and a Happy New Year !!!

Linzen met gegrilde aubergine - Ottolenghi

 

Het is en blijft een strijd. En ik ben er niet trots op. Zeker niet. Ik voel me vaak een softie; een twijfelaar; een met-alle-winden-meewaaier. Zonder ruggengraat.

Meat or no meat. That’s the question. Wel of geen schuldgevoel t.a.v. al die arme, volgepropte beestjes die aan het eind van hun erbarmelijke leven letterlijk de vrachtwagen in worden geschopt? Vasthouden aan principes of los durven laten? Meegaan met de laffe meute of samen met de dierenactivisten de barricade op? Ten onder gaan in een carnivorisch moeras of bewierookt worden in een vegetarisch walhalla?

Ik weet het niet. Echt niet. Eet ik de ene dag een smakelijk koteletje met vetrand, de andere dag gruwel ik ervan. Dan smeekt mijn lijf om natuurlijk voedsel. Groenten, granen, noten, fruit. Onbewerkt, antibiotica-vrij eten. Puur natuur.

Het getreuzel omtrent deze principekwestie kent zijn oorsprong zo’n vijfendertig jaar geleden. Toen moest ik het nog doen met het voor die tijd behoorlijk vernieuwende kookboek van Buchner: Lekker eten zonder vlees. Het boek wasemde de geur van ongewassen geitenwollen sokken. Van gierst en zilvervliesrijst. Gezond was het toverwoord. Maar lekker? Ho, maar!

Dat laatste is gelukkig veranderd met de komst van topchef Yotam Ottolenghi. Anno 2012 is hij dé meester in het bereiden van vegetarische gerechten mét smaak! Inmiddels heeft hij verschillende kookboeken op zijn naam staan. Toegegeven, zijn recepten zijn behoorlijk arbeidsintensief en kennen vaak ellenlange ingrediëntenlijsten, maar daar krijg je ook heel wat voor terug! Namelijk: een smakelijke maaltijd zonder schuldgevoel.

Ingrediënten:
2 aubergines
2 eetl rode wijnazijn
200 gr Puy linzen
3 wortelen, geschrapt
2 stengels bleekselderij
1 laurierblad
3 takjes tijm
½ witte ui
3 eetl olijfolie, plus extra om te besprenkelen
12 cherrytomaatjes, gehalveerd
beetje bruine basterduiker
1 eetl platte peterselie, fijngehakt
1 eetl koriander, fijngehakt
1 eetl dille, fijngehakt
2 eetl crème fraîche of Griekse yoghurt
zout en zwarte peper

Bereidingswijze:
Kerf de aubergines in en leg ze direct onder de grill op een met aluminiumfolie beklede bakplaat en grill ze een uur. Keer ze een paar keer om. De aubergines moeten helemaal zijn ingezakt en de schil moet geblakerd en opengescheurd zijn. Je kunt de aubergines ook 15 minuten boven de gasvlam roosteren.

Schep het vruchtvlees in een vergiet, gooi de donkere schil weg. Laat het vruchtvlees minstens 15 minuten uitlekken en meng er dan pas royaal zout en peper plus een ½ eetlepel azijn door.

Doe terwijl de aubergines worden gegrild de linzen in een middelgrote pan. Snijd 1 wortel doormidden en ½ stengel bleekselderij in stukken en doe ze in de pan. Voeg laurier, tijm en ui toe, overgiet alles met water en breng het aan de kook. Laat de linzen op laag vuur, maximaal 25 minuten koken tot ze gaar zijn; schuim het oppervlak af en toe af. Giet ze af in een zeef. Gooi wortel, bleekselderij, tijm, laurier en ui weg en doe de linzen in een mengkom. Voeg de overgebleven azijn, 2 eetlepels olijfolie en royaal zout en peper toe. Vermeng alles goed en houd de linzen warm.

Als de linzen staan te koken, verwarm je de oven voor op 140°. Snijd de overgebleven wortelen en bleekselderij in blokjes van 1 cm en meng ze met de tomaatjes, de overgebleven olie, suiker en een beetje zout. Verdeel het mengsel in een ondiepe ovenschaal en zet het 20 minuten in de oven; de wortel moet dan beetgaar zijn.

Schep de groenten door de nog warme linzen, voeg de gehakte kruiden toe en meng alles. Proef en doe er eventueel nog zout en peper bij. Schep de linzen op de warme borden. Schep in het midden wat aubergine en zet er een dot crème fraîche of Griekse yoghurt op. Sprenkel er een beetje olie over.

Bron: Plenty - Yotam Ottolenghi.

Zoet kerstpakket van Kelly

 

Ik kan dan wel geen echte bak*ster* zijn, ik geniet wel altijd volop mee van al die oogverblindende creaties op patisseriegebied die mijn medebloggers maken.

Kennen jullie Kelly van Kell’s Kitchen? Zij presteert het om bij mij het water in de mond te doen lopen. Kijk maar eens bij haar madeleines met lavendel. Of bij die grappige Halloween cupcakes. Om nog maar te zwijgen over die appetijtelijke Oreo brownies.
Kelly vroeg op haar blog naar het favoriete dessert van haar lezers. Hiermee viel ook nog eens een leuk prijzenpakket te winnen.

Mijn winkansen zijn in het verleden nooit zo groot gebleken, maar ik wilde wel graag melding maken van mijn favoriete dessert, nl een mooie, grote schaal met vers gesneden fruit, als afsluiter na al het calorierijke Kerstgeweld. Mocht ik onverhoopt het pakket toch winnen, had ik al een bestemming in mijn hoofd. Het is tenslotte bijna Kerstmis, nietwaar? Vrede op aard’ aan à-à-à-al-le mensen, zongen wij vroeger in de tijd dat wierook en wijwater nog gemeengoed waren. En al ging ik bijna over mijn nek van die kleffe hostie die altoos als een prop oud papier tegen mijn gehemelte aan bleef plakken, ik vouwde desondanks devoot mijn handjes en probeerde wanhopig een zinvollere Kerstgedachte te bedenken dan alleen die sappige rollade of dat heerlijke ijsdessert met warme chocoladesaus bij thuiskomst.

Ik dwaal af, geloof ik. Om kort te zijn: het pakket met snoeperijtjes dat Kelly de winnaars in het vooruitzicht had gesteld, kwam mij, samen met nog twee anderen, toe. Looft den Heer! Kennelijk hebben mijn vroegere boetedoeningen met terugwerkende kracht gewerkt. Nooit iets gewonnen, maar na 56 jaar keert warempel het tij. Mijn dank is groot, Kelly!

Dit snoeppakketje gaat naar twee schatjes van kinderen die samen met hun zorgzame en hardwerkende moeder heel hard hun best doen een goed en gelukkig leven op te bouwen. In harmonie met elkaar, zonder tussenkomst van die gemene buitenwereld die zich dat leven heel anders voorstelt. Dat is knokken voor een beter bestaan; dat is vechten voor het welzijn van je kinderen, dat is zorgen, piekeren, werken en weer zorgen. Om ooit, over twintig jaar, de zekerheid te hebben dat je het destijds (lees: nu) goed hebt gedaan. Lieve M., J. en M.: geniet ervan!

Most beautiful time of the year

Waarschuwing vooraf: er is geen enkele garantie inzake de juistheid of de volledigheid, of het bijgewerkt zijn van de informatie die in deze tekst wordt gebezigd, geraadpleegd c.q. uitgewisseld. Alle informatie berust slechts op eigen interpreatie.

Als het aan mij zou liggen, zou ik de maanden december en januari uit de kalender willen scheuren. Van eind november naar begin februari, hoe heerlijk moet dat niet zijn. In november krijg ik nog net het laatste restje moed verzameld om niet geheel en al in te storten en begin februari hoor ik rond vijf uur (driewerf hoera voor de natuur) de allereerste vogels kwetteren, als opmaat voor de naderende lente.

Ik heb het niet voor het zeggen. Dus ploeter ik mij dapper door deez’ sombere dagen. Hoezo, somber, hoor ik dan een ander vragen. Is dit niet, volgens Andy Williams,  the most beautiful time of the year? Overal lichtjes, flakkerende kaarsjes, knappende open haarden, gesloten gordijnen, gezellig samen zijn, lekker eten en drinken. Oké, daar is vanzelfsprekend allemaal niets mis mee. Familiegevoel: prima, ik wil niets anders! Eten en drinken: ik zwelg erin! Licht: schitterend!
Maar dan koekeloer ik zo ’s morgens eens door mijn raampje en schrik opnieuw van de troosteloze, desolate aanblik van een grijze aardkloot. Holy shit!

Jullie behoren natuurlijk allemaal tot die grote groep winterminnende personen die flierefluitend door dit seizoen huppelen? En dubbelgevouwen onder de tafel liggen te hikken van het lachen om die idiote mevrouw Eetplezier met haar zwaarmoedige depri-babbel? Van mij mag u. Ik gun u ook van harte het aankomende feestgedruis met alle voorpret die daarbij hoort, laat dat duidelijk zijn. Zelf sudder ik liever op een laag pitje, ondergedompeld in een weemoedig sausje, de winter door. Tot de sneeuwklokjes boven komen is het motto adagio, adagio.

Tot zover het geweeklaag. Neemt u mij niet kwalijk. Op een foodblog hoort over food gesproken te worden. Zo zijn de regels. En zo hoort het spel gespeeld te worden. Ter zake dus.

Natuurlijk wordt er gewoon gegeten in huize Eetplezier. Op winterniveau. Weinig spektakelstukken, meer voedzame schotels die gemakkelijk weghappen. Honger is een universeel begrip, zelfs in de winter. Met een dromerige blik in de ogen, het bordje hap voor hap naar binnen werken. Tot het buikje begint op te bollen. Een vegetarische quiche bijvoorbeeld. Die zijn normaliter van het type weeshuisformaat. Heerlijk, die geruststellende overdaad.

Dan is er de alom bekende decemberfavoriet: witlofschotel met ham en kaas. Diegene die dit recept verzonnen heeft, verdient een standbeeld. Zoveel troostend mondvermaak in één maaltijd, staat voor Neerlands Hoop in bange dagen. Stralend licht in het midden van een pikdonkere wintertunnel. Een warme, smeuïge berg die zich behaaglijk tegen het gehemelte aanvlijt. Tis bijkans niet te omschrijven ongelooflijk hoe lekker dat kan smaken.

 

Een andere vorm van afleiding is mijn beduimelde receptenboekje, met daarin de allereerste culinaire experimenten. Opgetekend tussen 1975 en 1982. Het erwtensoeprecept van thuis staat erin. En traditionele ossenstaartsoep. Mét maidera. Garnalencocktail met whiskeysaus. Bisschopswijn. IJskoffie. Satésaus (ja, de echte met pindakaas en veel knoflook). Gevulde komkommer. Hachee. Ideetjes voor een feestelijk oudjaarsbuffetje. Heel erg retro allemaal. De nostalgie spat er vanaf!

Toch neem ik mijn eetbijbeltje vaak ter hand in deze tijd van het jaar. Het biedt houvast en verstrooiing. En zelfs nog wel eens inspiratie. Zoals het recept voor home made Grand Marnier …. ofwel vloeibare zon in je glas. Meer troost is niet denkbaar. Met dit recept kan er weinig mislukken.
20 koffiebonen (ja, die bestaan nog)
20 suikerklontjes
1 schoongeborstelde sinaasappelschil (liefst zonder al te veel wit)
1 liter jonge jenever
Dan het gemakkelijkste deel van de receptuur: alle ingrediënten in een schone weckpot doen, goed schudden en ten minste 40 dagen laten staan.

Zo wordt het eenvoudig 25 januari 2013. Mocht de wereld dan nog bestaan, proost ik met jullie op een zacht en zonnig voorjaar. Opdat het Enige Echte Licht alle winterwolken zal breken.

Voor iedereen die helemaal niets snapt van mijn winterblues: luister naar de Canon in D van Pachelbel. Het is de toon die de muziek maakt .....

Kweeperenpasta met cognac van Cobuse

Het is kadootjestijd! Niet alleen om te geven, maar ook om te krijgen. Zomaar. Omdat ik ooit wel eens schreef dat ik van “vreemde combinaties” houd. Iemand las dat, schreef mij of ik wel eens kweeperenpasta had geproefd. Naar waarheid moest ik bekennen dat ik dit genoegen nog niet had mogen meemaken. Mijn activiteiten op inmaakgebied staan op een zeer laag pitje. Toen kwam er het kadootje.

Die iemand is Cobuse ofwel Jacobien. Een duizendpoot op culinair gebied. En het kadootje kwam van haar. Ze stuurde me een schattig potje kweeperenpasta met cognac toe. Zelfgemaakt uiteraard. Op termijn kunnen we nog veel meer van haar verwachten. Houd haar website dus scherp in de gaten!

Ik heb nog niet durven proeven. Geen bijpassende kaas in huis. Het zou jammer zijn om zoiets verrukkelijks op een ordinair toastje te smeren. Het zoete van de kweeperenpasta vormt namelijk een perfecte marriage met het zoutige van een gerijpt kaasje.

Ik wilde dit alleraardigste gebaar van Cobuse wel meteen aan jullie kenbaar maken. Want mensen zoals zij hebben de gave om de wereld een beetje mooier te kleuren. Zo vlak voor Kerstmis blijft dat een mooie gedachte. Duizendmaal dank, Jacobien, voor dit ongetwijfeld heerlijke smeerseltje.

Ons mam

Mijn moedertje is met haar 82 jaren een dappere dodo. Dat is een compliment. Zeven dagen per week kookt ze haar potje met altijd verse ingrediënten. Ik schreef er hier al eerder over. En als ik een beetje lamlendige dag heb en het koken die dag bijna wil cancellen, denk ik aan haar. Hoe trouw en gedisciplineerd ze haar aardappeltjes schilt vóór het middaguur, evenals de bijbehorende groente klaar zet.

Als de weergoden daarboven echter snode plannen aan het smeden zijn om de Mensheid hier beneden lekker veel overlast te gaan bezorgen, krijgt mama iets paniekerigs over zich. Want “mee veul sneeuw kan ik er nie deur”. Zei ze gisteren tijdens het laatste telefoontje.  Dat liegt ze zeker niet, want als er veel sneeuw ligt, mág ze zelfs de deur niet uit van mij. Twee gebroken heupen en twee gebroken polsen is wel genoeg, vind ik. Niet dat de sneeuw daar de oorzaak van was, maar toch …..

Gelukkig kan ik haar direct geruststellen. Appie heeft sinds kort de bezorgservice uitgebreid tot aan haar adres. Daar heeft ze wel oren naar. Ja, mam, je moet wel voor minstens € 70,00 besteden, maar daar wordt het zelfs voor op je keukentafel gezet. Ze humt instemmend.

Vandaag belt ze opnieuw. “Ik heb eigenlijk weinig aan die bezorgservice, want ik heb nooit zoveel contant geld in huis. Dus dan moet ik toch eerst geld gaan pinnen”. Nee, mam, ik betaal voor je via internet. Gaat meteen van je rekening af. O ja? Echt, geloof me maar, het is heel gemakkelijk voor je.

Uit voorzorg heb ik haar alvast geregistreerd als “bezorgklant”, zodat ik, mocht de sneeuwval Siberische vormen aan gaan nemen, meteen kan gaan  shoppen bij meneer Appie. Natuurlijk weet ik dat ze het liefst zelf winkelt, zodat ze groenten en fruit op versheid en kwaliteit kan beoordelen, langdurig kan snuffelen tussen de bonusaanbiedingen en ook meteen een leuk loopje heeft, maar als het risico groter wordt dan het voordeel, gaan we fijn teleshoppen. Leve de vooruitgang!

Zie de maan schijnt

 

Het Grote Weermasjien was vandaag out of order. Defect. Kaduuk. Pas tegen de avond, toen de eerste schemerlampen al ontstoken waren, kwam de Supermonteur kennelijk orde op zaken stellen. Lichtelijk aan de late kant, vond ik. Dan hoeft het voor mij ook niet meer.

Een heuse binnen-blijfdag dus. Met allerhande ouderwetse, zondagse genoegens. Zoals daar zijn: anderhalf uurtje strijken (mens, mens, wat krijg je het daar warrum van); soepje maken (van de peterseliewortelen die zich onderhand stierlijk lagen te vervelen in de 0-graden-zone) en diverse rondjes “zappen” langs culinair vermaak, zowel in beeld als geschrift. Met de thermostaat op ruim 21 graden, wijn binnen handbereik en een schaaltje fijne hapjes.

O ja, laat ik vooral ook niet vergeten melding te doen van de verrukkelijke appeltaartjes die de Man bakte, dit in een laatste poging om deze Zondag nog te redden voor een totale ondergang. Nee, er viel weinig te klagen vandaag. Morgen wordt een heel ander verhaal. Het ziet er naar uit dat het Grote Weermasjien kuren blijft vertonen. Zelfs sneeuw gaat uitspugen. Terwijl alle werkgevers om 07.30 uur ongeduldig staan te turen waar hun geldverdienende dienaren blijven, ploetert de voltallige beroepsbevolking zich door  winterse buien.

Bovenstebeste Bazen van Nederland, ga niet meteen in de sputterstand als uw trouwe krachten morgen misschien een kwartiertje later zijn dan gewoonlijk. Niet alles in het leven draait om tijd en geld. Kinderen willen hun ouders veilig zien thuiskomen. Mannen hun vrouwen. Vrouwen hun mannen. Elkaar na een vermoeiende werkdag opnieuw in de armen sluiten. Waarna het hele gezin, handenwrijvend en rozig van de kou, gezellig aan tafel gaat. Zodat de dampende pan boerenkool met worst in zijn geheel soldaat kan worden gemaakt.