Pompoensoep met een Oosterse twist

 

31 oktober. Halloween. Griezeldegriezel. Heksen. Vleermuizen. Bloed. Vuur. Kwaad. Boze geesten. Vampieren. Trick or treat. Brrrrrrrrrrrrrrr.

En na al die spookhuisachtige taferelen is er tijd voor soep. Vanzelfsprekend gemaakt van pompoen. Met een pikante Oosterse twist. Want pompoen zonder pit is als het leven zonder lach.
Met dank aan buuf voor het recept.

1 middelgrote pompoen, geschild en in stukjes
2 uien, in grove stukjes
3 tenen knoflook, fijngehakt
2 middelgrote wortelen, in stukjes
1 puntpaprika, in stukjes
1 grote aardappel, in stukjes
stukje verse gemberwortel (circa 3 cm) geschild en geraspt
½ theel chilipoeder
½ theel komijnzaad fijngewreven
1 theel provencaalse kruiden
½ thee sambal oelek
2 eetl verse koriander, fijngesneden
crème fraiche
4 eetl olijfolie
circa 1 liter bouillon
peper, zout

In een grote pan de olie verhitten en de uien fruiten.
Als de uien glazig worden, de knoflook meefruiten. Pas op voor verbranden!
Voeg de gemberrasp toe.
Voeg nu de pompoen, wortel, aardappelen en paprika toe. Roer goed door.
Voeg chilipoeder, komijnzaad en provencaalse kruiden toe.
Laat alles circa 10 minuten zachtjes stoven.
Voeg (groenten)bouillon toe tot de groenten net onder staan.
Breng aan de kook en laat alles op een laag vuur 30 – 45 minuten zachtjes koken.
Blender de soep.
Maak af met peper, zout, sambal en verse koriander.
Lekker met naan- of olijvenbrood.

Villa Augustus - Dordrecht

Villa Augustus is een hotel-restaurant met markt-café. De hotelkamers zijn ondergebracht in een oude watertoren en het bijbehorende pompgebouw (anno 1942) is ingericht als restaurant. Tussen deze twee markante gebouwen in ligt een moestuin van 1,5 ha waarin biologische producten worden verbouwd voor eigen gebruik.

Bij Villa Augustus is alles anders dan je gewend bent aan te treffen bij een restaurant. Zodra je de voordeur gepasseerd bent, stap je in de wonderlijke wereld van een bedrijvig dorpsplein. De bakker rolt er zijn  deeg uit, schuift taartjes in de oven; de groenteboer stalt er zijn knisperverse waar uit. Zó uit de tuin, met de vruchtbare grond er nog aan, klaar om verwerkt en doorgeschoven te worden naar de restaurantkeuken achterin. Een mens komt hier ogen tekort. Want naast al het voedsel staan de meest kleurige dingen uitgestald: serviesgoed van Emma Bridgewater, grappige notitieboekjes, een hoek met kook- en kinderboeken, vogelhuisjes, bloemen, wijn, zelfgemaakte pasta en nog veel meer bio-hebbedingetjes. Alles is te koop hier, dat wordt dus flink mijn hand op de knip zien te houden.

Als ik uiteindelijk elk dingetje besnuffeld heb, trekt de Man mij mee door een smal gangetje naar het imposante restaurantgedeelte. We komen terecht in een heuse fabriekshal met een gigantisch hoog plafond en dito ramen, waardoor strijklicht naar binnen valt. Ondanks de industriële omgeving, ervaar ik de ambiance als uitnodigend. Het voor mij bekende “onderdompelgevoel”. Dat heeft waarschijnlijk alles te maken met de dynamische sfeer die er heerst. Nijvere jongens en meisjes lopen heen en weer en in de grote open keuken is het een drukte van belang. Er wordt vlees gebakken, pompoen geschild,  pizza in de houtoven geschoven.

Wij dalen er neer omstreeks16.30 uur. De perfecte tijd voor een glaasje wijn en iets lekkers om te knabbelen. Het glaasje wijn is geen probleem, er is een bescheiden kaart met wijnen per glas. Zelfs mijn favoriete Vermentino staat erop! Brood en olie wordt ongevraagd op tafel gezet, de wijn is prima en wij vermaken ons gedurende lange tijd opperbest met het uitzicht op de keuken.

Na het brood in zijn geheel opgepeuzeld te hebben, besluiten we toch ook maar iets warms te nuttigen. Zeeland is nog een uurtje rijden en ik weet dat de koelkast thuis weinig te bieden heeft. Ik wil iets eenvoudigs, niet te zwaar en geen vis of vlees. Op een van de krijtborden staat een taartje van aubergine met aardappel met salade, yep, that’s mine. De Man neemt een pizza met snijbiet, tomaat en kaas.

Tot zover lijkt Villa Augustus in alle opzichten een perfecte plek. Fantastische transformatie, authenticiteit, loungesfeer, dartele bediening, biocultuur, kleurrijk …. alle elementen zijn aanwezig om gasten te verrassen en te vermaken.
Volop koks in de keuken, meer dan voldoende keukenapparatuur, weinig drukte ….. en toch is men hier kennelijk niet in staat tot het bereiden van een eenvoudig gerecht. Het auberginetaartje blijkt een grote hoeveelheid aardappelpuree te zijn, met daarbovenop totaal verpieterde aubergineschijfjes. Alsof ze een nacht lang in de oven staan drogen hebben, de groente is taai, droog en smaakloos geworden. Een enorme berg salade is bedoeld om het gebrek aan appetijtelijk genoegen nog enigszins op te krikken.
Aan de andere kant van de tafel hoor ik ook diepe zuchten. Hoewel de topping van de pizza best lekker is, is de krokante bodem ver te zoeken. Die is klef en zacht. Waarschijnlijk het gevolg van té natte groenten. Elke amateurkok weet hoe dit te verhelpen is. Groenten tevoren garen en goed laten uitlekken.

Dat ze hier met zoveel faciliteiten op het gebied van directe toelevering en technische uitrusting, geen eenvoudige maaltijd smaakvol op tafel weten te krijgen, is een jammerlijk gemiste kans voor Villa Augustus. De aanstuurders in de keuken mogen zich dit aanrekenen. Hoe mooi en sfeervol het hier ook is, hoeveel energie er door het jonge team ook wordt geïnvesteerd in hun taak: het stopt bij het eten.
Teleurstellend, want een fijn bordje eten zou de kers op de taart kunnen zijn.

Halloween Foodswap van Es' Factory

Ik ben oud. Nou ja, ook weer niet stok-, maar laten we zeggen ruim over de helft. Dus is het interne geheugen soms niet meer zo fris als dertig jaar geleden. Er dient af en toe eens op CTRL-ALT-DEL gedrukt te worden. Is niet erg, nee, noch levensbedreigend. Maar toch ….

Eergisteren kreeg ik een mail. Van Es. Iedereen die Es kent, weet dat zij bekend staat als de Grote Slinger-ophanger. Dat is haar taak in het leven en die taak voert zij met heel veel toewijding uit. En vrolijkheid. Altijd zorgen voor een ander, altijd lachen, always look at the bright side of life. Kijk, daar houd ik van. Es is een mens naar mijn hart.
We hebben elkaar nog nooit ontmoet, maar vanaf het allereerste blogje dat ik van haar las, kreeg ze een fijn, met pluche bekleed plaatsje in mijn hart. Met enorme schalen en pannen vol eten. Want daar houdt Es van. Niet van dat benauwde, maar geruststellende hoeveelheden, zodat niemand iets te kort zal komen.

De Foodswap is ook een idee van haar. De één maakt een pakket vol lekkere en leuke dingen voor de ander. De opdrachten dienen als leidraad. Een soort Sinterklaas dus. Een grappig initiatief, alleen voor mij – wereldvreemd provinciaaltje, ondergedoken in de vette klei – een brug te ver. Ik weet niet wat ik er mee aan moet. Originaliteit is hier ver te zoeken en van mijn baksels wordt niemand vrolijk.

Waar was ik? O ja, de mail: Es schrijft dat ik het extra Halloween foodswappakket heb gewonnen en of ik mijn adres wil doorgeven. Ik mail terug dat er waarschijnlijk sprake is van een misverstand. Ik heb nergens aan meegedaan of zo. Toch blijk ik gereageerd te hebben op het 3-jarig jubileum van es’Factory., waarmee ik het extra pakket kon winnen …. jie-haaaaaa!!!! Met twee vingers in m’n neus, tóch iets gewonnen, hoest mogelijk.

De elektronische postduif krijgt het even druk. Ik neuzel wat over feestjes, chaos, slingers en kerktorens, maar vergeet intussen mijn adres. Es geeft haar laptop een fijn opknapbeurtje met thee, hilarisch allemaal, maar uiteindelijk komt het goed. Zie hier het resultaat! Ik omschrijf wat ik allemaal vond in het pakket.

Halloween hè: dus een pompoen. Met broodmix voor een pompoenbrood. Zelfgebakken cakejes in de vorm van spookjes en pompoentjes (mmmm, lekker!) Home-made sticky buns: zoete, plakkerige broodjes. Een beetje zoals de bolus van bie ons. Yammie. Koffielikeur in een miniflesje. Vampire Virgin Jelly (rode wijn gelei voor bij de kaas of patë, moet nog geproefd). Twee kookboekjes: Slow Cooking en Bijzonder Spaans. Mummy Chocolate (lagguh!) en last but not least: de geest in de  fles. Altijd bruikbaar, voor als mijn eigen spirit er effe uit is. Eén maal het deksel openen doet wonderen ;-))

Lieve Es: zonder jou is de wereld kleurloos. Saai. Gezapig. En stukken minder feestelijk. Dank voor dit onverwachte, leuke kadootje. Alles zal vrolijk worden opgesnoept. Dagge bedankt zeit da witte. Love you.

Karbonades met bruin bier

Thuis aten wij vroeger bij “ons mam”, elke zondag lekker vette koteletjes met gekookte aardappeltjes en seizoensgroenten. Mét een beentje. Het was dat beentje dat zorgde voor het betere kluifwerk, want daar zat een verrukkelijk vetrandje aan. Met glimmende kinnen en pretoogjes van zoveel zinnelijk welbevinden, werd de maaltijd afgesloten met een mierzoet Saroma-toetje. Het kón niet op. Those were the days ……

 

Na veel zoeken vond ik uiteindelijk een slager die niet meedoet aan het armoedige mager-vleesbeleid. Vlees hoort vet te zijn. Zonder vet geen smaak. Punt. Uit.

Ingrediënten
4 dikke karbonades, liefst met vetrand van min. 2 cm dik
2 grote uien
1  teentje look
250 g gerookt spek (een dikke lap, of voorgesneden blokjes)
2 eetlepels bruine suiker
1 flinke eetlepel bloem
1 flinke eetlepel graanmosterd
1 dl bruine fond
2 flesjes bruin bier (33 cl per flesje)
2 takjes tijm
2 blaadjes laurier
een klontje boter
peper
zout

Bereidingswijze
Verwarm een diepe braadpan (of een stoofpot) voor op een matig vuur. Smelt er een klontje boter in. Laat de boter niet verbranden.
Kruid intussen de lappen varkensvlees met wat zout en wat peper van de molen.
Leg de koteletten in het hete braadvet en laat ze ongeveer 2 minuten ongestoord bakken.
Draai het vlees daarna pas om. (Het vlees moet een korstje krijgen, het hoeft nog niet gaar te zijn.)
Neem het vlees na zo’n 2 minuten uit de pan, en zet het opzij. Hou ook de pan met het braadvet bij.

Pel de uien, halveer ze en snij ze vervolgens in halve ringen van ongeveer 0,5 centimeter dik.
Pel de look en snipper de teen. Plet de stukjes look tot pulp. (Gebruik hiervoor het brede lemmet van je koksmes, of een knoflookpers.)
Verwijder het zwoerd en eventuele stukjes kraakbeen uit het stuk gerookt spek. Snij het vlees vervolgens in kleine blokjes of korte reepjes.
Stoof de spekblokjes in de pan waarin je de karbonades hebt gekleurd. Geef ze in enkele minuten een goudbruin tintje.

Voeg de stukken ui en de knoflook toe. Roer en laat de uien 5 minuten mee bakken op een matig vuur.
Strooi de bruine suiker en de bloem over het gerecht. Roer even.
Schenk even later het bruin bier in de diepe pan (of stoofpot) en roer alle aanbaksels los.
Blijf voorzichtig roeren tot de saus een klein beetje bindt.
Doe er de bruine fond bij én wat graanmosterd. (hoeveelheid naar smaak)
Gooi blaadjes laurier en enkele takjes tijm in de pot.

Roer, proef en beslis wat er nog mist in de smaakbalans. Bv. wanneer het bier te bitter smaakt, neutraliseer dat dan met een beetje extra bruine suiker.
Kruid het gerecht met een snuifje zout en voldoende peper van de molen.
Zet het vuur zacht en leg de koteletten in de saus. Gaar het varkensvlees verder gedurende 25 minuten.

Bron: Dagelijkse Kost - Jeroen Meus

CuliMarkt - Dordrecht

Donderdag 18 oktober jl. bezocht ik de CuliMarkt te Dordrecht. Dit foodiefestijn zetelt op een unieke locatie, nl. in de “tuin” van de Nieuwkerk.  In die eeuwenoude kerk is de Keuken- en Kookwinkel Pieters gevestigd, dus zo opmerkelijk is de locatie ook weer niet. Alles waar een kookgek zich aan kan verlekkeren is hier bijeen gebracht. Potten, pannen, keukengerei, ovens, het is allemaal binnen te bewonderen en buiten is er een verscheidenheid aan kraampjes met lokale én Europese specialiteiten.

De prikkelende geur van versgerookte paling verspreidt zich over het terrein, afkomstig van palingrokerij ’t Tonnetje. Terwijl mijn speekselklieren overuren draaien, houd ik heldhaftig mijn kiezen op elkaar. Een kraamhouder met biologische groenten en fruit is op een grote schaal kastanjes aan het roosteren. Die wil ik wel proeven, de smaak ervan is zoet en nootachtig.

Aan de overkant ontdek ik Italiaanse, Hongaarse en Franse delicatessen. Chorizo, andere droge worsten, diverse hammen, kazen, olijfoliën, stuk voor stuk watertandende lekkernijen. Ik ben verrukt als ik de kraam met louter paddenstoelen zie  Twee enthousiaste jongedames laten me het verschil zien tussen gekweekte en wilde zwammen. Het is herfst, dus volop paddenstoelentijd!  Vers geplukt eekhoorntjesbrood , zo groot als een forse mannenhand,  trompettes de mort, enoki, oesterzwammen, shii-takes, echt een schitterende uitstalling. Nog nooit zag ik zoveel paddenstoelen bijeen.

 Bij bakkerij Hardeman laat ik me informeren over hun filosofie betreffende het bakken van brood. Twee zuurdesembroodjes: één van spelt gebakken en één met olijven en tomaten, verdwijnen in mijn tas. Achter me hoor ik chef Giuseppe Migliaccio geestdriftig vertellen over de Corbari tomaat. Deze kleine, zoete tomaatjes zijn ware smaakbommetjes en worden nu eindelijk in Nederland  op de markt gebracht, te weten geconserveerd in zout water of verwerkt tot een traditionele saus.

De Culimarkt is tot het eind van dit jaar nog om de twee weken te bezoeken. Vanaf 2013 zijn er echter plannen om dit smikkelspektakel elke week te laten plaatsvinden.  Hulde aan de organisatoren die met deze breed opgezette markt een stukje culinaire hemel op aarde weten te brengen!

 

Koude start

Dagen die zoveel anders lopen dan het zich om half acht in de morgen doet aanzien. Buiten zijn ze met volle emmers water bezig (in het grensgebied tussen waken en slapen ontwikkelen zich eigenaardige vermoedens). De wake-up lamp is, na een hardhandige opdoffer van mij, zelf in de slaapstand geschoten. Het donzen dekbed voelt als een warme moederschoot. Ik heb geen zin in deze dag. Wie zit er nu in vredesnaam op deze dinsdag 16 oktober 2012 op mevrouw Eetplezier te wachten? Niemand. Alle reden dus om me nog eens behaaglijk om te draaien.

En dan beginnen er honderdduizend neuronen, gelegen ergens tussen mijn oren, kleine boodschapjes te verzenden. Of ik die alsjeblieft ook wil ontvangen? Goed, goed, stil maar. Ik probeer na te denken. O ja, 11.30 uur fysio, postpakketje inpakken en wegbrengen, telefoontje plegen naar moeders huisarts, wasje strijken, stukje schrijven, appels halen.

Vol zelfmedelijden verlaat ik de echtelijke sponde. Brrrr. Het is koud in de Grote Mensen Wereld. Mijn buik laat zielige geluidjes horen. Ik probeer scherp te stellen en zet het mechaniek van spieren, pezen en botten voorzichtig in beweging. Eerst maar eens een grote kop dampende thee. En een cracker met kaas. Niet dat dit nu meteen tot bovenmatige gevoelens van weldaad leidt, maar toch … een mens krijgt wat binnen.

Tegen 11.30 uur ben ik klaar voor gebruik. Gewassen, geschoren, gekleed. Inmiddels zijn ze buiten gestopt met het leeggooien van de emmers water en dat maakt deze dag al meteen een stuk aantrekkelijker. Ik besluit vanmiddag het buitenverblijfje te bezoeken. Er liggen nog allerhande zaken te wachten die ik, vóór de winter definitief toeslaat, hier in huis wil hebben.

Ter plekke is het prachtig weer. Veel zon, beetje wind. Rode wangen, tintelingen op mijn huid. Mijn buik en ik zijn intussen ook weer on speaking terms. Mooi zo.
Op de terugweg koop ik twee kilo appels bij een stalletje aan de kant van de weg. En maak een omweggetje naar de lokale notenboer Westhof. Met vier kilo walnoten kom ik vast en zeker de eerste herfstmaanden door.

Thuisgekomen is er een fijn flesje rode wijn. Met superverse noten. Smikkeldesmikkel. Daarna snijd ik snel een aantal “groentjes”, rasp kaas en kook linguine. Ofwel:  hoe een dag die zo nukkig van start ging, toch nog een heel behoorlijk einde kent.

Paddenstoelensoep met of zonder dakje

 

Bladerend door het handboek Oven van Karin, kwam ik dit recept van paddenstoelensoep met een dakje van bladerdeeg tegen. Alles in huis ervoor, behalve het bladerdeeg. Geen nood, zonder dakje zal het ook vast een smakelijk soepje worden. En dat werd het, al moet ik wel opbiechten dat ik in plaats van water bouillon (altijd voorradig in de frigo) heb gebruikt. Naar mijn bescheiden mening wordt water met een aantal ingrediënten, nooit of te nimmer soep. Het blijft water met wat rondzwevende deeltjes erin. En o ja, lees goed wat er op de verpakking staat van je gedroogde cèpes. Die van mij moest ik eerst in lauw water weken (dit weekwater weggooien) en daarna pas in heet water. Ook niet in het recept vermeld: vergeet niet het weekwater te zeven, anders kan er verrekte veel zand in je soepje terecht komen. De droge sherry is een essentieel onderdeel van deze soep, het zorgt voor een diepe smaak.

4 plakjes bladerdeeg (indien voorradig)
10 gr gedroogd eekhoorntjesbrood
250 gr kastanjechampignons
1 glaasje sherry (manzanilla)
1 grote ui
1 teen knoflook
1 eetlepel tomatenpuree
paar takjes tijm
30 gr boter
scheut Japanse sojasaus
1 ei
zout en peper uit de molen

Doe de gedroogde paddenstoelen in een kom met 1 liter heet (bouillon) water.
Snipper de ui en de knoflook.
Ris de tijm van de takjes.

Smelt boter in een pan met dikke bodem.
Laat ui, knoflook en tijm op laag vuur onder een deksel 10-15 minuten stoven. Roer af en toe tot de ui mooi zacht en iets gekleurd is.
Giet de geweekte paddenstoelen af door een zeef en bewaar het vocht.
Hak ze heel fijn.
Snijd de verse champignons in plakjes.

Doe alle paddenstoelen bij de ui en laat al omscheppend op middelhoog vuur in 5 minuten slinken.
Blus af met de sherry.
Giet het bruine paddenstoelenwater erbij plus de tomatenpuree.
Breng aan de kook en laat met deksel op de pan 10 minuten sudderen.
Breng op smaak met sojasaus, peper en zout.
Laat afkoelen tot lauwwarm (anders wordt het deeg meteen slap)

Laat het bladerdeeg iets ontdooien.
Snijd de hoekjes eraf tot je 4 cirkels hebt, zeker 2 cm groter dan de ovenvaste soepkoppen.
Schep de soep in vier soepkommen.
Maak de randen nat met wat water.
Leg het deeg erover en duw goed vast.
Kwast in met wat losgeklopt ei.
Zet circa 15 minuten in de oven tot het deeg goudbruin en gerezen is.
Serveer meteen.

Mise en place

Ik ben nogal van het “nadenkerige” soort. Soms te overvloedig en te ver uitgesponnen, zodat de vermoeidheid omtrent mijzelve op een gigantische wijze toeslaat. Blijf dan uit mijn buurt; op zulke momenten ben ik verre van aangenaam gezelschap.

Wikken en wegen dus. Overpeinzen. Bezinnen. Reflecteren. Vaak. En veel. Mijn fysieke competentie laat het niet toe, veel energie te verspillen. Er dient doelgericht, adequaat en goed voorbereid te werk gegaan te worden. En wat gaat daar aan vooraf? Juist ….

Mijn "hakketakwerk", voor zover dat de warme maaltijd aangaat, gebeurt kort na het middagbammetje. Zodat voor de daadwerkelijke maaltijdbereiding slechts een korte tijdspanne noodzakelijk is. Da’s best handig, want daarmee creëer ik niet alleen rust in het hoofd, maar ben ik tevens verzekerd van onbezorgde genietmomentjes als het wijntje kort voor het eten uitloopt in twéé wijntjes. Of als het bezoek om kwart voor vijf grijnzend voor je deur staat. Of als de dag vanwege onverwachte wendingen volledig in de soep loopt. Ik pas deze vorm van time-management al vele jaren toe en het bevalt me prima. Hoe vermoeid of bezweet ook, als alle elementen van de maaltijd stand-by staan, kan de inwendige mens gekalmeerd worden. Ook als de koffietijd allang verstreken is.

Ik schrijf 15.33 uur. En geef jullie inzicht in de meest triviale feiten van mijn bestaan. Het leven is een carrousel. Soms zwierezwaai je een opwindend aantal rondjes mee en soms staat de hele kermis stil. Dan veranderen de suikerspinnen in  krentenbollen; de botsauto’s in pas aangeschafte boeken; het spookhuis in mijn eigen stulpje. Een saaie, regenachtige zaterdagmiddag is geboren. Met Karin, met brood. Ik duik onder ....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Viva l'Italia!

Met in het achterhoofd een gezellig Italiaans onderonsje gecombineerd met een keur aan lokale specialiteiten én een heerlijk warme en diepdonkere Toscaanse wijn, schafte ik mij deze Serego Alighieri Possessioni Rosso 2009 aan. In de naïeve veronderstelling dat deze misschien wel zo’n beetje hetzelfde zou kunnen smaken. Voor iedereen die aan mijn geestelijke vermogens gaat twijfelen: na mijn uitvoerige lofzang over de destijds gedronken wijn én alle mogelijke beschrijvingen qua geur, smaak en kleur, aan een slijtermevrouw van uitstekende reputatie, beweerde zij dus dat “deze wel zo’n beetje hetzelfde zou kunnen smaken”. Slijtermevrouwen en meneren zijn niet te vertrouwen. Ik zei het al eerder.

Volgens de beschrijving zou ik van de geur alleen al een goed gevoel moeten krijgen. In de smaak aroma’s van rijpe kersen, rode bessen en pruimen. Perfect in balans qua zuurte. Een evenwichtige wijn waar ik heel vrolijk van zou worden.

Genoemde vrolijkheid blijft, na het ontkurken, lang uit. Ook na het walsen, de vijfde, grote slok, een ander glas en de allengs aangerukte kaas. De geur blijft vlak, wat zurig en vooral erg aards. De smaak is wel een beetje fruitig, maar tegelijkertijd ook vrij hard door de nog aanwezige tannines. Van rijp fruit weinig te merken. Van evenwicht nog minder. De nasmaak van cacao is misschien nog wel het meest prominent aanwezig.

Nou, daar zitten we dan. Met hoog opgeklopte verwachtingen en het weekend voor de deur met een enigszins zurig mondje naar elkaar te koekeloeren. Gelukkig biedt het wijnrek een geruststellende aanblik. De Man hijst zich overeind. Ik hoor een zacht plopje. En drie minuten later zitten we tevreden te genieten van een prima slobberwijntje. Brampton Shiraz, Zuid-Afrikaanse wijn, te koop bij AH voor € 7,99. Opgenomen in de Grote Hamersma. Het gestoofde fruit vliegt ons om de oren, evenals de volle, krachtige smaak.

En toch: het had zo mooi kunnen zijn. Met de zonnige geuren van het Italiaanse land en een lange afdronk aan vervlogen herinneringen. Het mocht niet zo zijn. Of zoals de Italianen zeggen: La vita è come un albero di natale, c'è sempre qualcuno che rompe le palle. (Het leven is als een kerstboom; er is altijd wel iemand die de ballen breekt).

Hotspot: Sim kookt

 

Als Sim kookt, legt ze dat vast in stap-voor-stap foto's. Hele smakelijke plaatjes om zó in te bijten. Want fotograferen is - naast het koken - een hobby van haar. Met de combinatie van deze twee liefhebberijen vult ze al weer meer dan een half jaar haar weblog.

Wat begon als leuk idee om recepten te delen, is intussen uitgegroeid tot een volwaardig blog waar minimaal 5 recepten per week op worden gepubliceerd. Stuk voor stuk voorzien van een selectie van de meest passende foto's.

Dat Sim lol heeft in het koken, is overduidelijk te zien in de plaatjes. In haar laatste posting de gehaktballen van Johannes van Dam. Het aanschouwen van de bruisende boter, het krokante laag aan de ballen, zorgen voor speekselklieren die een eigen leven gaan leiden.

Gaat dat zien, gaat dat zien!

Het Postkantoor - Goes

Waar vroeger het vertrouwde postkantoor in Goes gehuisvest was, is nu een café restaurant gevestigd. De volledige buitenkant, maar gedeeltelijk ook de binnenkant is intact gelaten. En dat is maar goed ook, want, zo stelt de Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed Ministerie van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap: “Het in 1890, in neo-renaissance stijl gebouwd postkantoor is van algemeen belang, vanwege cultuurhistorische waarde en van architectuurhistorische waarde als karakteristieke stijl vertegenwoordiger." Wij, mensen, dienen zuinig te zijn op monumentaal erfgoed. Met dit “nieuwe” postkantoor ben ik als zodanig dan ook erg gelukkig.

Voor Zeeuwse begrippen ziet het er gelikt uit, daar binnen in grand-café Het Postkantoor te Goes. No doubt about. Ik zie parallellen met Dudok. Een nonchalante look, geroezemoes, grote ruimte, gezelligheid om in weg te duiken.

Onafgewerkt pleisterwerk. De ruimte wordt in tweeën gedeeld door een immense, glazen vitrinewand, gevuld met allerlei soorten serviesgoed uit grootmoeders tijd. Bloemetjes, bloemetjes en nog meer bloemetjes. I love it.

Er wordt hier overduidelijk gestreefd naar een lounge stijl, opgeleukt door  retro-elementen. Leuke zitjes met oerlelijke bankjes en dito leunstoelen. De nostalgische, stoffen lampenkapjes doen daar nog een schepje bovenop. Meteen bij binnenkomst een lange, houten leestafel met witte kuipstoeltjes.

Eten en drinken kun je hier ook. Allereerst natuurlijk koffie en thee. Met koek/gebak van Van Opdorp, van oudsher de beste banketbakker van Goes e.o.
Voor de grotere trek laat de kaart overduidelijk Italiaanse invloeden zien. Panini & tostini, pizza’s, pasta’s, maar ook smakelijke vis- en vleesgerechten.

Jammer alleen dat er na onze binnenkomst twee jongedames van de bediening vage handelingen staan te verrichten, zonder op te merken dat hun twee nieuwe gasten al minstens vijf minuten zitten rond te kijken. Uiteindelijk wordt het servetten vouwen gelaten voor wat het is en neemt een dame zonder al te veel belangstelling onze bestelling op. Kom op jongens en meisjes, dat moet jeugdiger, dynamischer, met meer spirit kunnen! Een gast wil zich gewaardeerd, maar bovenal welkom voelen en dan doet een glimlach waarmee je tegemoet wordt getreden, vaak wonderen. Alle neuzen dezelfde richting op en de magie van een gastvrij Postkantoor is geboren.

Voor het overige niets dan lof. Doordachte entourage en sfeer. Een uniek gebouw met schitterende elementen. Lekker veel ruimte. Lekkere hapjes en drankjes. Zat Goes op dit Postkantoor met al zijn mogelijkheden niet héél hard te wachten? Vanaf nu kun je terecht op de Grote Markt 14. Om koffie te drinken of een glaasje wijn. Om uitgebreid te eten of gewoon, om lekker lang  en genoeglijk te kunnen relaxen.

Zoals het klokje thuis tikt ....

Een zgn “short break” is heerlijk. Uit eten gaan ook. Je hoeft geen boodschappen te doen, geen maaltijden te bedenken, niets voor te bereiden en geen vuile vaat op te ruimen. Leve de vrije dagen!

Ons hotel in Twente was mooi en gastvrij. Het inpandige restaurant bekroond met 1 Michelinster. Goed eten dus.

 

En toch … Man en ik zijn blij weer thuis te zijn. Met dikke buikjes na onze eigen, gezonde maaltijden. Nee, thuis geen kort geschroeide tonijn of gevuld piepkuiken. Geen water van € 8,00 per fles. Of linnen servetten. Zonder iemand die de wijn vakkundig openmaakt.

Slecht management is het hier. En volledige zelfbediening. Van het begin tot het eind. Inkopen, snijden, schillen, wassen, koken, bakken. Dan hebben we een half uurtje schafttijd. Om daarna het traject te vervolgen met opruimen, afspoelen en de vaatwasser inruimen.

Waar was ik? Bij de blijheid van ons dagelijks bestaan. Want wat hebben we gedurende die vijf dagen veel gemist aan verse groenten en fruit. Drie blaadjes groen als garnituur bij de vis, waarvan de herkomst soms nog onduidelijk. Vers gekoeld sinaasappelsap bij het ontbijt. Dat het gekoeld was is zeker, maar vers … echt niet.
Ondanks mijn verzoek om extra groenten toe te voegen, bleef de broodnodige vitaminen inname ver beneden peil. Af en toe zag ik een verdwaald flintertje venkel of wortel. Of beet-rauwe haricot verts, daar zijn restaurantkoks ook dol op. Hup, zó uit de verpakking op het bord.

Dus haalden Man en ik onze opgelopen vitaminen- en mineralenschade deze week ruimschoots in. Met bergen fruit en gezonde maaltijden. Zoals vanouds vergat ik de foto’s. Ik doe hierbij dan ook een beleefd beroep op uw inlevingsvermogen.

Maandag: verse, gebakken makreel met bleekselderij en rijst.
Dinsdag: ratatouille van ui, aubergine, paprika, courgette en tomaat en pasta
woensdag: wegens werkzaamheden buitenshuis kliekje van dinsdag op koffietijd
Donderdag: stamppot van aardappelen, veldsla en spekjes
Vrijdag: biologische bietjes met aardappelen en gestoofde schouderkarbonades
Zaterdag: “sambalboontjes” van kousenband, restje schouderkarbonades in ketjap en rijst.

Wat betreft het fruit deden we ons tegoed aan sinaasappels, mandarijnen, kiwi’s, bananen, granaatappels en meloen. En appeltjes van het Zeeuwse Land. Lekkere, sappige appeltjes. Want die keiharde, groene bollen die je zo prachtig glimmend aanstaren in lange, glazen vazen bij de uitgang van elk hotel-ontbijtbuffet, zijn kennelijk slechts bedoeld ter decoratie. Ik heb er nog vijf weg te geven ;-)

Rondje Twente - Veluwe - Gooi