Global messen

In de loop der jaren is mijn bestand aan goed keukengereedschap aardig uitgedijd. Begon ik ooit met aardappelschilmesjes van de Hema en een pan van de Blokker, na talloze diepe sneeën in diverse vingers en voedsel dat alleen door hardnekkig schrapen van de panbodem kon worden losgemaakt, weet ik dat goed gereedschap mij veel ellende kan besparen.

Een bot mes is zelfs aanzienlijk gevaarlijker, omdat je bij het gebruik daarvan kracht moet gaan zetten, waardoor je de controle kwijtraakt. Daarbij maken scherpe messen, als het dan toch fout gaat, mooiere wonden die sneller genezen.
Sinds een jaar ben ik verknocht aan de Japanse messen van Global. Eerder had ik voornamelijk Duitse messen in mijn messenblok: Zwilling, Goldhamster, het brutale en vlijmscherpe Molenmes Lignum 3, dat zo lekker gaat roesten als je het niet met uiterste precisie droogwrijft.

Enfin, nu dus voor het betere hak- en snijwerk de Japanse messen van Global. Ze zijn lichter in de hand én van harder staal gemaakt. De messen worden gesmeed en zijn vervaardigd uit het gepatenteerde “CROMOVA” staal. Deze staalsoort met een hardheid van 56 – 58 Rockwell garandeert weinig breuk en is zo goed als roestvrij. Geen flexibel lemmet dus, waarmee je snel even een teentje knoflook fijn wrijft. Een beetje liefkozend behandelen kan geen kwaad, een beetje zoals je een baby vasthoudt. Met handen, die zacht doch vaardig doen wat ze moeten doen.

Geen houten heft ook; een bijkomstigheid die ik uiterst plezierig vind. Het handvat voelt heerlijk koel aan, terwijl je toch een behoorlijk inspannende bezigheid aan het verrichten bent. Tel daarbij op hoe dicht je naast pannen met borrelende of sissende inhoud kunt staan en de zweethandjes zijn geboren!
Bovendien is de handgreep door zijn kuiltjesprofiel antislip.

Global messen zijn geslepen onder een hoek van 15 - 17° waardoor een langere scherpte dan een traditioneel Europees mes is gewaarborgd. Dit vraagt weinig slijpwerk, ook een groot voordeel!
Nu ben ik toevallig voorzien van kleine knuistjes, dus voor mij geen vervaarlijke koksmessen, maar altijd zgn officemessen (het kleinere zusje van het koksmes). Met het exemplaar rechts op de foto snijd ik witlof, kleine kooltjes, courgettes e.d.. Het linker exemplaar is voor de uien, paprika’s en paddenstoelen.

Ik gok erop dat jullie niet allemaal mijn mening delen en verliefd zijn op gereedschap van geheel andere makelij. Kom op, vertel, ga de strijd aan, overtuig me, kom met argumenten, deel je passie  …… ik wil heel graag van je horen waarom jij de voorkeur geeft aan iets heel anders. Laat ons de strijd aangaan, desnoods met het mes op tafel ;-)).

Hotspot: Lepeltje Liefde

Als het blog van Lepeltje Liefde je nog niet bekend in de oren klinkt: ga er dan vandaag nog kijken. Deze dame (Lies heet ze) weet bijzonder fantasierijke gerechten te creëren. Met schitterende foto's erbij. Hierboven afgebeeld staan wraps met tomaat, spinazie en een exotische spread. Zeg nou zelf:  ziet het er niet geweldig uit?

Kijken dus. Lezen. En volgen. Want wie wil er op zijn tijd nu geen Lepeltje Liefde?

Casa mangiare piacere

Sole. Bicicletta. Sete. Stanca. Pizza peperoni e funghi. Fatta in casa.

Geen idee waar ik het over heb, mensen. Maar het klinkt wel deftig. Goed gespeld, Antoinette?

En o ja, om in stijl te blijven heb ik tussendoor ook nog snel gekocht: Made in Sicily van Giorgio Locatelli. Legere. Godere. Ciao!

 

Sauzen - Michel Roux

Michel Roux jr. (jeweetwel, die van BBC Masterchef) heeft een vader. Met de naam Albert Roux. Die had op zijn beurt weer een broer, genaamd Michel Roux,  voor ons gemak wordt die aangeduid met senior. De oudere Michel dus.

Michel sr. en Albert, beiden geboren in Frankrijk,  hebben in Groot-Brittannië en ver daarbuiten een soort gastronomische royalty-status behaald. In 1982 kreeg hun restaurant Le Gavroche als eerste in Engeland drie Michelin sterren toebedeeld. Zij serveerden klassieke Franse gerechten, zoals Soufflé Suissesse, een kaassoufflé met double cream (zie het filmpje op de site).

Toen Albert in 1993 met pensioen ging, nam Michel Roux jr het stokje van zijn vader over. Tot op heden is hij Chef de cuisine van Le Gavroche, nog steeds twee Michelin-sterren waardig.
Zelf is de Franse keuken mij ook met de paplepel ingegoten. Blanquette de veau, bisque d’homard, pêche Melba: termen die me stuk voor stuk bekend in de oren klinken, omdat het thuis gegeten werd.

Ik  schreef er al eerder over: papa was opgeleid tot kok/banketbakker en hoewel hij op latere leeftijd de trein verkoos boven de kachel, is hij natuurlijk wel altijd zijn culinaire kunsten blijven vertonen.
Ik heb dus wat met die Franse keuken.  Een trouw volgeling van Escoffier zou je kunnen zeggen, behalve dan dat er in huize Eetplezier zelden/niet/nooit op zijn manier gekookt wordt. Lichtvoetiger, fushion, zonder vlees is meer de trend hier.

Op sommige tijden kan ik echter een ongelooflijke trek krijgen in een medium gebakken tournedootje (zegt Van Dale) tournedostje (zegt het Groene Boekje) met een romige béarnaisesaus. Of in roomboter gebakken tongetjes met een zurige beurre blanc *slik*. Hoewel ik een heel behoorlijke veloutésaus weet te maken, mis ik nog heel veel kennis op het gebied van deze vloeibare smaakmakers.

Want sauzen maken is een kunst. En Michel Roux sr wordt wereldwijd gezien als meester op het gebied van sauzen en heeft er een schitterend boek over geschreven. In 2008 uitgegeven in Engeland en in 2012 eindelijk in het Nederlands vertaald. Klassiekers krijgen een moderne twist. Licht en verfijnd, simpel en complex, zoet en hartig, met meer dan 200 recepten voor saus is dit hét boek dat bij iedere amateurkok zeker niet mag ontbreken op de boekenplank.

Ik voorzie dat ik uit dit boek heel veel ga leren. Van het maken van salsa’s tot vinaigrettes en van coulis tot sabayons. Nu alleen nog even mijn angst voor het verwerken/eten van rauwe eieren zien weg te werken, maar ook daarvoor gloort er hoop aan de horizon, nl de gepasteuriseerde ei-producten verkrijgbaar bij de groothandel.

Als ik mij dan na verloop van tijd alle vaardigheden van het kloppen en mengen eigen heb gemaakt, kan ik *tromgeroffel* mijn gasten een perfecte crème anglaise voorzetten. Of een overheerlijke bordelaisesaus. En met gepaste trots zal ik dan naar boven roepen: kijk, papa: met losse handen!

Het rood van ....

♫♫Vandaag is rood. Wat rood hoort te zij-hijn ♫♫

Het rood van rode uien en van rijpe tomaten. In huize Eetplezier wordt vandaag tomatensaus gemaakt. Meerdere porties om in te vriezen. Bereid op mijn eigen manier. Langzaam veel uien fruiten, daarna veel fijngewreven knoflook toevoegen, de tomaten emonderen (in kokend water leggen, elf seconden wachten, in koud water laten schrikken, het velletje eraf halen), daarna kapot snijden en bij de uien voegen. Zout, peper, cayennepeper, verse tijm, oregano en een scheut gembersiroop toevoegen. En maar laten laten pruttelen. Zo lang mogelijk. Ja hoor, er kan nog veel meer in; ik weet het. Gedroogde pepertjes bijvoorbeeld. Maar ik doe het zo.
Het is leuk werk dit. Je hoeft er niet bij na te denken. Perfect om bij te zingen:

♫♫ Gooi de loper uit ….. En drink een goed glas wijn …..Pluk de dag want het kan zo ineens de laatste zijn …..  Vandaag is rood gewoon weer liefde tussen jou en mij ♫♫

Geroosterde aubergines à la Ottolenghi

Vandaag was de dag dat ik een nieuwe manier vond om aubergines te bakken. Of nee, correctie, de uitvinding is niet geheel van mezelf, nog beter gezegd: helemaal niet, maar is te danken aan meneer Ottolenghi. Hij is al langere tijd geen onbekende meer in culiland. Een ieder die van eten houdt en hem (nog) niet kent, raad ik aan om daar heel snel verandering in te brengen. Deze man is een genie. De Willie Wortel onder de chefs. Hij wist de vegetarische (sub)cultuur nieuw leven in te blazen. Weinig of geen vlees eten heeft niet langer een stoffig, wereldvreemd imago, maar is zelfs hot en trendy geworden. Bovengenoemde chef speelt daar zeer zeker een belangrijke rol in.

Yotam Ottolenghi (1968) is een in Israël geboren filosoof van Duits-Joods-Italiaanse afkomst die in Londen een nieuw leven begon als pâtissier. Hij kookt en publiceert liefst vegetarische gerechten, maar vindt het tegelijkertijd geen probleem zijn tanden in een verse moot vis of stevig stuk vlees te zetten. Inmiddels heeft hij een aantal boeken op zijn naam staan, zoals Plenty en Het Kookboek, die met recht bestsellers genoemd kunnen worden.

Tot zover de bewieroking. Terug naar de aubergines. Na vandaag is me één ding duidelijk geworden: ik heb gedurende een groot aantal jaren mijn kostbare tijd verspeeld met het (verkeerd) bereiden van aubergines. Deze groente staat regelmatig op tafel in huize Eetplezier en hoewel ik intussen vele manieren gevonden had om variatie aan te brengen, is dit recept van Ottolenghi toch wel de meeste smakelijke én simpele manier. Let op: dit is een afgeleide van zijn recept Aubergine met karnemelksaus en granaatappel. Die combi kan me op geen enkele wijze bekoren, blijft over de wijze waarop hij de aubergines roostert. Een geweldige methode om deze groente zacht, geurig en gaar te krijgen. Zie foto.

Ik heb er zelfgemaakte tomatensaus over gelepeld en afgewerkt met een restant feta en peterselie. Zo kan ik mij een aantal sauzen voorstellen die er stuk voor stuk overheerlijk bij zullen smaken. It’s all yours ….

Ingrediënten
2 grote lange aubergines
5 el olijfolie extra vierge
1½ tl (citroen)tijmblaadjes, plus een paar takjes om te garneren
 maldon zeezout en zwarte peper

Bereidingswijze
Verwarm de oven voor op 200' C.
Snijd de aubergines overlangs doormidden, snijd ook door het groene steeltje.
Maak met een aardappelschilmesje drie of vier parallel lopende inkepingen in het vruchtvlees, laat de schil heel.
Draai de aubergines 45 graden en snijd ze weer in, zodat er een ruitpatroon ontstaat.
Leg de halve aubergines met de snijkant naar boven op een met bakpapier beklede bakplaat.
Bestrijk ze met een kwastje met de olijfolie, totdat alle olijfolie is opgenomen.
Drie of vier keer smeren moet voldoende zijn; maar schrik niet, er gaat behoorlijk wat olie in!
Bestrooi ze met de tijmblaadjes en een beetje zout en peper.
 Rooster de aubergines 35-40 minuten in de oven, zodat het vlees gaar, geurig en lichtbruin wordt. Neem ze uit de oven en laat ze afkoelen.

Geef er saus bij naar eigen voorkeur.

Feest

Als fervent wijnliefhebber laat ik elk jaar mijn klantenkaart bij Gall & Gall verlengen (kosten: € 10,00). Hiermee ontvang ik 10% korting op alle wijninkopen. Toch mooi meegenomen. Die tien euro heb ik er al snel uit, meestal na zo'n vijftal bezoekjes.

Op dit moment (augustus 2012) een leuke actie: bij aanschaf van een nieuwe kaart ontvang je gratis het wijn-spijs receptenboek Feest. Hierin o.a. ricottataartjes met rauwe ham, gerookte eendenborst met vijg en citrusdressing, falafel met harissa en ingemaakte citroen en tropische minitrifle.
Al deze gerechtjes worden vergezeld van drie praktische wijdaviezen: altijd goed, klassiek en avontuurlijk.

Leuk? Ja, leuk. En lekker.

Frambozenfool met chocolade en pistache

Vandaag een heerlijk, decadent toetje. Om langzaam van te genieten, met de beentjes omhoog, terwijl je de zon ziet ondergaan en de wind de gordijnen doet opbollen.

Ingrediënten
20 gr ongezouten, gepelde pistachenoten
40 gr melk- of pure chocolade
350 gr verse frambozen
3 volle eetl witte basterdsuiker
1 eetl sinaasappellikeur
250 ml koude slagroom
garnering: framboosjes, muntblaadjes

Bereidingswijze
Overgiet de pistachenootjes met kokend water; laat even staan en wrijf er tussen de vingers zoveel mogelijk bruine velletjes af.
Droog de nootjes in een geurloze doek en hak ze grof, met mes of vijzel.
Hak ook de chocolade grof (leg deze eerst even in de vriezer).

Zoek 100 gr mooie frambozen uit en pureer de overgebleven 250 gr met een staafmixer.
Wrijf ze met een houten lepel door een zeef.
Roer suiker en likeur door de frambozenpuree.

Klop de slagroom stijf en luchtig en spatel de frambozenpuree erdoor.
Schep daarna achtereenvolgens in de glazen: frambozenslagroom, laagje chocolade, pistachenootjes, paar frambozen en herhaal.

Zet de glazen minstens een uur in de koelkast om op te stijven en garneer ze vla voor het opdienen met de achtergehouden framboosjes en evt. de munt. Na een paar uur, of zelfs een dag, wordt de frambozensmaak nog intenser.

Bron: 52 Weekendmenu’s – Onno Kleyn en Loethe Olthuis

Noot: door de intense smaak van de chocolade proef je bijna niets meer van de ongezouten pistachenoten. En dat terwijl ik zo mijn best had gedaan, om deze te bemachtigen. Ik raad jullie dan ook aan deze gewoon weg te laten.

Zomersalade van watermeloen, feta en olijven

Als er één foodblogger is die andere mensen weet te inspireren met haar recepten, dan is het wel Caroline Brouwer. Altijd schitterende foto’s, smakelijke gerechten en keurig verzorgde receptuur.
Enkele dagen geleden publiceerde zij deze salade van Nigella Lawson. En eigenlijk had ik dit recept al jaren geleden willen maken. Het kwam er niet van. Waarschijnlijk was het nooit warm genoeg ;-)

Als er dan ooit een dag is, waarop de behoefte aan fris, fruitig en licht-verteerbaar voedsel enorm is, dan is het wel vandaag.  Omdat hier – met een overvloed aan koel blauw water om me heen – de hitte nog draaglijk is, draag ik deze salade op aan alle Zuid- Limburgers,  Achterhoekers en Tukkers. Ik verzeker u: de eerste wolkjes zijn in aantocht. Doet u tot die tijd kalmpjes aan.

Ik vond het een beetje flauw om de tekst klakkeloos van Carolines blog weg te kapen en heb braafjes het hele recept integraal overgenomen uit Nigella’s boek Voor Altijd Zomer. Fototechnisch gezien is het, vergeleken met de foto van Caroline, opnieuw  een beetje een rommeltje. Ik had de olijven er beter achteraf netjes op kunnen schikken, etc. etc. Het smaakte er overigens niet minder om. En dat blijft toch altijd de voornaamste reden om een gerecht te bereiden.

Ingrediënten (let op: dit recept is voor 8 personen)
1 kleine rode ui
2 tot 4 limoenen, afhankelijk hoe sappig ze zijn
1,5 kg rijpe watermeloen
250 gr goede feta (nee, niet die gekke supermarkt-witte-kaas-pakjes)
bosje verse bladpeterselie
bosje verse munt, gehakt
3 tot 4 eetlepels olijfolie extra vierge
100 gr ontpitte olijven
zwarte peper

Bereidingswijze
Pel en halveer de rode ui, snijd hem in heel dunne halvemaantjes en laat ze in een kommetje in het limoensap trekken om ze transparant roze te laten kleuren en de scherpe smaak zachter te maken. Twee mooie limoenen zou voldoende moeten zijn, maar soms zit er teleurstellend weinig sap in en in dat geval heb je er meer nodig.

Verwijder de schil en pitjes van de watermeloen en snijd hem in driehoekige stukjes van ongeveer 4 cm (als dat ergens op slaat tenminste, wiskunde is nooit mijn sterkste punt geweest).

Snijd de feta in ongeveer even grote stukken en doe de stukken watermeloen en feta in een grote, wijde kom. Trek takjes peterselie los, zodat je ze meer als een soort sla gebruikt dan als garnering en doe ze samen met de gehakte munt in de kom.

Kieper de glanzend roze uien samen hun roze sap over de salade, doe er de olie en de olijven bij en hussel de salade met je handen door elkaar, voorzichtig, zodat de stukjes feta en meloen heel blijven. Draai er een flinke snuf zwarte peper over en proef of er genoeg limoen in de dressing zit. Hava Negila! De smaak van de zon van Tel Aviv.

Bron: Voor altijd zomer - Nigella Lawson

Spinaziesoep met geitenkaas

Ik weet dat het niet mag, want daarmee verbreek ik voor eeuwig de magische kracht ervan, maar toch verklap mijn nieuwe mantra’s van vandaag. Ik heb het koud. Ik zit in een bad vol ijsklontjes. Ik heb het ijs- en ijskoud.

En want doet een weldenkende vrouw als zij het koud heeft? Goed geraden: zij vult haar soepketel en schotelt de huisgenoot (die zich stoïcijns door elke weersomstandigheid heen worstelt en het dus NIET koud heeft), een lekker kopje soep voor. Omdat het zo heerlijk weg slobbert. Omdat er in één kopje zó veel vitaminen zitten, zonder uitgebreid te hoeven kauwen. Omdat het zout is. Dat is goed voor een mens, onder de extreme temperaturen van vandaag. Ik hoop echt dat er nog meer koude dagen volgen ;-)

Ingrediënten
1 courgette
250 gr spinazie
1 teen knoflook, geplet
3 eetl olijfolie
½ liter water
1 bouillonblokje
versgemalen zwarte peper
100 gr geitenkaas, verse of juist gerijpt

Bereidingswijze
Schil de courgette met de kaasschaaf. Snijd de schil in dunne repen van 2 mm breed en de repen in blokjes.
Doe dit in een schaaltje, dek af en bewaar.
Snijd de rest van de courgette in stukken.
Was de spinazie in ruim koud water.
Bak de knoflook op halfhoog vuur in de olijfolie in een soeppan tot hij goudgeel kleurt.
Doe er dan de courgette en de spinazie bij.
Voeg het water en het bouillonblokje toe.
Kook 15 minuten. Snijd of brokkel ondertussen de geitenkaas.
Pureer de soep met de staafmixer.
Proef en breng op smaak met zwarte peper.
Voeg de blokjes courgetteschil toe en wacht 1 minuut.
Doe de soep in kopjes en verdeel er de geitenkaas over.

Bron: 52 Weekendmenu’s – Onno Kleyn en Loethe Olthuis

Noot: als je zo verkleumd bent als ik, ga je uiteraard geen fratsen uithalen. Blokjes van courgetteschil …., neuh, ik zag er de meerwaarde niet van in. Bovendien heeft mijn maag een hekel aan het voorbij zien trekken van groene schilletjes. Ik heb de blokjes niet gemist.

Geroosterde aardappeltjes

Opperdoezers uit de oven.

Met rozemarijn en knoflook.

Malse kropsla.

Biologische scharreleitjes.

Need I say more?

(oké dan: niet moeilijk doen, oven op 200 graden, paar eetlepels olijfolie, gehakte rozemarijn en grof zeezout mengen. Flink husselen en 30 minuten laten bakken. Tip: gebruik liefst geen glazen schaal, aardappelen gaan dan plakken).

Hotel Arion - Vlissingen

Na een fiks aantal dagen mijn tijd verdreven te hebben met bezigheden op zakelijk-,
sociaal-, en financieel-technisch vlak, kreeg ik visioenen van een compleet lege dag. Het lijf wilde even helemaal niks meer. Nada, niente, nichts, nihil. Alleen maar tijd voor mezelf. Om te zitten. Te staren over het water. En rustig te mijmeren. Want ja, dat laatste is toch wel mijn favoriete bezigheid: alle gebeurtenissen in het leven ondersteboven en binnenstebuiten keren. Van links, van rechts, van onderaf en van bovenaf beschouwen. Ik heb mij erin bekwaamd. Het is een redmiddel om het hoofd in woelige tijden boven water te houden.

Het beloofde een prachtige zomerdag te worden, dus togen Man en ik naar één van Zeelands mooiste plekjes, de Boulevard van Vlissingen. Met aan het begin de aanblik van een robuuste Michiel de Ruyter en aan het eind het eeuwig zingende windorgel. Aldaar op een terras te kunnen neerstrijken, met uitzicht op Breskens en de havens van Zeebrugge en een koel glas bier of rosé onder handbereik, is voor mij toch wel het ultieme relaxmoment.

Het verloopt anders dan gepland. Opvallend veel blauwe P-borden bij het binnenrijden van Vlissingen. Rescue. Het zegt ons, als nimmer-plaatselijke-krant-lezende cultuurbarbaren, helemaal niets. Wie moet er in hemelsnaam gered worden?
Het antwoord bereikt al spoedig onze gehoorgangen. Hevig geklapper van heli-rotors, sirenes, claxons, roeptoeters; alle divisies uit het hulpverleningscircuit willen,  uitgebreid op die dag dat ik RUST wil, laten zien wat ze in huis hebben.

Totaal overrompeld dompelen Man en ik ons onder in deze poel van oorverdovend lawaai en chaotisch gedrang. Er is geen vluchtweg. Ik ben vastbesloten vandaag mijn beoogde terras te bereiken, niet goedschiks, dan maar kwaadschiks. Er blijken nog een klein aantal mensen met exact dezelfde gedachten rond te lopen.
Gelukkig is Man in het bezit van een Alziend Oog en weet hij steevast lege tafeltjes te bemachtigen. Wij nestelen ons in de schaduw van een grote parasol op het terras van hotel Arion en overzien op veilige  afstand van de schuifelende mensenmassa het gebeuren. Normaliter is het heerlijk rustig zitten op dit ruime terras met zijn fijne stoelen en correct personeel. Vandaag is het er druk, heel erg druk.

Niettemin nippen wij al vrij snel van onze Torres Mas Rabel rosé en een Affligem dubbel. Vanaf onze (verhoogde) plaats zien wij twee propellervliegtuigen (Spitfires) hun kunsten vertonen. Aansluitend is er een vliegdemonstratie van vier Dutch Thunder Yaks. Bovendien showt een lifeliner hoe een drenkeling uit het water wordt gered en naar boven wordt gehesen. Hoewel de shows prachtig zijn, is een normaal gesprek voeren niet mogelijk, laat staan dat er ruimte is voor overpeinzingen. Het zij zo.

Ik wacht even een aantal weken, tot iedereen weer op school zit; achter zijn bureautje zit, op de bouwplaats staat of de deuren van zijn tokootje heeft geopend. Dan keer ik terug naar de boulevard van Vlissingen en is elk terrastafeltje van mij. Inclusief het strakblauwe laken van de Westerschelde om over uit te kijken. Met een stilte die volop ruimte biedt om te mijmeren over die dag in augustus waarop ik niet de redding vond die ik zocht.

Rundvlees in Engelse (Colmans) mosterdsaus

Dit is weer zo’n recept uit mijn beduimelde knipselmap. Ooit stond dit recept in de Provinciale Zeeuwsche Courant (ja, die bestaat écht). Het idee van gekookt rundvlees in plaats van gebraden vergt even een omslag in je denkpatroon, maar probeer het en je zult er versteld van staan.

Mijn moslim buurmeisje van destijds vond het heerlijk. Ik heb er toen wel speciaal voor haar de sherry uit weg gelaten. Dit keer zit er de dubbele hoeveelheid in *grijns*.

Ingrediënten

2 kleine runderlappen, samen 250 à 300 gram
1 tablet voor runder- of groentebouillon
35 gr boter
30 gr bloem
1 middelgrote ui, gesnipperd
1 teen knoflook, ragfijn gehakt
1 theel. Madras kerriepoeder
1 eetl Colmans mosterdpoeder
4 eetl droge sherry (manzanilla)
¼ theel milde paprikapoeder

Bereidingswijze

Zet de runderlappen op met ½ liter kokend water.
Schuim het oppervlak enkele malen zorgvuldig af.
Laat daarna de bouillontablet oplossen in het kookvocht.
Temper de warmtebron en laat alles 2 uur zachtjes koken of zolang het vlees volkomen gaar is.
Neem het gekookte vlees uit de pan.
Zeef het kookvocht en meet 3 dl af. Laat afkoelen.

Verhit een (saus)pan met dikke bodem en laat de boter smelten.
Schep de uisnippers door de hete boter.
Temper de warmtebron en laat de ui 5 minuten zachtjes fruiten.
Schep de knoflook erdoor en strooi er na 1 minuut de kerriepoeder door.
Roer alles goed door en voeg daarna de bloem toe.
Schenk er vervolgens het afgekoelde vocht beetje bij beetje aan toe.
Breng alles aan de kook en blijf zolang roeren tot een gebonden saus ontstaat.

Roer in een kommetje sherry en mosterdpoeder tot een glad mengsel.
Schenk het bij de saus en laat daarna de saus nog enkele minuten zachtjes sudderen.
Leg het vlees in de saus en laat alles door en door warm worden.
Eventueel garneren met peterselie.
Lekker met droge rijst en een eenvoudig groentegerecht!

Salade caprese, maar dan anders

Druk. Warm. Pijn. Doodmoe.

Sla. Tomaten. Avocado. Buffelmozzarella. Pijnboompitjes. Olijfolie.

Eten. Exit.