Door echter regelmatig te bedruipen met schuimende boter, werden deze fijne stukken vis heerlijk mals. Erbij een zurig sausje van kwark,  citroen, bosuitjes en peterselie. Smullen tot mijn buikje bijna barstte. Want o, wat waren deze vleugels gróót.

Proefdoos wijn Astrid & Thérèse

Gisterenmorgen kwam de postduif, tegenwoordig in een kek wit autootje en niet langer grijsgetooid, maar in een zomers tenue gestoken, met een doos in zijn armen richting mijn voordeur lopen. Dat moest de proefdoos wijn van Astrid en Thérèse zijn. Ik had daar enkele weken geleden eens rondgeneusd. Beide dames kunnen mij bekoren, niet alleen omdat ze vreselijk veel verstand hebben van wijnen, maar meer nog omdat ik hun status zo benijd. Mooie, bemiddelde BN’ers.

Over tot de wijn. Ik bestelde de Proefdoos Astrid en Thérèse Vin de Pays.
Deze is samengesteld uit een rode, een rosé en een witte wijn. Van alle drie twee flessen, in totaal zes flessen dus. Mooi beginnetje om te proeven wat ze in huis hebben, die twee meiden.

In de Pays d'Oc IGP Syrah-Merlot ruik je de kruiden en bloemen van het Franse glooiende landschap. Proef rijpe druiven, die zorgen voor een explosie van zwarte bessen, bramen, laurier en kruidnagel. De syrahdruiven geven de structuur en het pepertje, terwijl de merlot de wijn zacht en romig maakt. Heerlijk om zo te drinken of bij (stoof)vlees, barbecue, gevogelte, pasta, paddesteoelen, kaas

De Pays d'Oc IGP rosé is zoals rosé hoort te zijn: een fris, kruidig en soepel karakter met dik fruit en een elegante afdronk. Een mooie syrah-cinsault blend. Voor de lente of de zomer? Waarom niet de herfst of de winter? Een rosé voor ieder moment van de dag. Als aperitief of bij een prachtige salade.

De witte Pays d'Oc IGP is eigenwijs en onderscheidend: chardonnay met vermentino. Die laatste druif heeft als karakteristieken: rijp fruit, noten, beetje kruidigheid en zachte citroen tonen. In combinatie met de frisse chardonnay, die geen houtlagering heeft gehad, geeft dit een lichtvoetige wijn met een veelzijdig karakter. Fris en rijk, van citrus tot tropisch fruit. Ideaal als aperitief of in combinatie met frisse gerechten, vegetarisch, pasta’s, vis. Een wijn die heel breed inzetbaar is.

Ik was het meest nieuwsgierig naar deze laatste. De Vermentino druif kom je niet zo heel vaak tegen in Nederland, dus was deze witte meteen aan de beurt om ontkurkt te worden. Persoonlijk vond ik de chardonnay net iets teveel op de voorgrond, maar al met al een bijzonder delicaat wijntje, met een welhaast “ziltige” afdronk. Zoals zij zelf zeggen: breed inzetbaar en ideaal als aperitief.
De rosé en de Syrah-Merlot worden nog aan nader onderzoek onderworpen. Proefnotities volgen later deze maand.

De Eetkamer - Middelburg

Restaurant De Eetkamer ligt in het historische hart van Middelburg, vlakbij de prachtige eeuwenoude Abdij, verstopt achter historische gevels, maar vlot te vinden via een sfeervol straatje.

Een avondje doorbrengen bij Emma en Jan de Pree is altijd weer een feestje. Emma is een innemende gastvrouw en haar Jan tovert de meest smakelijke plaatjes op ons bord. Zijn keuken is overwegend Frans met hier en daar subtiele Oosterse invloeden. Het interieur in hun sfeervolle restaurant is klassiek-huiselijk. Comfortabele, leren stoelen rond veelal ronde tafels. Helderwit tafellinnen en prachtig serviesgoed. Grote bloempotten gevuld met glanzend-groene planten.

Als we die avond rond 17.30 binnenstappen is het er al aardig druk. Een gezelschap van circa 15 personen begint zojuist aan de amuses. Ons eigen gezelschap bestaat uit 5 personen. We worden allerhartelijkst begroet door Emma en krijgen een fijne, ronde tafel aangewezen dicht bij het raam. In sierlijke glazen staan dan al flinterdunne knabbels van brood en Parmezaanse kaas klaar.

Als we eenmaal zijn bijgepraat en een eerste glas hebben gedronken, verschijnen de amuses. Een tartaar van huisgerookte zalm met pompoencrème, geflankeerd door een schattig kopje soto ajam á la Jan. Beide gerechtjes zijn licht en fris en smaken naar meer.

Omdat de wijnsmaken per persoon nogal ver uiteen liggen, besluiten we elk afzonderlijk bij iedere gang ons glas erop aan te passen. De ene kant van de tafel begint met een Rueda Oro de Castilla; de andere kant met een Picpoul de Pinet uit de Languedoc en een Chardonnay van het huis Domaine Caletis. De wijnen vallen bij iedereen in de smaak.

Een zuurdesembroodje van ’t Vlaamsch Broodhuys komt op tafel, daarbij een leistenen plateautje met sel de gris, boter en heerlijk grassige olijfolie.

Ons voorgerecht bestaat uit een ballotine van zalm met avocadocrème en aspergepunten. Tussen de zalmhelften bevinden zich verrassend frisse basilicumblaadjes. Op het bord bovendien een zalfje van pompoenpuree met hints van gember. Een smakelijk en uitgebalanceerd gerecht.

Terwijl de picpoul de pinet en de chardonnay worden doorgedronken, kiest de andere helft van de tafel bij het tussengerecht voor een frisse sauvignon blanc. Dunne tagliatelle met Oosterscheldekreeft, truffelschilfers, overgoten met een jus van wortel en gevogeltebouillon. Erbij jonge tuinboontjes. Het bord oogt elegant en licht en zo smaakt het ook.

Voor de vleeseters bestaat het hoofdgerecht uit een specialiteit van het huis: anjouduif met ganzenlever in korstdeeg. Er wordt goedkeurend gesmikkeld, het duifje is supermals en het korstdeeg krokant, zoals het hoort. Een Portugese Dao Quinta de Cabriz Tinto begeleidt het duifje. Helaas is er iets mis gegaan met de foto, hierop was de vogel kennelijk gevlogen.

De niet-vleesters krijgen een fikse moot wilde zeebaars, geserveerd op Thaise wijze met een krachtige jus op basis van kreeftenbisque, kokos, limoen, sereh en pandanblad. De vis is perfect van cuisson en de combinatie met de fris-zoete saus is echt een schot in de roos wat mij betreft.

In kleine, koperen steelpannetjes worden er bij de hoofdgerechten overheerlijke aardappelbolletjes geserveerd.

Als laatste gang een mooi opgemaakt bord met links een bavarois van framboos, afgewerkt met gebrande merinque. Midden op het bord een veeg caramel en links op een amandel-sinaasappel kletskopje een verrukkelijke sorbet van bloedsinaasappel. In een apart glas een mousse van rabarber, afgewerkt met een vlinderlicht schuim van eveneens rabarber.

We sluiten af met koffie en thee, die vanzelfsprekend worden vergezeld van diverse huisgemaakte snoeperijtjes, waaronder Jans beroemde madeleines. Heerlijke cakejes die wegsmelten op mijn tong.

Als kleine verrassing wordt tussendoor nog een minischaaltje crème brûlée  aangeboden, koele custard onder een knapperig gebrand bovenlaagje.

Als chef Jan klaar is in zijn keuken komt hij ons persoonlijk de hand schudden. Het blijft leuk om even te kunnen babbelen met degene die een avond lang al die heerlijkheden heeft bereid. Het gezelschap prijst zijn kookkunst, maar Jan blijft, zoals gewoonlijk, een bescheiden mens die vindt dat hij slechts doet wat hij het liefst doet, nl achter de kachel staan.

Voldaan en intens tevreden verlaten we rond 12 uur De Eetkamer, om daarna elk zijns weegs te gaan. Dag Emma en Jan, tot de volgende keer!

Minestronesoep - Jeroen Meus

Als de zon niet naar ons wil komen, zullen wij noodgedwongen zelf de roodkoperen ploert moeten opzoeken. Dromend van zonbeschenen, glooiende hellingen, klaterende watertjes en hemelsblauwe luchten, compenseer ik het gebrek aan warmte door een gigapan vol gouden zonnestralen te maken. 
The Italian way to make an instant-summer ….

Ingrediënten
3 liter groentebouillon of kippenbouillon
150 g droge witte bonen, geweekt (optioneel, ik hoef ze niet zo nodig))
200 g zout of gerookt spek (of bacon)
1 dikke ui
1 teentje knoflook
2 stevige wortels
2 stengels bleekselderij
3 aardappelen (bij voorkeur vastkokend)
1 courgette
200 g erwten (vers of diepvries)
150 g sperzieboontjes
1⁄4 witte kool (ook eruit gelaten)
1 bussel peterselie
4 blaadjes laurier
4 blaadjes verse salie
verse tijm
80 g tomatenpuree (geconcentreerd)
400 g tomatenstukjes in blik
150 g Parmezaanse kaas (blok)
150 g spaghetti (of pasta naar keuze)
1 scheutje olijfolie
 peper/zout

Bereidingswijze
Wie graag witte boontjes in de minestrone eet, weekt de bonen best ruim vooraf. Doe dat zo’n 12 uur op voorhand (bekijk de aanwijzingen op de verpakking).
Zorg vooraf voor de verse groenten- of kippenbouillon.Snij de meeste groenten in kleine, maar geen té fijne stukjes. In een minestrone mogen de diverse groenten herkenbaar blijven. Ze zorgen voor wat extra beet in de soep. Groenten waar mogelijk aarde of zand aan kleeft, was je vooraf in voldoende koud water.

Snijd de ui en de bleekselderij in hapklare stukjes.
Zet een ruime stoofpot of een soeppan op een matig vuur.
Verhit hierin een scheutje olijfolie.
Stoof eerst de stukjes ui en de selder.
Voeg ook de gepelde en geplette knoflook toe.
Roer regelmatig even in de pot tijdens het koken.
Schil de wortels, snij ze in stukjes en doe ze in de pot.

Rol de sneetjes spek of bacon op en snij ze in reepjes. Laat het vlees meestoven. (Verwijder vooraf het spekzwoerd en mogelijke stukjes kraakbeen.)
Snipper de witte kool in reepjes. Schil de aardappelen en snij ze in kubusjes. Voeg alles bij de stovende groenten.

Bind een bouquet garni of kruidentuiltje samen, met daarin enkele blaadjes laurier, enkele takjes tijm, wat peterseliestengels en een paar blaadjes salie.
Voeg de geconcentreerde tomatenpuree toe. Roer de puree onder de groenten en laat alles nog een paar minuten stoven om een zoetere en zachte smaak te verkrijgen.
Voeg ook de ingeblikte tomatenstukjes toe, samen met de geweekte witte bonen.
Schenk de groentebouillon bij de groenten, roer de soep om en laat ze pruttelen op een zacht vuur.

Nu is het de beurt aan de zachtere groenten.
Snij of breek de topjes van de sperzieboontjes. Snij ze vervolgens in stukken van zo’n 3 cm lang.
Snij de courgette in blokjes. Laat ook deze groenten meestoven in de soep.
Ook de erwten mogen meegaren. Gebruik gerust wat diepvrieserwtjes (of kies voor verse).
Plaats het deksel op de pot. Laat de minestrone een uurtje op smaak komen op een zacht vuur.

Breek de droge spaghettislierten in stukjes van zo’n 5 cm lang. Laat de pasta meekoken tot ze beetgaar is.
Proef de soep en kruid ze naar smaak met peper van de molen en wat zout.
Snipper de verse peterselie in fijne stukjes en rasp de Parmezaanse kaas.
Serveer de minestrone in een groot diep bord en strooi er de peterselie en een portie Parmezaanse kaas over.

Bron: Dagelijkse kost – Jeroen Meus

Spinazielasagne met citroenricotta en geitenkaas

Ingrediënten
3 tenen knoflook
½ rood pepertje
1 biologische citroen
250 gr ricotta
olijfolie
900 gesn. bladspinazie
zout, versgemalen peper
60 gr boter
60 gr bloem
600 ml koude melk
nootmuskaat
300 gr verse lasagnevellen (AH)
300 gr. geraspte belegen geitenkaas

Werkwijze
Pel de knoflooktenen. Halveer het pepertje, verwijder de zaadjes.
Hak knoflook en pepertje samen fijn.
Boen de citroen goed schoon en rasp ongeveer de helft van de schil eraf.
Roer de citroenrasp en wat zout en peper door de ricotta.

Fruit knoflook en pepertje een minuut aan in een scheutje olijfolie.
Voeg de spinazie toe en laat dit, al omscheppend, flink slinken.
Schep het spinaziemengsel in een vergiet, laat goed uitlekken en breng op smaak met zout en peper.

Smelt de boter op laag vuur. Roer er de bloem doorheen en laat een minuut zachtjes garen.
Schenk er, al roerend, scheut voor scheut de melk bij en blijf roeren/kloppen tot het een gladde (bechamel)saus is.
Laat 12 minuutjes zachtjes koken. Maak de saus af met zout, peper en ruim nootmuskaat.

Vet een lage ovenschaal in met olijfolie en bedek de bodem met lasagnevellen.
Strijk daar achtereenvolgens een derde van het spinaziemengsel, een derde van de citroenricotta en een laag bechamelsaus over uit, bestrooi daarna met geraspte kaas.
Herhaal dit nog twee keer en eindig met lasagnevellen, de laatste saus en tenslotte nog wat kaas.
Zet zo nodig tot gebruik koel en afgedekt weg.

Verwarm de oven voor op 180° en bak de lasagne in circa 35 minuten gaar.

Wijnkenner en auteur Onno Kleyn adviseert bij dit gerecht een Rueda uit Spanje of een niet-mousserende witte wijn uit Catalonië.

Bron: 52 Weekendmenu’s – Onno Kleyn en Loethe Olthuis

In de bonen

Lang geleden bezaten de Man en ik een moestuintje. Tijden veranderen en waar eens onze groenten zo welig tierden, verscheen een boel beton. Het is niet anders. Op herfstachtige dagen, als de weemoed over de velden hangt, denken wij nog wel eens terug aan de overvloedige oogst van dunne, gele boterboontjes. Of de mandenvol met Korona aardbeien, zo zoet alsof ze van nature gesuikerd waren. Ook om niet snel te vergeten waren de Thornless Evergreen bramen. We plukten en we plukten, maakten vele liters sap, roerden in soeppannen vol jam, totdat alles in huis, inclusief wijzelf, paars van kleur geworden was.

Voor de botermalse Meikoningin kom ik superlatieven tekort. Hoe heerlijk was dat, de haast vettige blaadjes sla in koud water te wassen, om ze daarna droog te slaan en te mengen met zelfgekweekte tomaatjes en komkommer. Gegeten met een pas gestoken, nieuw aardappeltje erbij geloofden wij op zulke momenten voor even weer dat God bestond.  Op andere dagen waren er dan de piepjonge worteltjes (Amsterdamse bak), die ik combineerde met de suikererwtjes (oh, hoe therapeutisch was het tevoorschijn halen van deze groene pareltjes uit hun fluwelige schil). De courgettes die maar bleven groeien tot ze het formaat hadden van een stoere mannen-onderarm en wij niet meer wisten wat we er mee moesten.

De zomermaanden werden destijds dan ook gekenmerkt door schoffelen, oogsten, wassen en verwerken van al dat lekkers. Aangezien er overdag gewoon gewerkt moest worden, gebeurde het meeste werk in de avonduren, vaak waren we tot 11 uur bezig. Ik droom er soms nóg van.

Zoals gezegd: tijden veranderen. Het tuingereedschap ligt er verroest bij, maar nog steeds probeer ik smaakvolle groenten en fruit te pakken te krijgen. Dat lukt niet altijd. Gelukkig zijn er uitzonderingen. Een boertje annex campinghouder op Schouwen-Duiveland verkoopt – zoals hij het zelf noemt – kasbonen. Het houdt het midden tussen pronkbonen en sperziebonen. Deze smaken nog écht naar boon, niet naar gedroogd gras, niet naar onrijpe peulvruchten, nee, deze hebben een onvervalste bonensmaak. Jullie denken nu bij het zien van de foto: dikke bonen, bah! Normaliter is dat ook zo, want een dikke boon bevat vaak ook dikke, witte peulen.

Deze kasbonen niet, die zijn groen van binnen. En ze smaken zoals ze er uit zien:
vlezig en toch heerlijk mals. Een boon die ik tien keer liever eet dan de gerimpelde haricot verts uit Kenia. Als ik ze dop, voel ik me weer een beetje grootgrondbezitter. Net als toen, zo’n 20 jaar geleden, toen geluk nog heel gewoon in een boontje zat.

De Librije - Zwolle

Ik geef toe: het is al weer even geleden, maar ik wil jullie graag - in de herhaling - nog een keer laten meegenieten van onze lunch bij De Librije in Zwolle. Het werd niet alleen door de kookkunsten van Jonnie Boer een middag om nooit meer te vergeten. Het was de ambiance, het was de overdaad aan amuses, het was de leuke, onverwachte kennismaking met een aantal sous-chefs die aan tafel een deel van het dessert uitserveerden. Kortom, onvergetelijk! Helaas geen foto's; maar onderstaande beschrijvingen kunnen hopelijk de plaatjes vervangen.

Wij kozen voor het driegangen lunchmenu. Alleen al de amuses maakten ons sprakeloos; ze bleven maar komen. Wat te denken van:

ijsje van piccalilly met bruine bonen
lolly van gekonfijte eend
kopje cappuccino van rode kool
gepocheerd kwarteleitje
crème van artisjok in een halve eierschaal

Het voorgerecht was gepocheerde zeebaars op een spiegel van kerrie-citroengrassaus. Wow, superzachte vis in frisse, fluwelige saus.

Als hoofdgerecht kabeljauwwangetjes met schuim van groene asperges, ravioli van krab en staafjesgnocci.

En dan het dessert! Liefst 7 (!!) gerechtjes kwamen ter tafel. Net als bij de amuses gang na gang geserveerd, zodat het leek of er geen eind aan kwam. Het was ondertussen vier uur en wij begonnen aardig vol te raken. De juiste ingrediënten zijn me niet meer zo bekend, maar dit was het ongeveer.
citroencrèmerolletje
vlierbloesemkwark
perenijsje omhuld door het dunste krokante laagje wat ik ooit at
jasmijn-wortelsoesje
gekarameliseerde boerenkwark op een bedje van citruscompote
glaasje lavendelsiroop afgevuld met yoghurt en perzikmousse
baba van passievrucht

Jonnie en Térèse Boer zijn beiden opgegroeid in een landelijke Twentse omgeving. Een wereld van snoekbaars vangen, watermunt plukken, boleten en cantharellen zoeken of met de punter de eendenkooi in.
En dat stralen ze uit. Bij binnenkomst krijg je een stevige knuist van de chef zelf; bij het weggaan dezelfde ferme hand, maar nu met de vraag of alles naar wens was. Die vraag klinkt oprecht. Niet geveinsd. Hier wordt niets opgepoetst, zelfs de glimlach niet. Hier worden engeltjes losgelaten die nog dagenlang op je tong blijven dansen …