Strandpark de Zeeuwse Kust

Ik ben niet van de vakantieparken. Het dicht op elkaar geplakt zitten, het burgerlijke praatje over de (altijd te laag gesnoeide) heg, de chloordampen uit het zwemparadijs die lustig alle ruimtes weten te bereiken waar er gegeten kan worden. Mijn feelgood-mood verdwijnt op dergelijke locaties als sneeuw voor de zon.

Al lang geleden heb ik dit soort vakantieplezier dan ook van me afgeschud. Liever geen vakantie dan mijn vrije tijd doorbrengen in zo’n verbazingwekkend snel uit de grond gestampt verzekerings-pretpark. Waar iedereen op dezelfde fietsen rijdt, uni joggingbroeken draagt en hordes krijsende kinderen met zich mee zeult.

Toch bracht ik er afgelopen week noodgedwongen even door. Nee, geen week, zelfs geen dag, ik was er slechts 45 minuten. En ik moet mijn vooroordelen bijstellen: het viel allemaal best mee.
Na een uitermate kil fietstochtje langs de oevers van Schouwen-Duiveland doemde daar strandpark De Zeeuwse Kust op. Een fata morgana in het weidse Zeeuwse landschap. Ik had ondertussen een blauw-paarse kleur aangenomen en droomde al vele kilometers van warme choco en roodgloeiende vuurkorven..

Vakantiepark of niet, Man moest mee naar binnen om in het restaurantgedeelte – strand café DOK - iets warms te nuttigen. Was ik bevangen door de kou? Was ik het zelf die direct bij binnenkomst “leuk” dacht?

Yes, een grote, brandende open haard direct bij binnenkomst. Nonchalant ogende zitbanken eromheen. Zwarte vloer en dito wanden. Steigerhouten tafels met rieten stoelen. Ruimtelijke indeling. Het beviel me wel. Na de thee werd ik langzaamaan weer een gewoon levend mens i.p.v. het op automatische piloot functionerende wezen van kort daarvoor. Mijn bewustzijn hernam zijn bekende plaats. Dus onderwierp ik ook de rest van het gebouw aan een kritische blik. Ja, de chloorwalmen bereikten ook hier mijn neusgaten, maar toen had ik het zwembad al in het vizier. In het restaurant niets geroken. Ik zag een kinderbios gevuld met jeugdige joligheid, een dartel kreateam, een vervaarlijk uitziende binnenspeeltuin, een zielloos winkeltje, kortom de bekende items in een dergelijk oord.

Misschien lag het aan mijn onderkoelde bewustzijnsniveau, misschien zijn de tijden van weleer ten goede gekeerd. Feit blijft dat ik in ieder geval het restaurantgedeelte van dit vakantiepark als prettig heb ervaren. Over de kwaliteit van het eten kan ik geen oordeel vellen. De lunchkaart liet panini’s zien, evenals leuke maaltijdsalades. Op de grote kaart zaken als Vitello Tonato, gewokte mosselen en fruit de Mer. Verder een aantal vegetarische gerechten. De moeite waard om een keer te gaan proberen.

Over keukenprinsen en akkervogels

Voor iedereen die denkt dat er in huize Eetplezier helemaal niet meer geproefd c.q. genoten wordt van voedsel, volgt hier een geruststellende update.
Ons houten huisje blijft een leuk onderkomen, zelfs als de regen op het dak vrolijk door blijft tinkelen. Het herbergt een normaal keukenblok, inclusief 4-pits gasstel. Tot zover niets aan de hand. Ware het niet dat de Man zich hier de grote Keukenprins waant. Voor mevrouw is er geen plaats aan dit aanrecht. Vooral niet klagen dus, hoor ik jullie roepen. Dank u dames voor deze gouden tip.

Deez’ persoon is echter van een uitstervend soort. Wil veel van alles zelf in de hand houden. Is graag aan het rommelen. Heeft een grenzeloze behoefte aan nieuwe smaakjes. Stopt al haar (minieme) creatieve talent in voedsel.
Dat alles wordt wreed verstoord, nu de Keukenprins het voor het zeggen heeft.
Weet ik ’s morgens, kort na het opslaan van mijn ogen, al wat er ’s avonds op tafel zal verschijnen, bij meneer beginnen er pas vanaf vier uur raderen te draaien, waarna er plotsklaps een spurt naar de lokale groenteboer wordt ingezet.

Bij thuiskomst zit er dan wel opeens die heerlijk zilte zeekraal in zijn boodschappentas. Of een knapperig gebakken lekkerbekje. Van de beste visbakker hier in de buurt; zo-een die nog elke klant afzonderlijk bedient. Dus niks voorgebakken, maar een vers visje dat huppakee, zó voor je neus, in de heldere olie wordt gedropt. En soms herbergt de tas alleen een krant en denk ik likkebaardend aan een overvolle skottelbraai, geflankeerd door smakelijke maaltijdsalades.

Maar goed, vandaag was een dag om uit te vliegen. Ik snoepte volop zonnestralen uit een hemelsblauwe lucht. Er was een fiets, er was een tochtje door de Zeeuwse landerijen. Ik hapte overvloedig van de frisse buitenlucht en wentelde mij – voor de eerste keer dit jaar – in een uitbundig zonnebad. Genoeg om mijn eerste honger te stillen.

En als we rond etenstijd de veilige bedding van ons nestkastje bereiken, komt ook de maaltijd altijd weer goed. Is gebleken na 13 jaar verblijf in ons houten huisje. Er wordt driftig heen en weer gescharreld in de keuken; ik hoor wat gekwetter; hier en daar wordt iets vandaan geplukt en even later zitten Keukenprins en ik al weer te peuzelen van iets lekkers. Ik waan mij een akkervogel.

Onbezorgd

wij drinken zon uit rode glazen

nemen voorspronghapjes

uit elkaar, ondanks de striemen

in onze billen, lijken de staalgevlochten

stoeltjes zacht; mijn ogen meten geen gevaar

de zee komt aangehuppeld, blaast golfjes

in mijn bleke waterhaar

thuis wacht het bad, het brood, een bed

om te bevuilen, ons gazon is gisteren al gemaaid

dit is zo’n dag van dertig jaar geleden

gestrekte rug en zorgeloze deining

ik voelde me nog nooit zo leeg gewaaid

© Nell Nijssen

Impressie beste dag van de week

Vakantie. Zeven uur. Tinkel-tinkel op het dak van ons houten huisje. Regen. Omdraaien. Dromen.

Negen uur. Stilte op het dak. Opstaan. Stevige snee Menno’s brood. Zuurdesem. Boerenkaas. Theetje. Espressootje. Plan.

Auto. Veere. Fiets. Schutsluis. Sluisdeur 2 onbegaanbaar. Terug naar deur 1. Wachten. Zielig zonnezoentje. Wachten. Bootjes kijken. Bel. Over.

Peddelen. Dijk. Walnotenbomen. Wel vijftig. Wind. Véél wind. Rillingen. Held spelen. We will survive. Bocht. Luwte. Zon. Behaaglijk. Suburb.

Middelburg. Centrum. De Drvkkery. Vissoepje. Broodje. Roomboter. Rode konen. Boodschappen.  Zeeuwse lamsoren. Wilde perziken. Mango. Terugtocht.

Zonnebad! Goden in Frankrijk. Karekiet. Reiger. Gehakkelde aurelia’s. Atalanta’s. Windsingel. Warme rug.

Veere. Terras. Grimbergen. Picpoul de Pinet. Bitterballen. Laatste zonnezoentje. Auto.

Houten huisje. Zevenentwintig graden. Kwartiertje opvliegen. Kwartiertje neerdalen. Teevee. Geeuw. Peecee. Boek. Gééééuw. Tweeëntwintig uur vijfenveertig. Bedje. Tinkel-tinkel. Ronk, ronk. Oet Morn!

Geroosterd brood

Soms komt een mens in geen maanden langs “AF” en soms wordt je er als vanzelf, door het toebedeeld krijgen van een Kanskaart, naar toe gestuurd. Dat heet een meevaller.

En wat doet ieder gemiddeld mens na het innen van een meevaller? Zij gaat op koopjesjacht. De oplettende lezer heeft al gezien dat hier slechts het persoonlijke voornaamwoord “zij” van toepassing is. Ik schaar mijzelf met enige schaamte onder deze laatste groep.

Bijna al mijn (persoonlijke) uitgaven worden gestoken in boeken en/of culinaire zaken. Daar kan een high-tea onder vallen, maar tevens dat schattige, drupvrije olieflesje dat al zo lang op het verlanglijstje staat. Onderdelen van servies, ook van die dingen die mij nooit gaan vervelen.

Voor deze mega-meevaler wilde ik het nuttige met het aangename combineren. Het moest per se iets zijn wat functioneel was, d.w.z. het moest met enige regelmaat van pas komen in de keuken én het oog moest er ook nog eens door gestreeld worden.

Verlekkerd had ik dan ook al verschillende keren rondgeneusd op de site van Kookpunt. Naast een fysieke winkel aan het Noordplein te Rotterdam kent deze zaak ook een virtueel luilekkerland, waar het o zo gemakkelijk shoppen is. Vooral als je, net als ik, ergens tussen de klei en de kerktorens zit weggemoffeld.

Ik heb lang gedubd. En nog meer gedubd. Er staat daar zoveel dat voldoet aan bovengenoemde eisen. Omdat ik best vaak vis invries heb ik bijvoorbeeld lang geaarzeld bij de vacumeerapparaten. Het voorkomt vriesbrand en komt dus de smaak van het product ten goede. O ja, een glazen mengkom voor mijn ouwe, getrouwe Kitchenaid zou ook best handig zijn. Daarna twijfels bij de perfecte Japanse messen en uiteindelijk een ijsmachine van Magimix in het winkelmandje gelegd en (nooit impulsaankopen doen) nog net niet op Bestellen geklikt. Een nachtje slapen doet vaak wonderen. Laat lampjes branden. Ik vind ijs eigenlijk altijd te koud. En ik krijg er dorst van.

De volgende dag was het me helemaal helder. Het werd het broodrooster van Magimix. Het oude apparaat is dik 20 jaar oud en begint een tikkeltje shabby uiterlijk te vertonen. En ik ben dol op getoaste boterhammen (liefst bruine), besmeerd met dik roomboter en daarbovenop een dun laagje marmelade. Gelukzalige momenten om te ervaren hoe de knapperige, warme toast de boter doet versmelten met de zoete jam. Om er daarna je tanden in te kunnen zetten … bestaat er een perfecter ontbijthapje? Glaasje thee of sinaasappelsap erbij, Vroege Vogels op de radio en een thermometer die zomerse waarden aangeeft. Mijn eigen high breakfast noem ik het. Een goed begin voor een lekker luie zondag.

Het Vissershuis - Burgh-Haamstede

In de zomermaanden is het gebruikelijk dat het Vissershuis elke dag van de week volledig bezet is. Reserveren is dan ook een vereiste hier. Treffen wij het even als we op die vroege dinsdagavond nog een tafeltje voor 4 personen kunnen bemachtigen!

Mijn eerste indruk bij binnenkomst is die van een jaren '70 sfeertje: visnetten aan het plafond, patrijspoorten aan de wanden en verder een diversiteit aan maritieme accessoires. Ondanks deze enorme hoeveelheid decoratie is alles opvallend stofvrij en proper. Eenvoudige houten tafeltjes, gedekt met papieren lopertjes, met - naar later op de avond blijkt - vrij ongemakkelijke stoeltjes.

Gelukkig maakt de uiterst gastvrije bediening veel goed. Bovendien blijkt de vriendelijke jongedame verstand van zaken te hebben. Als ik vraag welke vissoorten er in Trio van de chef zitten, somt ze deze zonder enige aarzeling op: heek, barramundi en zonnevis. Deze hebben niet mijn voorkeur, dus neus ik even verder in de kaart.

Het is hier uiteraard alles vis wat de klok slaat. De menukaart bevat slechts drie vleesgerechten; alle overige bladzijden staan - hoe kan het ook anders - boordevol visgerechten. Bij de voorgerechten zie ik mooie salades staan en tevens is hier de aloude garnalencocktail in ere hersteld. En dat is leuk, want met een goede kwaliteit garnalen is er niks mis met zo’n klassiekertje.

De hoofdgerechten zijn onderverdeeld in gebakken en gestoofde gerechten. Dat maakt het kiezen meteen een stuk minder lastig.
Sliptongetjes kun je hier per 2 of 3 bestellen. Uiteraard ontbreekt ook de paling niet, evenals de kabeljauw, heilbot en tarbot. Verder ontdek ik (hoera) lijngevangen zeebaars. Man en ik kiezen voor het vispannetje met laurier en dille, gestoofd in visbouillon. Tafelgenoten nemen beiden de sliptongetjes.

Het garnituur bestaat uit een aantal schaaltjes met daarin frietjes, gebakken aardappeltjes, salade en rabarber. Grote vraagtekens bij dit laatste. Het is mij een raadsel waarom voor rabarber gekozen wordt en kan mij niet voorstellen dat hier inkooptechnische argumenten aan ten grondslag liggen. Uit navraag blijkt echter dat het groentegarnituur steeds wisselt. Dit kan broccoli, prei, peultjes e.d. bevatten. Vandaag dus rabarber.

Maar goed, we komen hier voor de vis en die is ronduit voortreffelijk te noemen. Ze spartelen bijkans het bord af. De tongetjes lekker krokant gebakken, erbij een bescheiden portie gewokte zeekraal met rode ui. Het pannetje is gevuld met blokjes witvis en zalm, vergezeld van stukjes ui, paprika en prei. Erg smakelijk allemaal.

Als afsluiting koffie en thee. Op verzoek wordt daar een bordje met wat snoeperij bij geserveerd. Hoewel het niet gebruikelijk is, "kan er wel wat geregeld worden". Dit kenmerkt de ware horeca-ondernemer: flexibiliteit en een aangeboren klantvriendelijk vermogen om het de gasten naar de zin te maken. Kortom, dit Vissershuis is een locatie waar we vaker naar terug zullen keren. Ondanks de grote drukte heerst er een ontspannen sfeer en loopt alles er keurig gestroomlijnd. Chapeau!
Wie van vis houdt, moet hier echt een keer naar toe.